Categorie: Geen categorie

Ik vond dus altijd, in tegenstelling tot de algeheel geldende opvatting dat de aarde geen thermostaatknop heeft waaraan een mens zou kunnen draaien om af te koelen. Ik heb daarover wel eens een discussie gevoerd, maar die kan ik jammer genoeg niet terugvinden in dit regenwoud van blogs.

Ik werd natuurlijk afgemaakt met argumenten op basis van de toen geldende stand van de wetenschap. Niet door een wetenschapper overigens, maar door een afvallige die zijn heil in Wikipedia had gezocht. Hij redeneerde geheel volgens Kyoto: als de mens de opwarming heeft veroorzaakt met teveel CO2-uitstoot, dan kan de mens de aarde ook weer afkoelen door minder CO2-uitstoot. Dat laatste ging er bij mij niet in.

Nu was er vandaag op het journaal een item waarin gesteld werd dat we het smelten van Antarctica niet meer konden tegengaan, ook niet met heel strenge milieuregels. Verschillende wetenschappers waarschuwden daarvoor. Er werd wel haastig bij verteld dat we door moesten gaan met de maatregelen omdat de opwarming meer behelst dan de zeespiegel.

Begrijp me niet verkeerd, ik zie ook de mens (niet alle, de meesten zijn volkomen onschuldig) als oorzaak van de versnelde opwarming. Maar ik zag ook het belachelijke in van een bijeenkomst in Parijs waarin werd afgesproken dat de temperatuur niet meer dan 1,5 graad mocht stijgen. En dat die afspraak gevierd werd als een doelpunt door bepaalde mensen. Je staat 6-0 achter maar in Parijs spreken ze af dat het nog 6-6 wordt met nog twee minuten te spelen.

Gelukkig hoorde ik een deskundige zeggen dat we technisch heel veel zeespiegelstijging aankunnen. En ook dat heb ik al eerder gelezen, dat betrof een afvallige wetenschapper die zei dat een meter zeespiegelstijging geen enkel probleem was. Die werd uiteraard ook afgemaakt omdat hij niet de algeheel geldende opvatting had en niet vol inzette op een daling van de temperatuur. Maar nu gaat men dus kijken naar de technische oplossingen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

Dan zijn er nog wat idioten met een schop die de leus “cooling down the planet” hanteren. Ik ga vast op zoek naar een boot.

Ben ik onderdeel van de natuur of aanschouw en verstoor ik haar slechts? Die vraag kwam bij me op na het lezen van een logje bij Sylvia Schalken die van mening was dat we onderdeel zijn van.

Er zat een wesp in mijn glas. Toen hij eruit vloog gaf ik hem een backhand met de vliegenmepper waardoor hij op het gras terecht kwam. Onmiddellijk stoof een hagedis op hem af, aangetrokken door het bewegende insect. Maar na een kleine aarzeling snelde het weer weg, en of dat nu kwam door mijn aanwezigheid of dat het wist dat het niet verstandig was een levende wesp te verslinden weet ik niet.

Wat ik wel te weten ben gekomen na vijftig jaar is dat ik me minder moet verbazen over dingen die in de natuur gebeuren. Zonnebloemen die meedraaien met de zon, koolmezen die snappen waar jongen vandaan komen, eekhoorns die weten dat het binnenste van een walnoot eetbaar is, of een hagedis die weet dat hij geen wesp moet pakken.

Vroeger schoof ik dat allemaal af onder de noemer “instinct”. Beesten werden door hun instinct gedreven en wisten verder niet wat ze aan het doen waren. Ik weet nu, door observatie, dat dat hoogstwaarschijnlijk fout is en dat beesten gewoon denken, net als wij. Soms als je in gedachten verzonken bent, denk je geen woorden maar weet je precies waar je mee bezig bent. Het is als 20.000 jaar geleden, toen er nog geen taal bestond maar al wel mensen. Die dachten, leerden en droegen kennis over, net als wij doen. En hadden een overlevingsinstinct dat gevaar onderkende, zelfs als er nooit een dergelijke eerdere gevaarlijke situatie was ervaren.

Dus, als beesten dingen weten en zelfs kunnen denken, moeten wij ook een onderdeel van de natuur zijn. We hebben de neiging te denken dat de natuur het prima doet zonder mens, maar dat doet ze ook zonder dodo. Of wellicht is de conclusie dat vanaf het moment dat de dodo uitstierf, de mens begon met zijn vernietigende effect op andere soorten?

Het is hier koud en nat. Vorig jaar was het warm en droog. Zo warm dat het van mij wel iets minder mocht. Hier in de Jura was het vorig jaar een stukje koeler, dus dacht ik slim te zijn en hier te boeken. Nu zitten we binnen met soms de verwarming aan. Tot nu toe vind ik het niet erg. Hoef ik niet te zwemmen en kan ik een boek lezen. En harde regen op je dak als je zelf droog zit zorgt voor één van de mooiste geluiden ter wereld.

Maar ietsje beter mag wel. Ik geloof niet dat ik bruin terugkom. 25 graden wordt geloof ik de maximumtemperatuur deze vakantie. Ik heb ook nog geen krekel gehoord. Maar wel twee hagedissen gezien. En verder is het gewoon Frankrijk. De boulangerie, de hyperU, E.Leclerc, de gendarmerie, en iedereen zegt bonjour. Tenzij het avond is, dan niet.

Ze heeft zeker een mooi leven gehad bij ons, daar twijfel ik niet aan. Kosten nog moeite werden voor haar gespaard, en door weer en wind gingen we naar het bos. Sinds Corona kwam ze elke dag in het bos.

Maar vandaag moesten we haar in laten slapen, die lieve Randi, of Flap zoals ik haar vaak noemde. Ik weet niet precies wanneer ik iets begon te merken, maar ik liep al een tijdje niet zo ver meer met haar. Een maand of twee terug vonden we kleine waterige druppeltjes bloed op de grond en pas vorige maand kwamen we erachter dat dat uit haar neus kwam. We dachten eerst dat er iets vastzat, en gingen naar de dierenarts die op de scan iets zag wat er niet hoorde. Zij neigde al naar een tumor, maar vond ook een ontsteking dus kregen we antibiotica mee en zouden over acht weken moeten terugkomen.

De antibiotica deed niks en we zagen ineens een bult op haar hoofd verschijnen. Ze had er nog geen merkbare last van, maar we belden de dierenarts die ons inplande voor een foto morgen. Maar sinds een dag of vier werd ze onrustig, liep uren achter elkaar van buiten naar binnen, pas als wij binnen gingen zitten ging ze liggen. Vannacht heeft Linda bij haar geslapen en vandaag konden we het niet goed meer aanzien en besloten de dierenarts te bellen. Een half uurtje later was ze al ingeslapen. De dierenarts zag weinig perspectief en we moesten doen waar we al een paar weken voor vreesden.

Het doet pijn in je hele lichaam, je armen tintelen, je keel zit dicht, je hart ook, en je tranen branden. Ik heb zoveel met haar gelopen, elke dag weer, en zelden was het een belasting. Soms was ik meer dan twee uur weg en als we dan terugkwamen kreeg ze een varkensoor en daarna ging ze tevreden in haar mand liggen. Ze heeft oog in oog met de wolf gestaan, ze heeft een roedel herten opgejaagd, ze stond op drie meter afstand van een enorm zwijn, en ze sprintte altijd achter stokken aan.

En vandaag roep je haar een laatste keer, en ze volgt je naar de auto, niet wetend wat er gaat gebeuren. Maar er was niets meer aan te doen, dus het moest, en we wilden haar nog zo’n nacht besparen. En ook de rest van deze veel te hete dag.

Ze viel in slaap, kreeg haar tong niet meer naar binnen, en toen kreeg ze het spuitje. Nog geen minuut en haar hart was gestopt. Ik huilde en ga haar vreselijk missen. Ik voel de leegte nu al. Rust zacht, lieve Randi.

Er zijn twee soorten gekken, zij die in vroeger tijden ook gek bevonden zouden zijn, en zij voor wie de moderne tijd teveel is geworden.

Volgens 100.000 mensen in ons land, en dus vele miljoenen wereldwijd wordt de wereld geregeerd door een kwaadaardige elite. De AIVD (toen er nog geen kwaadaardige elite was, nog BVD geheten) waarschuwt voor deze groep van 100.000 complotdenkers. Terwijl ik alleen maar denk: de AIVD zit ook in het complot.

Er staat een great reset gepland, ik wil er even vanaf zijn wanneer, maar dan neemt de nieuwe wereldorde de macht over. We weten niet precies wie dit zijn, sommigen denken reptielen, sommigen pedofielen, maar dat is natuurlijk onzin. Het zijn gewoon mensen die snel rijk werden, die denken dat dat hun eigen verdienste was, die denken dat ze zich meer mogen veroorloven dan een ander en die op het verkeerde pad terecht zijn gekomen. Witteboordcriminelen. Wat de AIVD niet weet, en de kwaadaardige elite ook niet, is dat er ook iets gepland staat onder de naam: The Giant Switch.

De kwaadaardige elite denkt dat zij de wereldmacht in handen krijgt, maar er is een uiterst geheim genootschap opgericht, mede door mij, dat als doel heeft om de kwaadaardige elite voor zich te laten werken zonder dat deze elite dat door heeft. Dus deze elite denkt straks aan de knoppen te draaien, maar zit aangesloten op een schaduwwereld, waar mensen waarvan zij denken dat ze die in hun macht hebben, juist tegen hen samenzweren door ze te laten denken dat ze de boel controleren.

Zie het als een op afstand bestuurbaar vliegtuig dat een mens een afstandsbediening kan laten bedienen. Gaat het vliegtuig links, dan zal het mens het knopje van de besturing naar links bewegen. Ik weet, het is vernuftig uitgedacht van mij, maar daarom ben ik ook de leider van The Giant Switch.

De kwaadaardige elite zal ons (eigenlijk jullie, want ik denk het uit) werk verschaffen tegen goede lonen. Alleen zullen zij denken dat het tegen zeer lage lonen gaat. Eventuele verschillen zullen we afboeken naar een post buiten de ebitda, waar deze elite niet naar kijkt. En zo zullen zij gebrand zijn om hun bedrijf zo winstgevend mogelijk te maken, en het volk van een goed salaris verzekeren zonder dat ze dat in de gaten hebben. Hun vermogen zal elk jaar interen, maar door mijn interventie in hun cijfers denken ze goud in handen te hebben. Ik laat de kwaadaardige elite eigenlijk voor u werken, zo u wilt. Dus du moment dat de elite de macht overneemt, schakelt The Giant Switch in. Geen zorgen en geen dank, het heeft zo moeten zijn.

Een poosje geleden liep ik met de hond langs een huis waar in de wei een bord stond met daarop de tekst: weg met de wolf. Een foto van een vrouw met een lammetje erbij. Ik was een beetje ontdaan op dat moment omdat ik altijd hoop een wolf te zien en een of andere schapenboer gewoon doodleuk een bord plaatst zonder rekening te houden met mijn gevoelens.

Vanavond keek ik een documentaire genaamd “wolvenland” over de verdeeldheid die de wolf zaait in dit land. Een mevrouw kwam aan het woord en ik herkende haar vrijwel direct van dat bord in de wei. Het bleek haar ook te zijn. Als ik toen geweten had hoe een raar mens het was, had ik om het bord gelachen, maar destijds dacht ik dat het de mening van een weldenkend persoon was.

De vrouw had werkelijk geen enkel ander argument dan dat de wolf hier niet hoorde, en dat haar schapen in gevaar waren. Zij had niet om de wolf gevraagd en nu moest ze ineens haar schapen beschermen. Schapen waren ontzettend lieve dieren volgens haar, eentje was zelfs zo lief dat ze die oud liet worden, de rest ging met vijf maanden naar de slacht, want het leven is hard, zei ze. Daar was ik vorige maand dus van ontdaan! Had het erbij gezegd, dat ze niet helemaal lekker was, dan was er niks aan de hand.

Er kwam ook een schaapherder aan het woord, hij had een heel indrukwekkend verhaal over een aanval van twee wolven op zijn kudde. Hij vertelde hoe intelligent en snel de wolven te werk gingen, dat ze precies leken te weten hoe ze een schaap moesten vasthouden zodat het weerloos was, exact zoals hij het zelf deed als hij een schaap moest scheren. Hij was ontdaan door de aanval, maar ook onder de indruk van de superioriteit en de intelligentie van de wolven. Inmiddels had hij een grote hond aangeschaft zodat de wolven niet meer in het voordeel waren. De hond bleef ‘s nachts bij de schapen op de hei, terwijl de herder naar huis ging. Prima opgelost.

Het is dit weekend carnaval. Voor sommigen een belangrijk feest waar al maanden voorbereiding in zit, anderen trekken een kiel aan en voor hen is het feest omdat hun leven nu eenmaal één groot feest is. Voor mij is het een feest als alle anderen, want ik doe niet mee. Ik heb niks met feest, het zit niet in me, en wat de reden daarvan ook is, zo deel ik mensen in. Zij die onbekommerd kunnen feesten en zij die dat niet kunnen.

Of het nu teveel geleden leed is, of omdat ik de controle wil houden, ik kan me er niet aan overgeven. Als ik een feest op televisie zie, haak ik al af. Het wil niet zeggen dat ik niet vrolijk ben maar mannen die lol hebben met een pruik op, wantrouw ik. Bovendien, ik hield al nooit van carnaval, een jaar of tien geleden overleed er onverwacht een klasgenootje van Hans vlak voor carnaval. Ik was er ontdaan van. De optocht kwam vlak langs zijn huis. “Joost is anders geaard,” schalde het uit de speakers. Toen voelde ik me ongemakkelijk.

Neemt allemaal niet weg dat ik natuurlijk een veel leuker leven zou hebben als ik gewoon kon hossen. Het is mij niet gegeven, ik ga mij alleen maar ongelukkig voelen in zulke omstandigheden. Misschien dat ik maar ga vasten, 40 dagen lang. Om toch nog wat zin aan carnaval te geven.