Mijmeringen

Als jong volwassene, wat ik voor mijn gevoel ben, en dat is niet omdat ik me zo jong voel, maar omdat het nog maar pas geleden is dat ik kind was, denk ik wel eens na over hoe de wereld was toen ik dat kind nog was. En dat is heel lastig om je dat in te beelden, want de wereld was statisch. Waarmee ik bedoel dat mijn indruk van andere mensen een momentopname was, en dus was het goed. Of slecht, maar meestal goed.

Waar dit naar toe gaat of hoe ik het moet uitleggen weet ik nog niet, want het zijn flarden. Ik was in elk geval het middelpunt van het heelal en de rest was er om mijn gevoelens te ordenen. Als ik een oude man zag, dan was hij een gelukkige oude man, want hij zat in mijn moment. Al liep hij met een stok, dan was hij voor mij een man met een stok die in mijn plaatje paste. Ik hoefde niet na te denken over zijn lot, hij was gewoon onderdeel van mijn bestaan en hij was tevreden met zijn situatie. Wat natuurlijk helemaal niet zo hoefde te zijn vanuit zijn perspectief.

Een man en vrouw die bij elkaar hoorden waren per definitie gelukkig met elkaar, want zo zag ik dat. Ze dachten niet aan iemand anders en hadden geen gevoelens behalve voor elkaar, want zo was dat moment door mij bepaald.

Een zanger die op televisie optrad was een zanger, hij had geen leven buiten het zingen. Hij had een lied geschreven en stond daar volledig achter, en daarom bracht hij het ten gehore. Zijn lach was echt, hij kende geen verdriet en hij had ook geen commercieel belang. Hij zong gewoon over dat hij niet wist hoe, of over les gens heureux. Dat was zijn lied en zijn enige taak was om dat lied aan mij ten gehore te brengen.

Kerst was een feest waar iedereen simpelweg gelukkig was, en niemand stress had over hoe die dagen door te komen of over familiebeslommeringen. Iedereen in mijn leven had een vaste rol en iedereen was zoals hij was, of zoals ik bepaald had dat hij was. Vaak te typeren met één woord. Het was een overzichtelijke wereld waarin ik me prima voelde.

Toen ik ouder werd en het statische dynamisch werd, werd het ineens ingewikkeld. Het vergde een andere denkwijze en ineens was niks meer zeker. De oude man kon wel eens heel eenzaam zijn, de vrouw van het stel voelde stiekem vlinders als die welbespraakte buurman naar haar zwaaide, de zanger had, als hij niet zong, ruzie met z’n manager en hij dronk teveel en veel mensen zouden kerst liever overslaan als ze de keus hadden.

Dus niets was meer zoals het leek, of althans het kon ook anders zijn. En dat maakte mijn wereldbeeld bepaald niet makkelijker nu ik wist dat overal een verhaal achter school dat ik niet zomaar kon negeren. Alles bleek twee of meer kanten te hebben en ik kon niet meer het middelpunt van het bestaan zijn. Ik kwam meer aan de zijkant, en hoe ouder ik word, hoe verder van het speelveld maar hoe beter ik de treurnis van het spel begrijp.

Het hoort onvermijdelijk bij de ontwikkeling die een mens doormaakt, maar zo mooi als ik het vroeger maakte, wordt het niet meer.