Categorie: Elvis Presley

Er is een artiest bij wie het weinig uitmaakt wat ik ervan draai, ik vind het altijd mooi. Al zijn het zijn “rehearsels.” Ik vind het mooi zijn stem te horen, al zijn het mislukte opnames. Ik ben dus fan van hem, en sinds youtube kan ik over zijn gehele repetoire beschikken. Mevrouw Mack vindt het allemaal wat minder, maar als ik de strijk doe, dan zet ik ook zijn muziek aan.

Op mijn laptop klinkt het allemaal wat blikkerig, maar mij maakt dat weinig uit. Mevrouw Mack mag het dan niks vinden, maar niks en blikkerig is nog altijd erger dan niks met een fatsoenlijk geluid. Dus bood zij haar Spotify aan, en mocht ik kiezen. Maar kiezen is niet te doen, dus ik klikte een album aan. Today Tomorrow and Forever. Elvis heeft zoveel op de plaat gezet dat er nog steeds nieuwe dingen te ontdekken vallen voor me. Long legged girl with the short dress on kwam voorbij. Dat was het nummer waar ik me als kind mee moest verdedigen tegen mijn vriendjes die meer van Kiss hielden. Want dat begon met een elektrische gitaar. Mijn zwager -ook Elvisfan- bleek er in zijn jeugd precies dezelfde tactiek op na te houden.

Toen volgde “I beg of you” en ik hoorde weer zijn klasse. Waar je soms wel eens aan begint te twijfelen sinds op social media elke amateurmuzikant zijn mening kan ventileren. Charlie Watts, drummer van the Stones werd ooit verkozen tot de op 11 na beste drummer ter wereld, en iedereen die ooit drumstokken gehanteerd heeft kwam vertellen dat hij er niks van kon, want hij kon maar één maat spelen. Ik heb daar geen last van, want ik wist niet dat er meer dan één maat was. Ik vind het gewoon knap als iemand maat weet te houden. Nou, zo gaat het met Elvis vaak ook. De man kon geen instrument bespelen, hij kon geen nummers schrijven is de vaak gegeven makkelijke kritiek. Dus huurde hij daar anderen voor in en klonk hij meestal beter dan degenen die dat wel konden.

Op de 8e januari sta ik bij twee dingen een klein momentje stil. Een daarvan is de geboortedag van Elvis Presley. Elvis Aron Presley, zoals op zijn geboortedocument, of Aaron zoals op zijn graf vermeld staat. Waarom dat is, is wat duister maar het schijnt dat zijn vader bij de geboorte niet de goede spelling heeft doorgegeven. Anderen denken dat het te maken heeft met zijn in scène gezette dood, omdat hij het lot niet durfde te tarten en daarom een kleine spellingsfout maakte.

Dat Elvis dood is nemen we aan omdat het op het nieuws geweest is in 1977. Maar het is natuurlijk niet waar. Daarvoor zweette het wassen beeld dat in zijn kist lag teveel. Bovendien was het lijk in topvorm, terwijl Elvis er niet best aan toe was in augustus 1977. Nou ja, het overweldigende bewijs is natuurlijk op mijn blog geleverd, waar ik de telefonische conversaties die ik met hem had, versloeg.

We zijn nu eenmaal afhankelijk van wat er op het nieuws geweest is om ons eigen beeld te vormen. Maar er klopt gewoon geen bal van. Zo zou Paul McCartney nog gewoon leven terwijl die juist omgekomen is bij een auto ongeluk in 1966. Het is allemaal wat verwarrend. Wie er precies achter de complottheorieën zit, is mij onduidelijk. Paul McCartney nog levend, pfff, ik heb nog nooit zoiets achterlijks gehoord.

Toen ik vandaag een rondje door de weilanden liep vloog er een straaljager laag over mij. Hij vloog zo laag dat ik dacht dat de piloot mij zou kunnen zien, ware het niet dat hij niet door de onderkant heen kon kijken. Ik vond het apart want ik zie eigenlijk nooit laagvliegende straaljagers meer. Ik bepaalde zijn richting en stelde vast dat hij richting Dedemsvaart vloog. En ik dacht na over hoe lang nadat ik hem zag, hij daar zou aankomen. Op 8 januari denk ik ook altijd even aan het sneeuwkind en haar overleden vurige zoontje. Door Elvis getriggered weliswaar, maar ik denk aan hen.

Een tijd geleden stopte ik met mijn logjes over Elvis die stiekem verder leefde op Hawai. Schoonzoon Michael kwam langs, soms Marilyn, en verder wist alleen Obama ervan. Maar nu is het toch wel mooi dat er een reclame met een soortgelijk idee is gemaakt. Goed, bij mij was het Hawai, hier is het een klein onbewoond eilandje. Maar ook Marilyn woont er. Ik vind het briljant gedaan, vooral als Elvis zich achter de boom probeert te verbergen. Ik zou waarschijnlijk een goede reclamespot bedenker zijn. Zeker als ik er de hele dag voor kreeg en er ook nog eens voor betaald kreeg. Maar ja, ik zie er niet uit als een reclame bedenker. Maar ik ben het echt wel hoor.

De Amerikanen konden er weer eens niet om lachen. We moesten rekening houden met de gevoelens van overleden familieleden, volgens hen. En wat kun je ook anders verwachten van een bedrijf dat bier met fruitsmaak verkocht, zeiden ze. Over dat bier met fruitsmaak hebben ze wel een puntje trouwens. Dat is ook niet te zuipen. Maar goed. Het mag algemeen bekend zijn dat Elvis niet dronk of rookte. Een uitermate gezonde levenstijl hield hij er op na. Maar dat kan ook niet anders, je wordt geen 79 als je alleen maar ongezond leeft.

Omdat ik zo aardig ben kreeg ik van een zekere Neeske een kerst-cd van Elvis, en wel deze. Daar ben ik natuurlijk altijd blij mee, ook al kende ik alle nummers op één na al. Elvis heeft vrijwel altijd een bijzondere uitwerking op me dus de cd ging in de auto. Onmiddellijk nam de muziek mij mee naar 1979, ik werd tien en ik kreeg van mijn oma een roodbruin koffertje met een pick-up erin. Misschien wel het mooiste cadeau dat ik ooit voor mijn verjaardag kreeg, en al gauw legde ik een verzameling Elvis elpees en singeltjes aan. Dat waren ook de enige elpees die ik kocht in die tijd en ik luisterde ze dagelijks. Zo werd Elvis zo vertrouwd dat ik hem moeiteloos onderscheid van welke impersonator dan ook.

Op deze cd stond nog een verrassing. Het nummer White Christmas, geschreven door Irving Berlin, die de versie van Elvis niet kon waarderen omdat hij dacht dat het een parodie was, maar dit terzijde, werd voorafgegaan door een opname van de voorbereiding van Elvis, the Jordanaires en de overige muzikanten. Je hoort wat gemurmel, wat gelach, dan Elvis die vraagt of iedereen klaar is gevolgd door een bijna fluisterend aftellen op een manier die op zich al mooi is (2:37) om vervolgens het nummer in te zingen. Na het aftellen herken ik elk detail van het nummer. Dus elke achtergrondzang, elke toon, honderd keer heb ik het minimaal gehoord.

Het deed me ineens beseffen dat het nummer ooit is opgenomen, terwijl ik ervan uit ging dat het er altijd al was, zoals je doet bij religie. En het was ook vanzelfsprekend dat het er was op de manier die ik kende. Ik besefte ineens dat een nummer onmogelijk twee keer exact hetzelfde gespeeld en gezongen kan worden. Dat het dus nu deze take 9 was die de geschiedenis is ingegaan, terwijl het net zo goed 10 of 11 had kunnen zijn. Als het een andere take was zou ik het gemerkt hebben, hoe miniem de verschillen ook zouden zijn. Zoals alleen een moeder een eeneiige tweeling uit elkaar kan houden. Daarna zag ik mezelf weer in een rode pyjama, net gedoucht en opgewonden want ik had zojuist een pick-up gekregen. Morgen zou mijn moeder gaan zoeken naar het singeltje Wooden Heart, want dat moest ze nog ergens hebben. Geluk. Dit allemaal op de A1 tussen Stroe en Barneveld. Dankzij Neeske.

Ik ben duidelijk nog aan het zoeken, qua Elvis op deze pagina. Ximaar/Xiwel/Xinix denkt met mij mee en stuurt me verschillende versies van de foto, en voorspelt daarbij al hoe het eruit gaat zien. Diep onder de indruk ben ik daarvan. Nu viel ik voor zijn argument om de foto niet op herhalen te zetten, en rechts te plaatsen zodat Elvis naar mijn blog kijkt, in plaats van er vanaf. Yukiko echter, keurde de vorige versie met dat lijntje al goed, en als een vrouw Elvis goedkeurt…wow. Bovendien weet dat ik beter naar haar kan luisteren dan naar mezelf, als het om inrichting gaat. Het probleem was dat ik op mijn thuisscherm, dat niet zo breed is, maar een halve foto zag.

Dus nu heb ik even de kopfoto gedaan. Beetje kaal, maar misschien moet u mij niet langer in de war brengen en zeggen: “Geweldig zo, Mack. Niks meer aan doen.” Tenzij u vindt dat het echt anders moet, ik ben enorm beïnvloedbaar namelijk. Daar staat tegenover dat ik een zesde zintuig heb voor wie de waarheid spreekt en wie niet. Nou ja, eigenlijk hoop ik het af te kunnen sluiten en wil ik iedereen tevreden houden, behalve natuurlijk degene die Elvis liefst helemaal ziet verdwijnen, want die heeft het moeilijk met de waarheid.

Overigens, mijn zesde zintuig vertelt mij dat Lance Armstrong geen doping heeft gebruikt. Mocht het tegendeel blijken, kan ik niet meer schermen met mijn zintuig.

Het is hier wat stil. Dat komt zo. Ik ben een week op Hawaii geweest om Elvis bij te staan in zijn laatste uren. Hij belde me vorige week.

Morriezz?
Yes E?
I finally saw my flaming star.
Morriezz?
Morriezz, are you still there?
Yes E. I’ll take the next flight, hold on E. I’ll be there tomorrow.

Ik nam het eerste vliegtuig naar Hawaii en trof hem aan in zijn huis, liggend op zijn bed. Hij stak zijn hand uit toen ik binnen kwam en ik pakte hem vast. “Goed dat je gekomen bent, Morriezz.” Ik groette Lisa en nam plaats op een stoel. Hij vertelde me dat hij nu 77 jaar oud was en dat de beginjaren een hoge tol hadden geëist. Maar ook dat het de beste beslissing uit zijn leven was om zijn dood in scène te zetten en in de anonimiteit te verdwijnen. Hier op Hawaii had hij de meest rustige en misschien wel gelukkigste tijd uit zijn leven meegemaakt. Slechts weinig mensen wisten ervan, al gonsde het de laatste tijd van de geruchten.

“Ik had een Godgegeven gave, you know?”
“Ik weet het, E.”
“Take care of Lisa.”
“I will, dad.”

Hierna sloot hij zijn ogen om ze nooit meer open te doen. Na een klein uur blies hij zijn laatste adem uit. Hij is niet langer onder ons. Lisa snikte. Ik begeleidde haar naar haar auto.

Twee dagen later begroeven we hem, in besloten kring. Lisa, Mama, Michael (die zijn voorbeeld volgde) twee ex-leden van the Memphis Maffia, Barack (die het wel wist), de dominee en ik. Ik sprak een paar woorden en gooide een handje aarde op zijn kist. Long live the king. We zongen Amazing Grace. En ja, ik ben zijn eniggeboren zoon, maar ik denk dat de meeste van u dat al wel vermoedden.

Dag E., bedankt voor alles en rust zacht.

Ik kan niet zo goed tegen overdreven romantiek. Niet tegen strandwandelingen, flesjes wijn en haardvuur. Ik heb niets tegen strandwandelingen, wijn of haardvuur, ik kan er alleen slecht tegen als er naartoe wordt gewerkt in contactadvertenties om zichzelf aan te prijzen. Natuurlijk is het geweldig om een strandwandeling te maken met je geliefde, maar wie gelooft een man die zegt dat hij graag strandwandelingen maakt met zijn geliefde? Niemand toch? Nee, een strandwandeling of haardvuur moeten er gewoon ineens zijn, dan klopt het, maar je kunt het niet afdwingen.

Hier op de Veluwe heb je geen strand, en wij hebben geen open haard en Linda drinkt geen wijn, dus ik kan haar geen romantiek bieden. En als ik het wel doe, zoals nu, terwijl ze het helemaal niet weet omdat ze al in bed ligt, dan doe ik dat door een nummer van Elvis ten gehore te brengen. Ze houdt niet van Elvis, ze zet mij zelfs vaak in de zeik met Elvis, maar desondanks hebben wij toch maar mooi wat we hebben. En daarom, en alleen daarom, maar ook een beetje omdat ik wél wijn heb gedronken, een liedje van Elvis voor Linda.

http://www.youtube.com/watch?v=S6rKTTmH1xw

Het is vandaag 16 augustus. Elvis Presley overleed op deze dag in 1977 op 42-jarige leeftijd. Tenminste, zo gaat het verhaal. Mensen die hier al wat langer lezen weten hoe het echt zit. Elvis zette zijn dood in scene, is alive and kicking en geniet van zijn oude dag op zonnig Hawai. Ik belde hem vanavond even.

“The king speaking”

Hi E. How are you doing? Long time no speak.

Morrieeezzz!! What a surprise! It must have been a year since I’ve heard from you.

Yes E. A lot has happened at the world’s fair. How old are you now E.? 75?

76, Morrieezz. En al 34 jaar op mijn eiland. Ik begreep dat je weer aan het studeren bent?

Ja, E. Belastingrecht. Iemand moet het doen, hè?

Belastingrecht. Als je dood bent betaal je helemaal geen belasting meer. Hoe vind je dat! Hahahaha. Niet dat ik hier veel geld nodig heb hoor. Maar ik red me wel.

Maak je nog wel eens muziek E. ?

Nah, dat is geweest. Bovendien gaat het dan te veel opvallen dat er allemaal nieuwe onontdekte nummers op de plank lagen. Nee, ik zing hier alleen nog met de plaatselijke meiden.

Oh die meiden met lang zwart haar en zo’n bloemenkrans?

Een lei heet dat. Een lei. Rock a hula baby! Ja, die ja.

Nou, ik moet weer gaan Morrieezz. See you! Say hello to Linda, Hans and what’s her name again?

Tammar.

Right. ♪And Marie’s the name, of his latest flame.♪

Bye Morrieeezz

Bye E.

En zo leefde hij nog vrolijk voort, op het zonovergoten eiland in de stille oceaan, waar hij van een welverdiend pensioen geniet.

Zoals zovaak zat ik even wat te you-tuben en kwam ik uit bij een van de mooiste nummers van Elvis, Always on my mind. Het is een nummer dat niet iedereen kan zingen. Niet omdat het extreem moeilijk is, maar omdat degene die het zingt wel geloofwaardig moet zijn. Je moet een stoere maar gevoelige man zijn, want je rotzooit wat aan met andere meiden, en op het moment dat je vrouw protesteert palm je haar weer in door te zeggen dat ze altijd in je gedachten is geweest. Een beetje vrouw tuint daar niet in en gaat er vandoor, precies wat Priscilla na vijf jaar deed. En als je dan daarna zo’n nummer zingt, moet je je publiek wel kunnen laten geloven dat je dood gaat van verdriet, precies wat Elvis vijf jaar later deed. Ik wil dus maar zeggen, niet iedereen kan dit zingen.

Ik heb een bijzondere maar minder aangename herinnering aan dit nummer. Het zal begin februari 1985 zijn geweest, toen mijn moeder op mijn kamer kwam en ik deze plaat op had staan. Ze vroeg of ze hem nog een keer mocht horen met de koptelefoon op. Ik wist wat ze aan het doen was. Ze was muziek aan het uitzoeken voor op de crematie van mijn vader, die toen op sterven na, dood was. Ik zag het aan de tranen in haar ogen. Uiteindelijk keurde ze het nummer af vanwege de tekst. Hun relatie was niet zo geweest. “Always on my mind” sprak haar wel aan, maar “Maybe I didn’t love you” wat minder. Uiteindelijk is het een ander nummer van die LP geworden. Het laatste nummer wat gedraaid werd, en de muziek waarop wij langs de kist liepen en afscheid namen was Forget me never. Ik kreeg mijn LP terug en “Always on my mind” was met pen omkaderd, en voor “Forget me never” stond een kruisje.

Ik zocht plaatjes van carnavalsoptochten uit Brabant omdat die in mijn herinnering toch wel iets meer voorstelden dan wat ik vandaag, hoog boven de rivieren, gezien heb. Carnavalsoptochten hier zijn vooral ter promotie van de plaatselijke sportclubs, en degene die aan het kortste eind trekt, moet meelopen. Er wordt niet veel werk van de outfit gemaakt en er worden wat folders uitgedeeld aan het publiek, dat toch nog in grote getale komt kijken. Nergens een wagen waarvan ik dacht: “Goh, daar is maanden werk in gestopt.” Nee, het is hier toch meer het snelle in elkaar flansen, wat stevige muziek erbij, snel die optocht afraffelen en dan zuipen. Eigenlijk is het een hele trieste bedoening. Zeker als je op de gezichtsuitdrukkingen let van de bestuurders van de trekkende voertuigen krijg je niet het idee dat het leven erg zinvol is. In Brabant maakten ze er werk van. Prachtige wagens met grote onnozele koppen erop, dat is een carnavalsoptocht. De ene wagen mooier dan de ander. Voor mij is het duidelijk. Carnaval is zuidelijk en had nooit de rivieren over mogen steken. Het is een feest van de zuiderlingen. Hen zit het in de genen. Maar goed. Toen ik googelde op carnavalsoptocht Drunen kwam dit plaatje te voorschijn. En dan twijfel ik niet meer aan de zin van het leven. Hij kwam op aarde om ons te behagen en stierf voor ons, zondaars. Hij liet ons achter met een schat, en waar uw schat is, daar zal uw hart zijn. Wat weinigen weten is dat ook Elvis carnavalsliedjes zong. Ook een zuiderling. Hij heeft zelfs ooit meegereden in een carnavalsoptocht. http://www.youtube.com/watch?v=ksvEbgzbZUY