Zeventien

Toen ik zeventien was kon ik veel dingen niet die mijn zeventienjarige zoon wel kan. Die liggen vooral op het sociale vlak en het betreft vooral zijn zelfverzekerdheid. Echter, andersom zijn er ook honderd dingen die ik beter kon destijds. Bijvoorbeeld een band plakken. Toen hij wat jonger was heb ik hem er twee of drie keer bijgehaald maar omdat ik zag dat het kansloos was heb ik vanaf toen zelf die banden maar geplakt.

Nu is hij zeventien en ik gaf het nog een poging. Het is werkelijk ongelofelijk maar het lijkt gelukt. Ik gaf hem een aantal instructies waar ik er drie van zal uitlichten.

1. Knip dat stuk plakkervel doormidden. Daar kan weinig aan misgaan maar toch maakte hij er driekwart van zodat ik één te grote plakker had en één die weggegooid kon worden.

2. Schuur met dat schuurpapiertje lichtjes over de band om de plek schoon te maken. Ik zal erbij vermelden dat het papier slechts aan één kant schuurpapier bevatte. Goed.

3. Pomp de band een heel klein beetje op. Hij begint te pompen en ik sta hem aan te kijken of hij het expres doet. Maar nee. Ik bleef hem aankijken en wachtte tot hij door zou hebben dat die pomp nergens aan vast zat en hij de atmosfeer aan het vullen was. Toch wel na een seconde of tien.

Hij lacht er zelf keihard om, maar je kunt het niet eens twee linkerhanden noemen. Ik ken mensen die aan de rechterkant een softenon handje aan hun elleboog hebben die handiger zijn. Maar fijn dat hij weer achter z’n PlayStation weg was.