Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

Stevig eindje bos

Ik ben tegenwoordig goed bestand tegen regen want ik heb waterdichte schoenen, een waterafstotende broek en een waterafstotende jas met capuchon. Ik zit dan ook echt op regen te wachten, en vandaag maakte ik een lange wandeling door het bos. Net iets langer dan twee uur liep ik, samen met Lori, de onvermoeibare Hollandse herder, in de kracht van haar leven, tweeëneenhalf jaar oud. Ik ben geen dertig meer, maar ik doe het nog prima. Om het compleet te maken heb ik een horloge met kompas en hoogtemeter, mocht de telefoon uitvallen als ik de weg kwijt ben op de uitgestrekte toendra’s van de Veluwe. En mocht ik vast komen te zitten in een wirwar van vleesetende planten, heb ik mijn zakmes dat me kan redden. Misschien ben ik wat overdreven uitgerust voor de Veluwe, maar ik kan het ook niet helpen dat ik hier ben geboren en niet rond de poolcirkel.

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik een wolf zag, maar steeds hoop ik er een tegen te komen. Ik zie vaak hun uitwerpselen, maar daar blijft het dan wel bij. Lori ruikt er aandachtig aan en ik vraag me af welke informatie ze er allemaal uithaalt. Mannetje, vrouwtje, ziek, gezond, zwak, nog in de buurt of ver weg, ik heb geen idee. Feit is dat het lang duurt voor ze uitgesnuffeld is, dus ik denk dat ze veel data verwerkt.

Het was na vieren, het meeste daglicht was al wel geweest en ik moest nog een kwartier naar de auto. Opeens hoorde ik het gehuil van een wolf. Het was ongeveer een kilometer weg , het kwam van de andere kant van de heide, uit de bossen, en het herhaalde zich drie keer. Dat had ik nog nooit gehoord, een prachtig geluid, en om een of andere reden klonk het vertrouwd. Alsof het nooit anders was geweest. Lori reageerde er niet op, die was te druk met achter haar bal aan het rennen, want dat is voor haar de hoofdzaak in het leven.

Feest

Mijn zoon is carnaval aan het vieren. Tenminste, hij heeft geen idee wat hij aan het vieren is, en als hij al een idee heeft, heeft hij geen idee wat carnaval betekent. Ik kan het op zijn leeftijd gooien, en dat hij er nog wel overheen groeit, maar ik was op die leeftijd al uiterst ernstig en anderen van mijn leeftijd zijn er nog steeds niet overheen gegroeid. Ik ben ook bang dat als ze de tachtig halen, ze nog steeds opeengepakt op een plein staan.

In mijn dubbele helix staat het feesten niet geprogrammeerd. Ik kan het niet, ongeacht de hoeveelheid drank. Ik merkte het al bij mijn eerste polonaise, dit is niet voor mij. Ik haak bij de tweede bocht af en aanschouw vol medelijden de van mij weg bewegende debielentrein. Vooral de machinist is niet goed snik als je het mij vraagt.

Ach, ik hou best van tradities, maar ja, ik zoek liever naar de oorsprong van de traditie en laat het ritueel aan anderen. Maar wat me wel tegen begint te staan is dat onophoudelijke gefeest in Nederland. Carnaval had wat mij betreft onder de rivieren moeten blijven en Calvijn had moeten heersen daarboven. Want zo’n lolletje is het leven tenslotte niet, we gaan er uiteindelijk allemaal aan.

Maar dan zie ik weer plaatjes van verklede heidenen die op een dorpsplein staan en die het niet uitmaakt welk feest er gevierd wordt. Drie weken geleden stonden ze er ook, toen verkleed als Duitser voor de Oktoberfesten. Een paar dagen later was het Halloween en liepen ze verkleed als Zombie. In de zomer is er elke week wel een dorpsfeest, terwijl kort daarvoor midzomernacht werd gevierd, want hoe meer buitenlandse feesten hier naar binnen mogen, hoe beter. We hebben eventueel nog ruimte voor the Fourth of July, voor quartorze Juillet, voor st. Patricksday of de eenwording van Duitsland. Misschien die jaarlijkse militaire parade in Rusland, dat geeft toch ook veel blije gezichten?

Nee, met feest heb ik niks. Wel met Ebenezer Scrooge, Fred Schuit, Al Bundy en Basil Fawlty. Daar kon je ook geen feest mee vieren. Wel met Hans. Hoe het in zijn DNA komt is mij een raadsel.

Biljoen.

Elon Musk wil een bonus van 1 biljoen dollar. Zijn er lezers die niet weten hoeveel dat is? Ik. Ik heb geen idee. Ik vraag me af wat je niet kunt kopen van 1 biljoen dollar. Hij vindt dat hij dat waard is. Aandeelhouders van Tesla hebben het goedgekeurd. Niet omdat ze het hem gunnen, maar omdat ze hopen dat hun aandelen acht keer meer waard worden. Ik vind weinig meer verwerpelijk dan deze praktijken, al werk ik zelf bij een Amerikaans bedrijf dat hetzelfde doet, al zijn de bedragen kleiner. Onze CEO en aandeelhouders moeten het slechts met miljoenen doen. De voorwaarden die aan de bonus gesteld worden zijn een wassen neus, die worden gewoon gehaald, en mocht een naïeve boekhouder de illusie hebben dat dit harde voorwaarden zijn, dat is niet zo. Musk gaat linksom of rechtsom zorgen dat boekhoudkundig aan de voorwaarden voldaan gaat worden.

Het wordt hoog tijd voor een ramp want men is het spoor volledig bijster. Kapitalisme is een prachtig systeem maar de houdbaarheidsdatum is verstreken. In normale hersenen zou de gedachte aan een bonus van 1 biljoen dollar niet eens mogen opkomen. Aan een miljard ook niet. Maar het lijkt ze geen reet te schelen. Het enige dat ik kan hopen is dat Elon zijn doelen haalt en we in een situatie van hyperinflatie terecht komen en dat een brood over tien jaar een biljoen dollar kost. Dat zou toch lachen zijn.

Paradox

Soms loop ik helemaal vast met mijn gedachten, dan kom ik er gewoon niet meer uit. Dat klinkt dramatisch, zeker met mijn achtergrond, maar dat is het denk ik niet. Normaal gesproken, als er niks aan de hand is zijn mijn gedachten op orde. In die zin, de één leidt niet per sé tot de ander. Ik accepteer dat het ergens stopt en in mijn achterhoofd weet ik dat als ik verder denk, ik tot een oplossing kom. Maar dat is dan niet nodig, waarom zou ik? Het gevoel dat de oplossing voor het probleem dat ik net bedacht vlak bij me is, is voldoende, ik hoef het alleen maar even te grijpen.

Maar nu bedenk ik een probleem en probeer de voorradige oplossing te grijpen, maar die oplossing maakt het probleem alleen maar erger. En dan schrik ik, want er is ineens geen oplossing meer. Kut, denk ik dan.

Dan moet ik dus weer even terug naar het land van de in de lucht hangende oplossingen en die lekker laten hangen. Loop er maar tussendoor, want er zijn er genoeg.

U denkt misschien, waar gaat dit over, of erger, maar dat weet ik zelf ook niet zo goed. Het komt er denk ik op neer dat je niet moet denken maar doen. Problemen zijn voor anderen, niet voor mij, ik kan ze toch niet oplossen, blijkt na diverse pogingen. Terwijl ik vroeger dacht van wel. Maar naarmate ik ouder word en hopelijk wijzer, denk ik toch van niet. Dus, hoe slimmer ik word, hoe minder ik kan oplossen. Dat is een tegenstrijdigheid die me in de war brengt.

De pedofiel

Ik wil het even opnemen voor de pedofiel. Een klein beetje dan. In de gevangenis heb je het als pedofiel zwaar tussen eerzame seriemoordenaars, verkrachters, bankovervallers en belastingontduikers. Ze staan onderaan de hiërarchie en ze geven de overige criminelen een goed gevoel over zichzelf. Zo slecht zijn wij nog niet.

Daarbij worden pedofielen in de val gelokt door bezorgde burgers zoals die zich noemen, wat op zich prima is, ware het niet dat er voor eigen rechter wordt gespeeld en er niet wordt opgetreden tegen criminelen die ze niet aan durven.

Maar nu dan. In Frankrijk werd de webshop van SHEIN geblokkeerd omdat er kindersekspoppen op werden aangeboden. Er mag ook geen kinderporno met AI worden gemaakt. Verwerpelijk natuurlijk, maar geen kind die hier het slachtoffer is. Nee, ik snap het heus wel, het is smerig, verwerpelijk en we moeten niks kunstmatigs creëren waardoor pedofielen hun lusten kunnen botvieren, want dat zou kunnen overslaan op echte kinderen.

Computerspellen waarbij je mensen vermoordt, dieren kapot schiet, genocide pleegt, met een gestolen auto door de stad scheurt of bommen legt, lokken geen echte criminaliteit uit, dus dat is geen probleem. Dus ja, kennelijk hebben de overige criminelen gelijk. In de samenleving werkt het al net zo.

Onwerkelijk

Die Hans van mij is deze week geslaagd voor z’n rijbewijs en heeft nog dezelfde dag een auto gekocht. Hij snapt niks van auto’s, heeft geen idee van welk bouwjaar z’n auto is (2013), weet niet wat de cilinderinhoud is (1600 cc), weet niet waar z’n mistlampen zitten en ik vermoed dat hij geen idee heeft dat er een sportstand op de automaat zit. Hij wist zelfs niet hoe de mechanische handrem werkte. Maakt allemaal niet uit, ik liet hem een stukje in de mijne rijden en dat ging heel aardig.

Maar daarna ging hij met z’n zusje, in z’n nieuwe auto hun nichtje ophalen in Apeldoorn. Ja hallo, hij kan dan wel geslaagd zijn, je kunt deze jongen toch niet alleen de weg op sturen? Levensgevaarlijk, zo oordeelde mijn reptielenbrein. Ik wist voordat ik een rijbewijs had al alles van een auto. En toen ik het had, was ik net Jos Verstappen. Ik trapte het gas vol in waar ik dat kon, trok lang door in de versnellingen, remde als een gek voor een bocht en sleurde de auto de bocht door. Ik reed tegen de rijrichting in (1988, toen kon dat nog) en ik haalde 160 op de Zwolseweg waar je destijds 80 mocht en nu nog maar zestig. Als mijn moeder het had geweten had ze haar auto nooit meer aan mij meegegeven. Maar ik had de controle, althans dat vond ik toen, achteraf ben ik blij dat ik het overleefd heb.

Hans heeft dat allemaal niet. Die rijdt lekker relaxed, eerder onder de maximum snelheid dan erboven dus waarom ik me nu zorgen maakte over hem en niet over mezelf destijds, vroeg ik me af. Toch volgde ik hem wel op live 360. Hij reed wel een vreemde route door de stad. En dan weer 43, dan weer 17, dan weer 55. Nou ja, uiteindelijk kwamen ze terug, auto onbeschadigd, mijn kind. Ik zie nog zo voor me dat we hand in hand op vakantie liepen over de rotsen in een rivier. En nu rijdt dat jong in een auto. Morgen gaat hij voor het eerst zelf met de auto naar z’n werk. 55 kilometer ver. Het is onwerkelijk.

Besef

We staan aan de vooravond van de verkiezingen en ik weet het al. Ik heb geen kieswijzer ingevuld, geen debatten gevolgd, ik stem gewoon zonder dat ik daar een halszaak van maak. Ik denk niet dat een politieke partij de boel helemaal om kan gooien dus in die zin maak ik me niet vreselijk druk. Ik heb tenminste nog niet meegemaakt, zelfs het afgelopen anderhalf jaar niet, dat het ineens allemaal anders werd. De grootste politieke verandering die ik me kan heugen vond plaats onder Balkenende, met een keiharde versobering van de sociale zekerheid. Maar misschien zit ik er naast.

In elk geval, ik lees een boek over de strafkampen van Rusland, die er nog steeds zijn, en waar nog steeds mensen worden doodgemarteld, en dan denk ik: ok, waar hebben we het helemaal over hier. Nergens over. Ik lig in een lekker bed, ik heb te eten, ik heb werk en ik kan me druk maken over een bedrijf dat me geld afhandig probeert te maken. Ik weet, ook wij hebben onze problemen en die moeten ook serieus genomen worden, maar ik had ook in Soedan geboren kunnen worden als mijn ouders daar toevallig op vakantie waren in september 1969.

Maar nee, ik werd in Utrecht geboren, in een tijd van voorspoed, ik was altijd gezond en ben dat nog steeds volgens mij. Sommige dingen zaten niet mee, maar het was niets vergeleken bij een strafkamp in Siberië.

Dus ja, ik ga stemmen en ik hoop dat pas over een kleine vijf jaar weer te hoeven doen. Ondertussen vermaak ik me wel.

Rotterdam

Gisteren gingen we naar Rotterdam voor een concert van Kim Wilde. A blast from the past. Het viel tegen. Tenminste, ik denk dat het wel goed was maar het geluid was te hard, te schel. En ik moest naar de wc, maar ik wilde niet voordat ze “Four letter word” had gezongen, een lied dat me vroeger zo triest maakte dat het pijn deed, maar nu niet meer. Maar toch, als ik toen toch eens wist dat bijna veertig jaar later het nummer live gezongen zou worden door Kim en ik daarbij was, dan…nou ja, dan niks, maar ik vond het toch bijzonder.

Goed. Rotterdam. Dat is een grote stad. Ik voelde me ook echt een dorpeling. Vooral toen we iets wilden eten en we iets Oosters binnenstapte. Dat zag ik aan de tekens die ik herkende uit de Korea oorlog. Ik wist niet eens wat het was, ik dacht Japans, maar het bleek Korean street food te zijn. Ik kon niks lezen en ik snapte er niks van, dus vroeg ik maar een paar dingen. Ik verwachtte dat Rotterdammers chagrijnige eigenheimers zouden zijn, maar dat gold niet voor Koreaanse Rotterdammers, die waren supervriendelijk en behulpzaam. Ik maakte excuses omdat ik uit een dorp kwam, ik weet ook niet waarom, waarschijnlijk omdat ik niks wist. Maar dat gold ook voor Manuel en die kwam uit een miljoenenstad. Het meisje vond het echter geen probleem en legde uit, en een man kwam ons helpen met van alles. Linda is nog een stuk handiger dan ik, maar die komt dan ook uit een dorp wat drie keer groter is dan Vaassen.

Het eten was uitstekend, het was jammer dat we maar weinig tijd hadden, want anders hadden we nog meer besteld. Bovendien was er geen bestek, er waren alleen stokjes. Dat is hartstikke leuk in films hoor, maar ik wist niet dat het ook in het echt voorkwam. Ik dacht dat het net zo iets was als houten klompen in Nederland. Dat snap ik dus niet, stokjes. Ik kan er niks mee en ik probeer het wel, maar twee korreltjes rijst in mijn mond, drie op de tafel en vijf op de grond. Nee, dat heb ik nooit geleerd en dan voel ik me echt een inboorling.

6-2

Ik was gisteren (de 21e, want je zult zien dat ik pas na twaalven klaar ben met dit logje) bij de CL wedstrijd PSV – Napoli. Ik ben niet vaak in het stadion, maar nu had ik een wedstrijd uitgekozen. Napoli is de regerend landskampioen van Italië en PSV is op zoek naar vorm, dus ik verwachtte een overwinning voor Napoli. De kaarten waren duur maar we zaten op de goedkoopste plaatsen. Helemaal bovenin, op vijftig meter boven de zeespiegel, na eindeloos veel trappen vonden we de plaatsen. Wij hadden onze beweging in elk geval gehad. Het overzicht over het veld was goed, al blokkeerde een steunbalk het zicht op een deel ervan, dus moest je bewegen als je wilde zien wat daar gebeurde.

De wedstrijd begon en Napoli begon sterk, zij waren de enigen in balbezit tot er na een poosje een paar kansjes en een afgekeurd doelpunt voor PSV waren. Maar toch kwam Napoli voor door een kopbal, net op een moment dat PSV wat beter ging spelen. Niet heel lang daarna viel er een eigen goal van Napoli en toen ging het langzaam los.

Een rommelige aanval van Napoli, waarbij er overtredingen gemaakt leken te worden door beide partijen, ik zat al te wachten op een fluitsignaal maar het mocht door. Met vallen en opstaan kwam de bal bij Ismael Saibari die ineens vanaf eigen helft een vrije doortocht naar de keeper had, hij moest alleen nog de andere helft van het veld over. Je zag het gebeuren, hij naderde het vijandelijke goal steeds dichter en iedereen was opgestaan. Verdedigers probeerden hem te achterhalen en toen dat bijna gelukt was schoot hij langs de keeper en scoorde.

Toen ontplofte het stadion. Ik sprong op en juichte, net als 30.000 anderen. Ik voelde een uitzinnige ontlading, want PSV had een achterstand omgedraaid. En vanaf dat moment werd het een galavoorstelling, een voetbalshow waarbij geen speler uit de toon viel en iedereen een hoog niveau haalde. Toen Napoli hun tweede doelpunt maakte, zorgde dat niet eens voor een domper. Sterker nog, een minuut later was het alweer 5-2.

Mooie momenten waren nog dat een speler van Napoli er met rood af moest en iedereen hem toezong: houdoe en bedankt olé olé! Je hoorde het Brabantse accent er doorheen. En verder dat Noa Lang inviel bij Napoli tegen zijn oude club en iedereen voor hem klapte. Noa beantwoordde dat met een applausje voor het publiek, maar PSV publiek weet natuurlijk dat je Noa niet moet uitfluiten, want dan scoort hij. Nu kon hij geen potten breken. Net als heel Napoli niet. Eindstand 6-2 voor PSV en een dijk van een wedstrijd gespeeld.

Coolblue

Wat kan ik me, meer dan vroeger, ergeren aan reclames. Vroeger werd er geklaagd over wasmiddelenreclames maar toen konden we nog niet weten in welke hel we later terecht zouden komen. De ergste is Coolblue. Die stem van die vent! Met zo’n gekunsteld vrolijk ondertoontje alsof hij helemaal het mannetje is. En dat niveau van die grappen! Alles voor een glimlach! Ik heb er nog nooit van moeten glimlachen, het is mijn grootste ergernis.

En dan die mevrouw van Decupré. Drs. Nogwat heet ze. Zij vond het een goed idee om zelf de hoofdrol te spelen in de commercial terwijl alles er om schreeuwt dat er een professioneel acteur ingehuurd had moeten worden. Acteur is een beroep en dat is er niet voor niets.

En dan die politiek correcte alle genders, alle kleuren filmpjes! Compleet ongeloofwaardig. Een oude witte man die samen met zijn zojuist gescoorde Afrikaanse vriendin aan het fietsen is. Oude witte mannen trouwden in hun tijd met jonge witte maagden en daarbij loop ik echt vaak in het bos langs een fietspad en ik zie echt vaak te dikke oude mannen in te strakke pakjes op een racefiets maar echt nooit het tafereeltje dat de reclame ons voor schetst.

En dan die herrie! Geschreeuw, gerap, geblaat. Alsof ik ooit iets bij Coolblue ga kopen. Nee, natuurlijk niet! Ik koop gewoon een nieuwe bezem of handgrasmaaier bij de plaatselijke Welkoop. Maar ik ben in de minderheid, of eigenlijk sta ik volslagen alleen. Terwijl ik de oprit aan het vegen was kwamen overal buurmannen met een bladblazer naar buiten. De een na de ander hoorde ik starten. Onze overbuurman, die aan de overkant woont, er zit een straat van drie meter breed tussen, had er gehoorbeschermers bij opgezet. Ik moet ook een paar hebben voor als ik aan het vegen ben op een mooie herfstige zaterdag. Misschien heeft Coolblue ze.