Categorie: Vaderlijk gedrag

Ik ben behoorlijk bijbelvast. Vooral het nieuwe testament ken ik goed en leef ik na. Dat is niet moeilijk, dat is makkelijk. Want mijn dochter, ik heb haar geloof ik wel eens genoemd hier, is hardleers. Ze pakt mijn spullen en geeft ze niet terug of maakt ze kwijt. Zo heb ik een oplader naast mijn bed liggen, die daar ligt zodat ik hem kan gebruiken als ik naar bed ga. En dat is fijn. Zelf gekocht, mijn lader.

Dochter echter, pakte regelmatig mijn lader. Ik heb alles geprobeerd, lijfstraffen, gevangenisstraffen, uithongeren, dwangarbeid…niks hielp. Totdat ik het zat was en haar vertelde dat als het nog één keer gebeurde, ik haar elektrische fiets op slot zou zetten, en ze met de gewone naar school kon! Barbaars gewoon.

Vanavond was het zover. Lader weg. Ik loop haar kamer op, pak de lader en vertel haar dat haar fiets op slot gaat. Smeekbedes, spijt, vergeten, ik zal het nooit meer doen, dat werk.

En dan komt het. Matteüs 18: 21-22. Toen kwam Petrus bij Hem en zeide: Here, hoeveel maal zal mijn broeder tegen mij zondigen en moet ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe? Jezus zeide tot hem: Ik zeg u, niet tot zevenmaal toe, maar tot zeventig maal zevenmaal.

Ze zit nu aan de 382e keer…

Als er één film is waar ik in mijn jeugd van onder de indruk was dan was dat “an officer and a gentleman.” Ik heb hem niet eindeloos vaak gezien, hooguit drie keer. En omdat we hem laatst hadden opgenomen en ik vanavond met mijn dochter alleen thuis was, hebben we die gekeken. Met Tammar heb ik emotionele raakvlakken, herkenning, ik voel haar aan met dit soort dingen. Met Hans heb ik als enig raakvlak PSV en dezelfde humor, maar hij is duidelijk veel vrolijker en onbenulliger dan ik vroeger.

Tammar vond de film dan ook geweldig. Ze riep zelfs dat ze Richard Gere de mooiste man vond die ze ooit had gezien. En dat vond ik vroeger ook. Natuurlijk zeiden de jongens op school dat ze geen man konden beoordelen, maar ik kon dat wel. Ik wilde ook wel op Richard Gere lijken, en ik zag overduidelijk dat hij knapper was dan zijn mede-cadetten. Tammar viel dat ook op en wist op nog geen vijftienjarige leeftijd al te zeggen dat de hoofdrolspeler altijd de knapste moet zijn in zo’n film, anders gaat je aandacht naar de bijrol.

Hoe dan ook, ik wilde ook zo’n wit marinepak en een motor. En ik wilde ook bij de pilotenopleiding en zo’n vriendin als Debra Winger, want zij was leuker dan haar blonde vriendin, maar dat was logisch en zojuist uitgelegd door Tammar.

Nu ik in de nazomer van mijn leven zit, hoef ik Richard niet meer zo nodig te zijn. Ik zie nog steeds dat hij knap was in de film, maar dat officier worden vind ik wat overdreven. En ik zie dat de zwarte drill instructor toch niet zo’n boeman was als ik vroeger dacht. En dat ik best een knappe dochter en zoon heb. Die laatste zou eens een officiersopleiding moeten gaan doen in plaats van alle dorpsfeesten af te lopen. Die eerste, dat weet ik niet. Een romantica denk ik. Net als haar vader.

Begin vorige maand ging er iets goed mis met mijn dochter, en een of twee weken later vertelde ik dat tegen iemand op de badmintonclub. We hadden het over dat je vroeger bepaalde ideeën over opvoeding had, maar dat daar in de praktijk heel weinig van terechtkwam. Hij noemde een voorbeeld uit zijn omgeving van een probleempuber die niet alleen thuis mocht blijven tijdens de vakantie, en dat daarom de jongen de bestemming mocht kiezen zodat hij wel mee ging. Het werd Turkije.

Tammar heeft het al een tijdje over een jongen en gisteren kwam die voor het eerst langs. Hij stelde zich netjes voor en vertelde wat hij voor school deed, 16 jaar en ging nu naar 4 basis, dus ergens moet je dan een keer zijn blijven zitten. Ik deed met 15 examen Mavo, dus hij was ergens twee jaar kwijt. Hij was wel aardig, vertelde dat hij dezelfde opleiding wilde gaan doen als mijn zoon, en vertelde ook dat hij niet met z’n ouders mee ging op vakantie. Die zouden naar Turkije gaan, maar zijn ouders hadden camera’s opgehangen dus konden ze hem in de gaten houden. Ik vroeg hem of hij die en die (diegene van badminton) kende. Ja, die kende hij.

Ik werd achterdochtig en appte mijn mede-badmintonner om te vragen hoe die jongen heette waar hij het destijds over had. En ja hoor, bingo.

Ik heb het dus over mijn probleemdochter, hij noemt een probleemkind van vrienden van hem, en een week of vier later hebben de twee elkaar gevonden! What are the odds, zou een Amerikaan zeggen. En ik kan me alleen maar meer zorgen maken. Ik mag me uiteraard niet door deze voorkennis laten beïnvloeden, maar potverdorie!

Mijn dochter is over naar klas vier, en niet naar 4 basis, en ook niet blijven zitten in drie kader. Ben ik blij? Ja, ik ben blij voor haar dat ze niet een jaar over hoeft te doen, want blijven zitten is zinloos. Ben ik trots? Welnee, dit was een cadeautje van de moderne tijd, ik was zekers te weten blijven zitten met deze instelling. Ik moest veel harder leren vroeger, dat is een feit. Ook ik raffelde mijn huiswerk af, want ik maakte het voor de leraar, niet voor mezelf. En als ik het idee had dat ik het enigszins kende, dan vond ik het goed en hoopte ik er het beste van. Maar soms moest je wél blokken, moest je samenvattingen maken om het te leren, heel soms stond je vroeger op om huiswerk te maken en op zondagmiddag moest er in elk geval gedaan worden wat je eigenlijk zaterdag had moeten doen.

Ik heb het nog nooit gezien bij Tammar, langer dan drie kwartier effectief leren. Het was allemaal maar matig, ik vraag me af hoe dat later moet, en die vraag stelde ik mezelf bij Hans ook al. Zijn inspanningen wekten destijds ook al geen medelijden bij me op.

Dus ja, ik ben op hetzelfde punt aanbeland als mijn vader vroeger. Mijn vader heeft mijn eerste examen al niet meer meegemaakt, maar hij was ook niet onder de indruk van mijn prestaties. Hij deed Mulo, 14 vakken geloof ik, en hij sprak gewoon Engels, Frans en Duits. Want als je het kreeg op school, dan leerde je het ook. Hij moest op zaterdagochtend naar school en elke dag vóór school begon, naar de kerk. Kende de hele catechismus uit z’n hoofd en hij kon hoofdrekenen. Hij snapte wiskunde, economie en vaderlandse geschiedenis. Vergeleken bij zijn inzet stelde de mijne niks voor.

En zo komt Artificial Intelligence net op tijd voor de kinderen van mijn kinderen, die straks helemaal niks meer leren.

Op de voetbalclub van mijn zoon, waar ik wat administratie voor doe, heeft een bekende voetballer zijn kinderen ingeschreven. Vandaag was hij er voor het eerst, en ik ging weer niet kijken. Ik ga zelden kijken, sommige bestuursleden kennen mij niet eens, terwijl ik er langer zit dan zij.

Hans appte me al dat hij hem gedag had gezegd en dat de bekende voetballer hem een hand had gegeven. Eigenlijk ex-voetballer die regelmatig met zijn kop op televisie is. Hans is wel weg van zijn humor, ik heb daar niet zoveel mee. Ik verwacht niet dat Hans nog verandert en wijzer wordt. Nee, die redt het op zijn manier wel.

Aan het eind van de dag stond hij in een volle voetbalkantine met de microfoon in zijn hand de loterij aan elkaar te praten. Dat heeft hij toch niet van mij. Dat er fantastische prijzen te winnen waren, zoals deze sjaal, en hij pakte een sjaal uit een doos. Om die vervolgens weer terug te gooien, omdat het een Ajax sjaal was en te zeggen dat er echt fantastische prijzen te winnen waren. Dat heeft hij dan weer wel van mij.

Hij was vroeger al klassenvertegenwoordiger, op zijn militaire opleiding is hij groepsoudste, hij is al voetbaltrainer bij de jeugd, laatst was hij al een keer met z’n kop op televisie, het zou mij niet verbazen als hij straks ook vaste gast wordt in zo’n plat voetbalprogramma. We hebben een monster gecreëerd.

Terwijl het buiten stormt, slaapt Hans ergens in Drenthe in het bos. Als je dat slapen kunt noemen natuurlijk, want de wacht zal ook gehouden moeten worden. Hij heeft geen telefoon en hij weet dus ook niet hoe het met PSV is. Ik heb hem het wedstrijdverloop wel geappt, zoals we dat altijd doen als een van de twee niet kan kijken.

Dus ondanks dat de teksten verschoond blijven van een dubbel vinkje, laat staan een blauw dubbel vinkje, heb ik hem laten weten dat het een stuk beter ging dan zaterdag, dat van Nistelrooy voortaan altijd met Guti en Ramalho in de basis moet starten en dat de analisten in de rust weer uit hun nek kletsten. En dat die verdomde Drommel weer een fout maakte waardoor Sparta in de wedstrijd kwam terwijl ze nog niet in de buurt van het strafschopgebied waren geweest. Dat Luuk gewisseld werd en Xavi ook, en dat die Drommel in de laatste minuut een geweldige redding had. Altijd al gezegd, een topper, die keeper.

Die tekst hangt nu ergens in een zendmast en zal naar schatting pas donderdagochtend worden gelezen door hem. Als alles weer rustig is en hij het land met succes heeft verdedigd tegen de invallende vijand. Daar ga ik tenminste maar vanuit. Nee, het is donker en eenzaam werk, maar iemand moet het doen. Ik ga maar slapen, als hij dan toch de wacht houdt.

Toen ik zeventien was kon ik veel dingen niet die mijn zeventienjarige zoon wel kan. Die liggen vooral op het sociale vlak en het betreft vooral zijn zelfverzekerdheid. Echter, andersom zijn er ook honderd dingen die ik beter kon destijds. Bijvoorbeeld een band plakken. Toen hij wat jonger was heb ik hem er twee of drie keer bijgehaald maar omdat ik zag dat het kansloos was heb ik vanaf toen zelf die banden maar geplakt.

Nu is hij zeventien en ik gaf het nog een poging. Het is werkelijk ongelofelijk maar het lijkt gelukt. Ik gaf hem een aantal instructies waar ik er drie van zal uitlichten.

1. Knip dat stuk plakkervel doormidden. Daar kan weinig aan misgaan maar toch maakte hij er driekwart van zodat ik één te grote plakker had en één die weggegooid kon worden.

2. Schuur met dat schuurpapiertje lichtjes over de band om de plek schoon te maken. Ik zal erbij vermelden dat het papier slechts aan één kant schuurpapier bevatte. Goed.

3. Pomp de band een heel klein beetje op. Hij begint te pompen en ik sta hem aan te kijken of hij het expres doet. Maar nee. Ik bleef hem aankijken en wachtte tot hij door zou hebben dat die pomp nergens aan vast zat en hij de atmosfeer aan het vullen was. Toch wel na een seconde of tien.

Hij lacht er zelf keihard om, maar je kunt het niet eens twee linkerhanden noemen. Ik ken mensen die aan de rechterkant een softenon handje aan hun elleboog hebben die handiger zijn. Maar fijn dat hij weer achter z’n PlayStation weg was.

Zo luidt haar bijnaam die een beetje lijkt op Bambam uit de Flinstones. Omdat ze vroeger soortgelijk gedrag vertoonde en behoorlijk sterk was. De strijd met haar hebben we voorlopig opgegeven, je kunt haar eenmaal niet dwingen om te leren. Donderdagavond liep het weer even mis en liep ze weg, met telefoon waardoor we haar ronde door het dorp konden volgen. Ik dacht, krijg jij de rambam maar, Tambam, en ik maakte snel een bordje met daarop de tekst: “welkom terug Tambam,” en hing dat op de voordeur.

Dat helpt natuurlijk tegen elke boze bui, en in plaats dat ze boos naar boven liep kwam ze bij ons zitten en deed een poging om niet te lachen.

Vanochtend kwam ze warempel vragen of ik haar met wiskunde wilde helpen, waarop ik natuurlijk ja zei. Alleen toen het zover was, was ze haar motivatie weer kwijt, zodat dat toch niet doorging. Ik heb me er maar bij neergelegd, die zakt af naar niveau basis, nog twee niveaus van de debielen verwijderd. Maar beter dat dan elke dag ruzie in huis.

Vandaag zette ze haar schoen en ik heb snel nog een gedichtje in elkaar geflanst. Zodat ze morgen weer een glimlach heeft. Momenteel zit ze in een traject waarin ze getest wordt op een stoornis. Ik vrees wel dat ze iets mankeert, en het is niet haar intelligentie. Ik had het al kunnen weten toen we een paar jaar geleden op vakantie gingen, ik na twintig minuten rijden terug ging omdat ik iets was vergeten, eenmaal thuis snel uit de auto sprong om het te pakken, en toen we voor de tweede keer de rotonde richting snelweg pakten, ze even opkeek van haar telefoon en verbaasd vroeg: “Huh? Zijn we hier pas?”