Net zoals iedereen van mijn leeftijd ben ik naar de maatstaven van nu stevig opgevoed. En in de ogen van de generatie boven mij, vrij zacht. Gisterenmiddag liep ik een rondje met een collega en werden we plotseling getrakteerd op ijs. Het was er niet echt weer voor, maar toch, in de vorm van die kleine, witte, uit de lucht vallende bolletjes voelde het ouderwets striemend en vertrouwd aan.
Toen ik op de middelbare school zat en gemiddeld 12 km moest fietsen voor ik er was, werd je op de terugweg regelmatig getrakteerd op hagel of ijskoude regen. Je voorhoofd deed er letterlijk pijn van. In geval van hagel kon je de klok erop gelijk zetten dat je ook tegenwind had. Elke trapbeweging kostte kracht en maar langzaam kwam je vooruit. Ik richtte me steeds op een punt voor me, zodat ik dat punt binnen kon hengelen en als ik er dan was pakte ik een nieuw punt, net zolang tot ik thuis was. Bikkels met de conditie van een paard waren we vroeger. Tenminste de dorpsjongens en -meisjes die ver van school woonden.
Ik moest op de fiets naar school, weer en wind, ik moest alles eten en ik moest op tijd naar bed. Maar wat heeft dat nu allemaal voor nut gehad? Ik fiets nu alleen nog als ik zin heb, wat we niet lusten komt ook nooit op tafel en ik maak zelf uit hoe laat ik naar bed ga. Een jaar of 18 discipline, om het daarna misschien wel 70 jaar anders te doen. Ik vat de logica niet helemaal. Misschien had het te maken met de militaire dienst maar dat roept de vraag op waarom meisjes ook moesten fietsen naar school. Volgens mij was het alleen maar om later te kunnen zeggen: "Vroeger, toen had je pas hagelstenen!"
Mack 
Nee, die 18 jaar zijn nodig geweest om je nu te laten beseffen dat je zelf de ‘nare’ dingen weg kan laten, waardoor je realiseert dat je ’t best aangenaam hebt. De blagen van hedentendage beseffen niet meer dat ’t ook anders kan en zullen de lat der tevredenheid voor zichzelf en anderen ook hoger leggen. Oftewel glimlachen om gratis bolletjes ijs zit er bij hen niet meer in!
(vergeet even mijn leeftijd.. ik heb een oude ziel.)
LikeLike
Ja, Marietje vat het treffend samen. Zo is het precies.
LikeLike
Het is een intelligent kind, die Marietje. Maar laten we niet alle kinderen over één kam scheren. Hans is in commandotraining en Tammar loopt de kwart Marathon al.
LikeLike
@ Mack; de vergelijking! Hoe kan ik opboksen tegen een kind als Hans? Of Tammar?
Kom zeg, zo leg de lat voor mij wel erg hoog.
LikeLike
Wij moesten 10km en ik was soms blij als het regende of stormde, dan mocht ik met de bus. Dat betekende lang wachten omdat er vanwege het slechte weer veel kinderen met de bus gingen, die was daardoor vaak overvol, dan moest je soms ook nog eens op een extra bus wachten en dan vanaf het busstation weer naar school lopen, maar je hoefde in elk geval niet te fietsen… ’s Middags zat je dan vaak met zonnig weer in de bus omdat het weer inmiddels was opgeknapt.
Ik fiets al jaren niet meer 😉
LikeLike
Misschien werkt het andersom ook wel. Kinderen die nu met zachte hand worden opgevoed, altijd met de auto naar school worden gebracht, nooit hun bord hoeven leeg te eten en die zo laat naar bed mogen als ze maar willen, worden later ijzeren bikkels die heel Nederland rondfietsen, weer of geen weer. Je weet het niet. Dus ik zou maar stoppen met die kwart marathons en die commando-trainingen, voor je het weet zijn het eitjes.
LikeLike
School?
LikeLike