Normaliter.

Ik was vroeger behoorlijk gevoelig voor wat anderen van mij vonden. Een eigenschap die ik niet heb doorgegeven want mijn zoon interesseert dat een stuk minder. Dochter heeft het weer iets meer, maar volgens mij niet in abnormale mate. Ik kan ook alleen mezelf beoordelen en dan denk ik achteraf, “dat had wel wat minder gekund.”

Zoiets verdwijnt nooit helemaal net als alles wat er in je jeugd is ingestampt, maar de laatste tijd, een jaar of tien, ga ik er toch wat makkelijker mee om. Het is ook veel meer afhankelijk geworden van wie het zegt en hoe dicht die me na staat.

Het had ook voordelen, want je creëert er een vlijmscherpe geest mee, je radar is gevoelig en voor sommige dingen ga je extra je best doen. Zo wilde ik niet dom overkomen, dus probeerde ik kennis op te pikken.

In die tijd, vanaf mijn dertiende tot mijn zeventiende ongeveer had ik een buurjongen die mij in alles net even de baas was. Hij was een jaar ouder, hij deed Havo, ik Mavo, en toen ik Havo ging doen deed hij Atheneum, en zijn ouders waren ook net wat slimmer dan de mijne. Althans, dat dacht ik, want zij keken Monty Python en Van Kooten en de Bie en wij keken the A-team en Knight Rider.

Ik had het toen over “normaliter” maar hij zei dat ik het verkeerd uitsprak, het moest namelijk normaliter zijn. Dus accepteerde ik zijn verbetering en sprak voortaan ook over normaliter. Idealiter was ik gewoon normaliter blijven zeggen, maar nee, ik moest zo nodig een duur woord gebruiken terwijl ik ook had kunnen zeggen: normaal gesproken. Of in de ideale situatie.

Vandaag hoorde ik Philip Freriks zeggen hoe je het echt uitspreekt. Dat de meeste mensen zeggen “idealiter” in plaats van “idealiter”. Eerst dacht ik dat mijn buurjongen mij het verkeerd had geleerd, maar dat bleek toch niet zo. Mijn verwarring ontstond doordat Freriks het woord idealiter besprak en wij hadden het destijds over normaliter.

Reeds vergevorderd in dit schrijven kwam ik erachter dat mijn buurjongen toch gelijk had, terwijl ik dacht mijn gram te halen. Ik had natuurlijk kunnen doen alsof hij het verkeerd had en ik goed, maar dat zou flauw zijn. Nou ja, dan maar door het stof. Hij had het goed en ik fout. Gelukkig was ik niet te eigenwijs om van hem te leren, anders had ik nu nog normaliter gezegd in plaats van normaliter.