De Reünie, dat vind ik nu een prachtig programma in dit tijdperk van nietszeggende televisies. Het gaat over mensen en over hun belangrijkste levensgebeurtenissen. Je kunt je spiegelen aan de statistieken van een klas, waarvan het gemiddelde het gevolg is van vele uitzonderingen. Afgelopen zondag was er het verhaal van Jorne Langelaan, midden dertig, kapitein van het schip Tres Hombres, en tevens eigenaar van de vloot, nu nog bestaande uit enkel het genoemde schip. Jorne had het plan om een CO2 vrij vrachtschip te exploiteren en bouwde daarom een zeilschip. Met het zeilschip vaart hij samen met de bemanning over de wereld en vervoert ouderwetse goederen als cacao en rum. En niemand in de klas was verrast omdat Jorne nu eenmaal altijd al Jorne was. Hij maakte zijn droom al vroeg in zijn leven waar en ging zijn eigen weg. Jorne ziet er ook uit als een zeeman uit ver vervlogen tijden. Wat ik aantrekkelijk vind in Jorne is dat het kennelijk vanaf zijn jeugd al vaststond dat hij dit zou gaan doen. Dat hij deze keuze maakte en nu kapitein is op een ouderwets zeilschip. Dat hij eruit ziet als een kapitein. Dat hij, als hij een glas rum inschenkt, er voor zorgt dat ik ook rum wil drinken, terwijl ik niet eens weet hoe dat smaakt. Dat als hij een sigaar aansteekt, je denkt dat een sigaar gezond is. Hij is mijn tegenpool. Ik deed maar wat mij overkwam, maar hem overkwam wat hij deed. Jorne, de rust zelve en dan ook nog eens een mooie jongen die zijn droom al deels heeft waargemaakt en nog steeds najaagt. Ik, kalende veertiger met kantoorbaan. Het is dat ik weet dat God alle mensen even lief heeft, anders zou je er jaloers op worden. 
Ik kan nooit helemaal voorkomen dat ik wat kriegel wordt als ik hoor over mensen die altijd al iets wilden en die dat dan ook lukte. Het punt is natuurlijk dat je juist altijd die verhalen hoort, terwijl de miljoenen die ook een droom hadden maar op een duf kantoor eindigden niet gevraagd wordt hun verhaal te vertellen. Dat is het leven namelijk: altijd al iets gewild hebben en niettemin tot je 65e op een duf kantoor zitten. Daar wil men je namelijk wél voor betalen, niet voor wat jíj wil…
Snap ik wel, maar in mijn DNA zat niet van dat prachtige kapiteinshaar vastgelegd. Dus daar ging ik al.
Ik vind ‘m niets weg hebben van een kaptein. Ik heb dit maar met een half oog gekeken, dacht dat hij iets in de mode deed!
Dit keer niet gezien. Dat haar ben ik ook best jaloers op. Heeft hij ook vrouw en kind, of heeft hij genoeg aan zichzelf?
Er kwam wel een vriendin in beeld, ook zo’n leuke met een soort van rastahaar. Paste precies.
Vond Jorne vrij nonchalant over komen, dat je je afvraagt of dat wel echt zijn droom was of dat hij nadien bedacht dat het vast een droom geweest is ooit. En vond het sneu dat de vrouw die in coma had gelegen, hartverscheurend moest huilen om haar eigen foto’s en verhaal en werkelijk niemand even op haar toeliep of een arm om haar heen sloeg. Ze zat zo midden in de klas, eenzaam in de drukte.
Ja, die vrouw. Ze huilde pas toen ze over haar overleden broer vertelde. Was moeilijk ja.