Toen ik nog geen kinderen had, of toen ze nog heel jong waren haalde ik wel eens mijn schouders op als ik verhalen hoorde over ouders die hun kind niet aankonden. Ik begreep dat niet, omdat ik als kind het voorbeeld kreeg hoe dat wel werkte. Mijn vader had de absolute macht. In mijn hoofd was ik geketend en moest ik luisteren. Niet alleen thuis, ook op school. Gaf ik problemen, dan deed ik dat maar één keer.
Nu is er mijn dochter. 14 jaar en doet ongeveer waar ze zin in heeft. Of beter andersom, ze doet niet waar ze geen zin in heeft. School, daar heeft ze geen zin in, dus of ze leert niet, of ze gaat niet.
Huh, wat zeg je, ze gaat niet? Ze heeft niks te willen en ik vertelde haar dat ze zich beter kon gaan aankleden omdat ik haar persoonlijk bij school zou afzetten, aangekleed of niet. Een ouderwets dreigement, wat ik heb onthouden van vroeger maar waar ik al van voelde dat het niet helemaal zou uitpakken als ik dacht. Ik hoopte in het beste geval dat ze in de auto zou smeken om terug te gaan, en dat ze zich aan zou kleden.
Vergeet het maar. Ik sleurde haar uit haar bed, maar het kind is zo sterk dat ik niet eens haar kamer afkwam en na haar een trap tegen haar kont gegeven te hebben, moest afdruipen. Kansloos. Volgens haar was ze ziek, dus bleef ze thuis. Die ziekte bleek verder nergens uit, dus hebben we haar ook niet ziek gemeld.
Toevallig hadden we die ochtend al een gesprek met een zorginstelling omdat het kind de laatste maanden al problemen geeft. Ze is lief, totdat je nee zegt. Vanwege die trap moet ik nu een instructie filmpje over geweldloos verzet gaan kijken.
Mijn vader zou zich schamen voor mij, dat ik mijn dochter niet aankan. En ik denk terug aan mijn kansloze stoere gepraat over hoe ik mijn kinderen in het gareel krijg. Niet dus, in dit geval. Ik hanteer methodes die mij niet passen, die uit andere tijden zijn, en die ik niet goed weet uit te voeren. Ik ben geen beul, geen bewaker, en al helemaal geen handhaver. Ik ben het liefst vrienden met mijn kinderen, precies waarvoor ik altijd werd gewaarschuwd.
Mack 
Ik denk dat het vaker mis gaat dan dat je je voor kan stellen. Veel ouders komen daar niet mee naar buiten uit schaamte. Zelf bedacht ik hier een heel verhaal te tikken over m’n ouders die het bij mij prima deden, maar bij mijn broers en zuster niet. Dat verhaal werd in m’n hoofd zo lang dat ik er zelf maar eens over ga bloggen en hier de reacties er niet mee vevuil. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Moeilijk hoor, een kind dat zich niet wil laten opvoeden. Toch moet het want in de maatschappij kunnen ze ook niet doen wat hen uitkomt. Ik zat eens te denken hoe dat ging met mijn kinderen. Een van hen lag erg dwars kort na de scheiding. Ze kon ook ontzettend te keer gaan als ze iets moest wat ze niet wilde, of andersom. Tijdens zo’n ‘gevecht’, heb ik haar de deur uitgezet en gelaten. Ze heeft toen twee nachten ergens buiten geslapen. Ik was zo verschrikkelijk kwaad op haar dat ik dat kon. Geen prettige tijd, maar na dit incident ging het beter. Ik denk dat je het alleen redt met professionele hulp. Want naar school zal ze toch moeten, en ze moet leren dat er autoriteiten zijn naar wie ze moet luisteren. Zelf was ik ook niet erg inschikkelijk. Het waren andere tijden, maar als mij onrecht werd aangedaan kon ik behoorlijk dwars liggen. Maar dat was echt onrecht, zoals vals beschuldigd worden van iets. Nouja sterkte ermee, het zal ooit wel goed komen. En een heel volgzaam kind is ook zorgelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Oei, het meisje is momenteel een forse dwarsligger dus. Pubers! Als ze niet naar school wil moet je haar uitleggen dat ze dan een jaar achterop raakt, want ze blijft geheid zitten. Niet dat dát zo erg is, want wat is een jaar op een lang mensenleven?, maar dan raakt ze wel haar klasgenoten kwijt.
Het is echt niet ongewoon, dat ouders het even niet meer weten en zich machteloos voelen. Opvoeden/begeleiden was vroeger misschien wel wat gemakkelijker dan nu. Overal heb je een diploma voor nodig, behalve voor het allerbelangrijkste in het leven: kinderen goed afleveren in de maatschappij.
Ik heb geen kinderen, maar ik zie en hoor heel veel problemen tussen ouders en hun pubers. Ze vragen niet op tijd assistentie van mensen, die er wél raad mee weten, en dan escaleert het later toch.
Ik werk voor de gemeente als budgetcoach en als ik (en natuurlijk ook mijn collega’s) zoiets al doende in gezinnen tegenkom, dan geef ik -na overleg met de betrokken ouders uiteraard- e.e.a. door. Dan pakken speciaal opgeleide mensen, die kunnen voorkomen dat het helemaal fout gaat, het aan. Heel vaak zie ik dan in die gezinnen een heel leuk resultaat. Een steuntje in de rug en een luisterend oor doen echt wonderen. Niemand zit toch te wachten op narigheid, die achteraf gezien wél voorkomen had kunnen worden.
Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat moet voor jezelf ook heel pijnlijk zijn, die schop. Gezichtsverlies en een teken van onmacht. De brave kinderen van vroeger wilden het anders aanpakken dan hun ouders. Dat kan, dat mag, maar ik denk dat je geen vrienden met je kinderen moet zijn. Ja later, als ze groot zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelf heb ik ook zo’n dwarse Puber. Met het boekje van geweldloos verzet onder de arm dwing ik mezelf tot het uitstellen van mijn reactie bij recalcitrant gedrag daarvan. Mijn puber gaat alleen daar uit zijn plaat waar het zich veilig voelt. Bij zijn geduldige ouders dus. En die ouders moeten dan maar uit hun plaat gaan bij een voetbalwedstrijd, of in de sportschool, of in het verkeer. Kies maar.
LikeGeliked door 1 persoon
Breng haar een week bij voormaligje. Zij kan uitstekend opvoeden 😉
LikeLike
Dat geloof ik inderdaad best. Maar krijg ik haar na een week terug?
LikeLike
Zeer herkenbaar.
Ik heb overigens wél een diploma voor het opvoeden van kinderen. 132 heb ik er. Qua kinderen, niet diploma’s. Kinderen van anderen. En ook nog met een verstandelijke beperking. En dat gaat prima en ik weet bijna altijd feilloos wat ik moet doen.
Ik heb er ook 2 thuis, waarvan 1 me normaal afgaat, met de gewone ups en downs. En dan heb ik een soort kopie van jouw dochter. Je kent haar wel…..
Het valt niet mee, en soms herken ik mezelf even niet terug.
LikeGeliked door 1 persoon
Als mbo docent zie ik dagelijks hoe jonge mensen worstelen met autoriteit en plicht. De telefoon spiegelt een makkelijke wereld voor waar mensen zich met gefilterde hoofden en levens moeiteloos in lijken te bewegen. In het echte leven valt dat allemaal een beetje tegen, dat roept weerstand op, hoezo moet ik van alles?
Sterkte met je dochter, het komt ongetwijfeld goed, maar hier doorheen gaan is niet makkelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Tjonge. Geen kinderen hebbend zou ik ook niet weten hoe hiermee om te gaan.
LikeGeliked door 2 people
Vroeger ging het inderdaad anders, maar ik kan mij van een scène nog heel goed de machteloosheid van mijn vader herinneren. Aan mij heb je verder niets in dit soort situaties. Maar hierboven staan al wijze woorden.
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig logje, en evenzo fantastische replieken van reageerders. Hier was het een onhandelbare zoon, inmiddels een pracht vent.
LikeLike
Soms komt het pas goed na de overgang. Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Haha Ria, lekker optimistisch!
LikeLike
Haha, ja je weet toch…;-)
LikeLike