Fietsen is gezond.

Ja, fietsen is gezond. Zelfs speciaal gezond voor rugpatienten. Natuurlijk, maar dan houden ze geen rekening met een stommeling die tijdens de schemer weggaat en onderweg zijn licht probeert aan te doen. Met de hand en met de voet ging het niet. Twee kilometer voor ik weer thuis was forceerde ik mijn rug in een ultieme poging om bij de dynamo te komen. Ik hoorde krakkrak en ik begon in paniek "auw" te roepen en duwde mij weer overeind. Ik moest wel want anders viel ik. De poging om mijn licht aan te krijgen was mislukt en ik voelde nu pas dingen in mijn rug die echt goed mis waren. Ik schakelde een lichtere versnelling in en met veel meer pijn als toen ik begon, fietste ik terug. Toen ik er bijna was belde ik Linda of ze bij de poort wilde gaan staan om mij op te vangen, want dat ik niet meer van mijn fiets kon komen was duidelijk.

Toen ik er was stond Linda bij de poort voor geestelijke ondersteuning. Ik kon alleen vooruit van mijn zadel af, maar ik moest er aan de achterkant vanaf, anders had ik een fiets tussen mijn benen. Natuurlijk blijft je jas dan nog hangen aan je zadel, maar toen ik eenmaal stond trok Linda de fiets onder mij vandaan. Toen moest ik naar binnen strompelen. Halverwege viel ik van pijn op de grond en daar lag ik dan, in de tuin. Ik zei dat ik wel in de tuin bleef slapen, maar dat was meer om Linda aan het lachen te krijgen. Niet dat dat nodig was, want ze bleek allang te lachen, nu kon ze het dan ook met geluid doen.

Ik ben naar binnen gekropen op handen en voeten, wel netjes mijn handen geveegd op de deurmat en heb mij op de bank gehesen. Vannacht kon ik amper slapen van de pijn terwijl ik gisteren nog tegen de dokter zei dat ik met slapen geen last had. Om Linda niet wakker te maken ben ik naar beneden gestrompeld en heb een jammerlijk mislukte poging gedaan om op de bank in slaap te vallen met de televisie aan. Mijn vroegere specialiteit. Op praktisch elke zender probeerden meisjes mij hen te laten bellen voor een spannend gesprek. Maar ik heb het niet gedaan. Zodat niemand kan zeggen dat ik geen ruggegraat heb.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack