Spelletje

’s Avonds speel ik meestal een spelletje met Hans. Memory, kwartet, Minotaurus of Pim Pam Pet. Gisteren was het Pim Pam Pet. Dat valt niet te winnen want hij hanteert zijn eigen regels. Zo keurt hij alles af wat ik opnoem en hij niet kent, want hij kent het niet. Regel is dat als de ander iets roept dat fout is, jij het kaartje van de ander krijgt. Hans had echter een soort joker verzonnen waardoor hij van te voren kon zeggen dat als het fout was, het niet zou tellen als fout. Daar doe je niks aan. Een van de vragen was wat je mee op reis nam met een P. Dus ik zei “paspoort”, maar dat werd afgekeurd omdat hij laatst op vakantie ging naar Bronnegerveen en geen paspoort nodig had. Toen de vraag was wat je in de zomer nodig had met een B en ik met badlaken op de proppen kwam, zei hij dat je dat in de lente ook kon gebruiken, dus wederom afgekeurd.

Vanavond had ik geen zin in Pim Pam Pet. Dus het werd een spelletje kwartet en een spelletje memory. Dat memory vind ik het leukst, want daar is hij, en veel kinderen, erg goed in. Meestal verlies ik. Zeker in het begin als alles er nog ligt heb ik geen idee. Later als er wat minder ligt loop ik nog wel eens in. Voor Hans lijkt het weinig uit te maken of er veel kaartjes liggen of weinig. Het tweede potje is helemaal een ramp, als alles op andere plaatsen ligt. Ook daar heeft Hans weinig last van, terwijl ik nog wel eens dingen herinner uit het vorige potje, wat wel duidt op een goed geheugen maar het werkt je alleen maar tegen. Maar vanavond was ik scherp. Ik voelde het en deelde hem ook mee dat ik zou gaan winnen. En ja, ik won twee potjes. Op een of andere manier had ik nu geen moeite te onthouden waar de Carsplaatjes lagen. Ondanks het feit dat ik een gestreste dag op mijn werk had, wist ik twee potjes bovengemiddeld te presteren. Dat geeft te denken vind ik. Goed, ik doe dan soms wel of wat op mij van toepassing is, op iedereen van toepassing is, maar toch wil ik spreken van een voorzichtig verband aangaande het korte termijn geheugen. Misschien is het zo dat na stress de hersenen zich herstellen door het visuele kindergeheugen tijdelijk weer in werking te stellen. Maar misschien ook wel niet. Ik ga het niet verklappen.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack