Categorie: Geen categorie

Daarnet reed ik naar de dierenwinkel in Apeldoorn Zuid. Dat klinkt ontzettend ver, maar het ligt net achter het centrum. Ter verduidelijking, Vaassen ligt ten noorden van Apeldoorn, dus Apeldoorn Noord is het dichtst bij. Terug reed ik niet terug, maar nog verder Apeldoorn Zuid in, ik zat vroeger op school in Apeldoorn Zuid, aan de Oude Beekbergse weg. Ik herkende weinig want alles is nieuw, maar ik zag ineens de afslag op de 1e Wormense weg naar de Oude Beekbergse weg, en sloeg die in.

Apeldoorn Zuid is zo ontzettend groot dat toen ik bij de Marchantstraat moest oversteken ik dacht: wat een kindermishandeling eigenlijk dat ze mij naar Zuid lieten komen vanuit Vaassen! Wat een teringeind fietsen was dat eigenlijk, door weer en wind! En toen was ik al 14 kilometer onderweg en moest er nog één. Achteraf is het volgens de routeplanner slechts 12 kilometer, maar dat is onzin natuurlijk. Onze schattingen van vroeger waren veel beter dan tegenwoordige metingen. Ik liep vroeger ook altijd hard, een ronde van 7,5 km, blijkt ook maar 6,3 te zijn geweest als ik het met de auto na mat. Geen wonder dat ik van die supertijden op de 7,5 liep. Ik hoop niet dat ik nog meer afstanden overdreven heb, vroeger.

Het waren de late jaren ‘80, de Christelijke school voor Meao, een harde en eenzame tijd voor mij. Ik kan er nog best een beetje droef van worden, als ik bedenk wat ik allemaal heb laten liggen daar aan de andere kant van Apeldoorn. Het ging natuurlijk al mis toen ik op 13-jarige leeftijd uit het vertrouwde Brabant werd weggerukt. Twee jaar later overleed mijn vader en de ellende was compleet. En weer twee jaar later moest ik dat kuteind fietsen naar een school die ik ook maar deed omdat ik geen idee meer had wat ik moest doen. En op die school zat Barbara wier vader een schildersbedrijf had dat nog steeds bestaat, want ik zag bij een project een bord met: “Barbara’s vader Schilderwerken, al 85 jaar een begrip” of iets dergelijks. Zij was er de schuld van dat ik zakte voor mijn eindexamen want ik had voor niets anders meer aandacht. Tot na school onze wegen scheidden (tenminste, voor mijn gevoel, zij leefde verder in een opgaande lijn) en ik weer in rouw kon. Een jaar of vijftien later kon ik haar terugzoeken op internet. Ze had geen idee wie ik was. Nee, natuurlijk niet, ik heb haar amper ooit aangesproken.

Kijk, mijn rampzalige jeugd samengevat in een paar gebeurtenissen die bepalend waren voor de rest van mijn leven. Maar goed, ik ben hier. Doordat ik uiteindelijk altijd doorging, waarschijnlijk een gevolg van dat pokkeneind fietsen.

Er zijn soms van die dingen waar je volledig de schijt van krijgt. Pubers bijvoorbeeld. Bij ons kijken ze het programma “dreamschool” en mijn pubers lachen de pubers die daarin meedoen uit. Tenminste, de meest trieste gevallen daar. Dat zijn kinderen die niks doen omdat ze moe zijn, omdat ze moeten roken, omdat ze een traumatische ervaring hebben gehad, ze een moment voor zichzelf moeten hebben of simpelweg omdat ze geen zin hebben. Hoe er ook op ze wordt ingepraat, ze hebben altijd een antwoord terug, en het ligt altijd aan iemand anders. Luisteren naar een professional komt niet in ze op, want ze weten zelf wel waaraan het schort -aan de wereld- en even doorbijten is er niet bij. Volslagen kansloos.

Lees ik de volgende dag een column van Özcan over dat hij al jaren scholen bezoekt om kinderen het belang van boeken te leren. Hij zegt zich te ergeren aan leraren die niet de baas zijn over het gebruik van mobieltjes in de klas. Öz zei dat hij kinderen die tijdens zijn uitleg op hun mobiel zitten, de klas uitstuurt, wat me niet onredelijk lijkt. En over dat er in Frankrijk gewoon een mobieltjesverbod in klassen geldt.

Ik vroeg aan mijn vrouw -deskundige- waarom dat bij wet geregeld moet worden en waarom de leraar niet gewoon alle mobieltjes inneemt aan het begin van de les. Het antwoord was omdat dat nu eenmaal moeilijk afdwingbaar is. “En wat dan als zo’n leerling weigert?” Je schijnt ze niet te mogen aanraken, en je mag ze niet zomaar uit je les weren, iets met wettelijke bepalingen.

Het komt erop neer dat de leerling kan doen wat hij wil, en dat niemand hem kan dwingen. Hij is zich bewust van zijn machtspositie en maakt daar gebruik van. Ik zeg bewust geen misbruik want het is mijn generatie die het zover heeft laten komen dat kinderen geen haar meer gekrenkt mag worden. Er is een wet in de maak die paal en perk gaat stellen aan de aanwezigheid van mobieltjes in de klas. Gelukkig maar. Het zou toch heel raar zijn als een school op eigen initiatief ging bepalen dat je de klas niet meer inkomt met een mobieltje? Het idee zeg! Hoe komen ze erbij?

En toen was het weer kerst. Niet normaal wat een druilerige dag. Negen graden met regen. Ben net naar het bos geweest, het is sinds vandaag weer opengesteld door de koning. De hond had er niet veel zin in, ze wordt wat ouder en met die regen wil ze liefst weer terug. Ik kan me één witte kerst herinneren, 1986 tweede kerstdag. Was ook gelijk de beste ooit, al herinnert het betreffende meisje zich er niks meer van.

De top-2000 staat aan, en ook dat is hard aan kracht aan het inboeten. Vind ik dan. En daar hebben we gelijk de zin van het leven te pakken. De democratie is waardeloos. Die zorgt voor deze top 2000 vol nummers die niet om aan te horen zijn. En als die DJ’s dan nog zeggen dat het kutmuziek is, dan kan ik er nog mee leven, maar dat doen ze niet. Nee, ze zijn zogenaamd lyrisch over die bagger, gewoon om te laten zien hoe ruimdenkend ze zijn.

Het begint aardig op een Michelin restaurant te lijken, die top 2000. Zou het daarom niet aardig zijn als ik voortaan wat meer te zeggen krijg, en dan hoef ik heus geen dictator te worden zoals ik vroeger ambieerde, maar gewoon even omdat het nodig is en dat veel dingen terugkeren naar het oude normaal? Dus dat muziek naar muziek klinkt en dat eten naar eten smaakt? En dan wil ik heus niet alle stemmers met een verkeerde smaak het zwijgen opleggen, maar dan maken we daar de bagger top 2000 voor? Dan kun je dat aanzetten als je van bagger houdt. Wat dat betreft zijn die sterrenrestaurants duidelijker natuurlijk. Die hebben sterren zodat je gewaarschuwd bent.

Gisteravond hadden wij de haast onvermijdelijke buurtbarbecue. Wij hebben daar nooit zo’n zin in, want ja, buren zoek je niet uit. Er zitten een aantal leuke tussen, maar de meesten, daar heb ik niks mee. Ik zat tussen een leuke en mijn buurman in, die het hoogste woord voerde over Ajax, energierekeningen die hij volledig onder controle had, en over een boom in onze voortuinen die volgens hem doodging. En overal een antwoord op, ik had er al snel de schijt van.

Dan word ik zonder dat ik het kan helpen wat grof in de mond, want ik noemde Antony (de voetballer) een paardenlul en toen het ging over de beste zangers zei ik dat ik daar niet tegen kon vanwege dat gejank door de medekandidaten. Ik hou daar helemaal niet van, want het helpt het hele land naar de kloten, die gemaakt jankende kerels. Tom Coronel heeft er ook zo’n handje van, laatst zat hij te janken toen het Nederlandse volkslied verkracht werd bij de F1. (Nou was dat ook best erg) Ik geloof dat niet, het is janken om aandacht te trekken voor de camera.

Dit is geen stoere praat van mij, ik kots erop. Ik vind huilen prima, maar graag om erge dingen. Je bent ernstig ziek, er gaat iemand dood, een relatie gaat uit, of je ziet het gewoon niet meer zitten, allemaal prima. Maar de beste jankers, gadverdamme! Allemaal nepemoties bedoeld om de aandacht van de camera te trekken. Alsof ze verdomme denken dat ze Máxima zijn.

Goed, dat had ik beter niet kunnen zeggen, want dan word je wat glazig aangekeken. Nou ja, prima, misschien nodigen ze ons volgende keer niet meer uit. Er reageerde ook al niemand in de buurt app toen ik meldde dat Elizabeth de groep verlaten had. Ja, eentje lachte, maar die moest dat later van z’n vrouw weghalen.

Ik lees de laatste tijd teveel reacties op openbare sites. Die moet je niet al te serieus nemen, want hier hoeven Nederlanders die zich overal slachtoffer van voelen, niet te wachten op hun beurt en kunnen zo hun steenpuist uitknijpen en de reacties vol etteren. Ik raak er niet geschokt van. Zelfs niet als iemand bij een bericht over een dode baby van asielzoekers in twijfel trekt of het wel echt is, en of het toevallig niet dezelfde baby is die ze toen in Turkije op het strand hadden neergelegd om de indruk te wekken dat het een verdronken vluchteling was. Ik weet dat wij Nederlanders onze tolerantie allang kwijt zijn, en dat de meeste mensen direct een oplossing hebben voor om het even welk probleem. Vol is immers vol, dus grenzen dicht en oprotten met gelukszoekers en kansparels, wat synoniem is geworden aan asielzoeker.

Dergelijke reacties geven nog enige verlichting in de verder vrij trieste levens van deze miskende wereldverbeteraars, denk ik dan maar. Kijk, ik geef toe, ik heb ook last van gedachten waarvoor je zo de gevangenis in zou draaien. Of waarvoor ze je in een dwangbuis zouden zetten. Maar daar zijn het gedachten voor. Je kunt ze uitspreken maar het hoeft niet.

Niet dat ik zo tolerant ben hoor, ik hou totaal niet meer van mensen tenzij ze aardig zijn en niet zo vreselijk dom lullen. Van mij mag de wereldbevolking flink uitdunnen. Maar ja, zoals een boswachter eens tegen mij zei: “mensen zijn het probleem maar die mag je niet afschieten.”

Ik vind het heel lastig om de rest van het verhaal uit het boek hier samen te vatten. Ik heb het al gedaan in concept, maar dat verhaalt over wat ik het interessantst vond en ik weet niet of dat een goed idee is. Ik vond het hele boek super, en ik vind het jammer dat ik het niet kon lezen in de jaren tachtig, toen de impact ervan veel groter was. Er was geen internet om het te controleren dus je moest om het te checken al van hele goede huize komen en het was nog niet deels ontkracht, doordat een belangrijke bron in de jaren negentig voor de rechter toegaf falsificaties in een Parijse bibliotheek te hebben geplaatst en een hele geschiedenis verzonnen te hebben.

Ondanks dat blijft het een boeiend onderzoek, dat je eerst meevoert langs 2000 jaar geschiedenis en dan conclusies trekt die opzienbarend zijn. Het komt erop neer dat in Rennes-le-château aan het eind van de negentiende eeuw bewijs werd gevonden dat Jezus nakomelingen had, en dat die dynastie nog steeds zou bestaan, en dat een geheim genootschap dit bewijs zou bewaken. Aan de hand van echte geschiedenis, interpretaties en apocriefen worden hypotheses uitgebreid en overtuigend getoetst. Het is één grote complottheorie maar in tegenstelling tot die, die we de laatste twee jaar over ons heen kregen, is deze zorgvuldig voorzien van overtuigende mogelijkheden.

Het is de Da Vinci code avant la lettre, het is hetzelfde thema, Dan Brown is zelfs beschuldigd (en vrijgesproken) van plagiaat. En ondanks dat we weten wat we nu weten heeft het boek me toch nieuwe inzichten verschaft. Voor mij was het een eye-opener die mij deed inzien dat dingen die je leerde en denkt te weten, ook anders zouden kunnen zijn.

Ik hoorde over Keti Koti, de afschaffing van de totslaafgemaaktelarij. Je mag geen slaaf zeggen, omdat dat zou impliceren dat je als slaaf werd geboren, wat in sommige gevallen helaas ook zo was.

Er dienen ook excuses te komen van de verantwoordelijken aan de slachtoffers. Beide groepen zijn er niet meer, dus rijkelijk laat. De Burgemeester van Amsterdam deed het vorig jaar, excuses maken voor de totslaafgemaaktelarij. Dat heeft kennelijk niks uitgehaald, want nu moet de regering het doen. Die wil dat niet, want die wil eerst onderzoeken wat de gevolgen van excuses zouden kunnen zijn. (waarschijnlijk gaat het om geld) Als er nabestaanden zijn van deze misstanden in de geschiedenis, dan zijn er ook nabestaanden van de detotslaafgemaaktenhouders. Maar die houden zich wijselijk stil, met als gevolg dat de zenuw weer open ligt en een bruine huid wordt geassocieerd met de totslaafgemaaktelarij en een lichte huid met de totslaafgemaaktenhouders. Daar krijg je weer scheve gezichten van in de samenleving, maar goed, dat willen we graag, polarisatie.

Kortom, ik ergerde me aan de angst die er tegenwoordig is om een ander te beledigen, om dingen bij de naam te noemen en men dus maar vreemde termen gaat verzinnen. Hou hier eens mee op, zeg! Zeg gewoon slaaf. Iedereen snapt dat een slaaf niet vrijwillig slaaf was. En die extra vrije dag, kom maar op. Daar zal toch niemand bezwaar tegen hebben?

Ik heb nog niks anders te melden dan de oorlog in Oekraïne. Hopelijk is er snel een reden om het over iets leukers te hebben. Hoe Poetin 20 jaar verstoppertje speelde is mij ook een raadsel. Natuurlijk, hij deed al eerder gruwelijke dingen, maar op een of andere manier namen we dat niet serieus. Tsjetsjenië, Georgië, Syrië, de Krim, anti-homowetten, vergiftigingen, omleggen van politieke tegenstanders, ontkenningen van betrokkenheid, het was allemaal niet genoeg om Poetin te bestempelen als crimineel. We nodigden hem uit in Nederland, de Koning dronk een biertje met hem, de hele wereld deed zaken met Rusland, niks aan de hand.

Nu is hij dan toch te ver gegaan. En er lijkt iets mis te gaan bij Vlad. Russen komen mondjesmaat in opstand, zij werden bedankt door Zelensky, die toch de sympathie van de wereld krijgt, en Poetin voelde zich genoodzaakt deze Russen verraders te noemen waarvan het land gezuiverd moet worden. Het gaat hier om mensen die de waarheid proberen te onthullen. Daar kwam nog bij dat de Amerikaanse president Biden, Poetin een oorlogsmisdadiger noemde, wat je volgens mij ook bent als je burgerdoelen bestookt, maar daar reageerde het Kremlin woedend op en noemde de uitspraak onvergeeflijk.

Rusland voert een speciale militaire operatie uit om het Oekraïense volk te bevrijden van een nazistisch regime. Poetin moet juist als held vereerd worden! Dat we dat nu niet willen zien!

Linda is zeer binnenkort jarig en wordt 50. Toen ik haar leerde kennen was ze nog 29. Ze had nog geen kunstheup en geen kunstknie, ze had haar galblaas nog, ze had nog geen hartinfarct gehad en ze stond nog niet op de wachtlijst voor nog een kunstheup. Ik daarentegen, ben nog perfect. Nou ja, voor mijn leeftijd dan. Oké, van 52-jarigen zijn ook nog betere exemplaren te vinden, maar dan moet je goed zoeken.

Maar daar gaat het verder niet over, het gaat over haar verjaardag. Een verjaardag als alle anderen. Er moesten wel cadeau’s komen. Daarom reed ik vorige week naar Dirkshorn, dat zou 95 km ver zijn volgens marktplaats. Maar dat was het niet, het was 155 km. Maar goed dat ik een moddervette diesel heb, die kachelt daar zo even naar toe. Maar de kinderen! Die hadden natuurlijk niks geregeld, en wij nemen dat onszelf kwalijk want onze kinderen zijn lapzwansen. Lieve lapzwansen weliswaar, maar wel lapzwansen.

Kijk, hadden ze nu online iets gekocht, uit zichzelf, dan vond ik het prima. Of ze zouden precies weten wat mama wilde hebben en bestelden het dan, ook goed. Maar nu ging het als volgt. Tammar ging snel naar de Etos site om luchtjes te bestellen. Toen ik zei dat je luchtjes wel even zelf moest ruiken, ging ze zoeken naar een boek. Linda krijgt elk jaar een boek en een luchtje van ze. Omdat Linda geïnteresseerd is in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, vroeg Tammar aan mij of ze “Het Achterhuis” al had. Ja, dat heeft ze. Al twee keer. “Oh, en deze dan: ik ontsnapte uit Auschwitz.”

Ik legde Tammar uit dat het zo niet werkt, dat ze best moeite mag doen om een cadeautje voor haar moeder uit te zoeken, en ik stelde voor om naar de stad te rijden. “Moet dat? Ik ben heel erg moe. En ik moet nog leren!” Met Hans ging het al niet veel beter. Ik zei tegen hem dat we naar de stad gingen om een cadeautje te kopen. Hij had al afspraken, was het antwoord. “Ik fiets dinsdag wel naar de boekhandel,” zei hij. Ik zei dat hij dan dikke, vette pech had, want dat had hij eerder moeten regelen.

We gingen dus naar Apeldoorn, maar Tammar vond dat ze vet haar had en vroeg of ze nog even snel mocht douchen. Als ik het geweten had had ik nee gezegd, want even snel betekent niet dat ze in tien minuten klaar staat, het heeft zeker drie kwartier geduurd. Douchen, föhnen, opmaken, gewoon niet normaal. Een hoop gezeik, gedram en boze gezichten.

Uiteindelijk gingen we naar Apeldoorn, Hans heeft Tammar constant verteld dat hij zich schaamde om naast zo’n lelijk kind met vet haar te lopen, en daar moest ze weer om lachen. “Hans, weet je wel dat niemand jou mag,” antwoordde ze. De sfeer werd een stuk beter, ze moesten lachen om mijn opmerkingen richting een dommige verkoopster, en alletwee zochten ze een cadeau uit. En deze keer geen boek of luchtje maar iets waar ze over nagedacht hebben. Ze waren er tevreden over. Aanpakken dat tuig.