Er zijn soms van die dingen waar je volledig de schijt van krijgt. Pubers bijvoorbeeld. Bij ons kijken ze het programma “dreamschool” en mijn pubers lachen de pubers die daarin meedoen uit. Tenminste, de meest trieste gevallen daar. Dat zijn kinderen die niks doen omdat ze moe zijn, omdat ze moeten roken, omdat ze een traumatische ervaring hebben gehad, ze een moment voor zichzelf moeten hebben of simpelweg omdat ze geen zin hebben. Hoe er ook op ze wordt ingepraat, ze hebben altijd een antwoord terug, en het ligt altijd aan iemand anders. Luisteren naar een professional komt niet in ze op, want ze weten zelf wel waaraan het schort -aan de wereld- en even doorbijten is er niet bij. Volslagen kansloos.
Lees ik de volgende dag een column van Özcan over dat hij al jaren scholen bezoekt om kinderen het belang van boeken te leren. Hij zegt zich te ergeren aan leraren die niet de baas zijn over het gebruik van mobieltjes in de klas. Öz zei dat hij kinderen die tijdens zijn uitleg op hun mobiel zitten, de klas uitstuurt, wat me niet onredelijk lijkt. En over dat er in Frankrijk gewoon een mobieltjesverbod in klassen geldt.
Ik vroeg aan mijn vrouw -deskundige- waarom dat bij wet geregeld moet worden en waarom de leraar niet gewoon alle mobieltjes inneemt aan het begin van de les. Het antwoord was omdat dat nu eenmaal moeilijk afdwingbaar is. “En wat dan als zo’n leerling weigert?” Je schijnt ze niet te mogen aanraken, en je mag ze niet zomaar uit je les weren, iets met wettelijke bepalingen.
Het komt erop neer dat de leerling kan doen wat hij wil, en dat niemand hem kan dwingen. Hij is zich bewust van zijn machtspositie en maakt daar gebruik van. Ik zeg bewust geen misbruik want het is mijn generatie die het zover heeft laten komen dat kinderen geen haar meer gekrenkt mag worden. Er is een wet in de maak die paal en perk gaat stellen aan de aanwezigheid van mobieltjes in de klas. Gelukkig maar. Het zou toch heel raar zijn als een school op eigen initiatief ging bepalen dat je de klas niet meer inkomt met een mobieltje? Het idee zeg! Hoe komen ze erbij?
Mack 
Een jaar of veertig geleden zei een buurvrouw tegen me dat we niet tegen kinderen mogen zeggen dat ze stout zijn. Het woord ‘stout’ mocht niet want dat zou voor trauma’s zorgen later. Het woord ‘trauma’ werd niet gebruikt, want was toen nog niet zo in de mode, maar daar kwam het ongeveer op neer. Ik dacht, die is gek.
Sindsdien gaat het van kwaad tot erger. Kinderen worden prinsjes en prinsesjes, waarschijnlijk om te compenseren dat er door beide ouders hard gewerkt moet worden om ze die status te geven, met bijbehorende zaken als duur speelgoed en vakanties waar het grut bepaalt waar het heen gaat.
Ze worden doodgegooid met spullen, nog voordat ze überhaupt de wens hebben geuit of gehad dat spul te willen hebben. Triest vind ik dat want je ontneemt kinderen hier iets mee, nl verlangend kijken naar iets wat je dolgraag zou willen maar weten dat dat niet zomaar kan. En de hemel te rijk zijn als je het toch krijgt, met Sinterklaas of je verjaardag, ook al is het maar een doos kleurpotloden.
Ze gedragen zich nu inderdaad oppermachtig en het resulteert in dingen als dat de leraren de mobieltjes niet mogen afnemen voor de les. Want anders komt pa of ma de volgende dag verhaal halen. De school wordt meer gezien als kinderopvang. Ze lopen met messen op zak, want niemand die ze nog controleert.
Volslagen doorgeslagen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik moet ook even iets zeggen ten faveure van de leerlingen: ik schrik me de pl.. van wat zij allemaal meemaken (ik spreek als docent en mentor uit eigen toko). Ze rijgen bijbaantjes aan elkaar omdat ze hun studie en kostgeld zelf moeten betalen, zijn uit huis gegooid, hebben problemen die veel van ons zich nauwelijks voor kunnen stellen (seksueel misbruik, sexting, loverboys, eetproblemen, geweld thuis, zijn mantelzorger, noem maar op). En ik vind de psychische problemen enorm toegenomen na corona.
En ja, mobiele telefoons zijn een groot probleem. We hebben generaties gecreëerd die niet meer zonder kunnen. Regels daarover werken alleen als elke docent daar consequent hetzelfde mee omgaat (en daar gaat het vaak mis).
LikeGeliked door 1 persoon
Ik geef de schuld niet aan de leerlingen, ook niet aan de ouders. Het systeem deugt niet. Wat jij allemaal opnoemt aan ellende waar kinderen tegenwoordig mee te maken kunnen krijgen, bestond vroeger niet of nauwelijks.
Ik denk dat het probleem zit in het rondzeulen met kinderen. Omdat de eigenlijke opvoeders, de ouders, geen tijd hebben om er voor hun kinderen te zijn. Ze gaan met x maanden al naar de kinderopvang, dan naar de basisschool en ervoor/erna naar de BSO. Het is voor de ouders allemaal haast en vliegwerk, er is totaal geen rust in de levens van de ouders en de kinderen. Ik zie ook steeds meer gezinnen met slechts één kind. Ik vind dat triest voor de kinderen, de ouders altijd weg en ook geen broertje of zusje.
Ik prijs me rijk dat ik nog groot werd in een tijd dat de moeders thuis waren. Als ik uit school kwam was mijn moeder er. Mijn kinderen hetzelfde, ik wilde er perse zijn voor mijn kinderen. Als je thuis kwam kon je je verhaal kwijt, je ouder zag aan je als er iets was, en had tijd zich ermee te bemoeien. Nu werken beide ouders fulltime of nog meer, want de druk op het werk is groot, en de kinderen zijn het ondergeschoven kind, daar blijft nauwelijks tijd voor over. Iedereen gaat zijn eigen gang, de ouders op hun werk, de kinderen op school, de BSO of op straat.
Iedereen zit op zijn eigen eiland, er is geen verbinding meer. Geen sociale controle en geen contact. De ‘opvoeding’ is afgeschoven op instanties met personeel. Ouders hebben hooguit quality time voor de kinderen wat zich dan uit in extreme verwennerij. Wat gebeurt er met die kinderen? Hoe groeien ze op? Hoe zijn ze straks als volwassene?
M.i. moeten we terug naar een maatschappij waar het kind bij zijn eigen ouders terecht kan voor en na school. Er moet een vader of moeder zijn, geen professionele opvang. Alleen een ouder heeft echte verbinding met het kind. Een kind moet zich hechten aan de ouder. Het kind moet zich veilig voelen, geborgen, gehoord.
Hoe dat moet? Misschien genoegen nemen met minder inkomen om te beginnen en minder werken. De maatschappij moet veranderen om het tij te keren, want dit loopt echt uit de klauwen.
LikeLike
Deze problemen bestonden vroeger ook, er is nu meer openheid over en meer hulp beschikbaar. Bovendien kent elke tijd zijn eigen problemen. Ik denk niet dat ouders verzaken en altijd overal nodig zijn; it takes a village to raise a child is een Afrikaans gezegde, er kunnen meerdere opvoeders en voorbeelden zijn in het leven van een kind. Maar we zij erg geïndividualiseerd in deze samenleving, die saamhorigheid ontbreekt helaas vaak.
Broers en zussen hebben is ook niet zaligmakend voor de socialisering. Mijn zoon is enig kind en weet zich uitstekend zelf te vermaken, maar heeft ook een rijk sociaal leven dat hij zelf op poten heeft gezet.
LikeLike