Het succesvolle programma Chansons kreeg een vervolg en ook dat kijken we. Ik denk wel dat het het laatste seizoen is dat het programma gemaakt wordt, want op een gegeven moment ben je wel uitgepraat en heb je laten zien wat je wilde laten zien. Lijkt mij.
Nog steeds is het leuk, maar waar ik vorig seizoen verrukt was, (dat woord hoor je nooit meer) ben ik dat nu ietsje minder en moet ik wat vaker lachen om de twee hoofdrolspelers, Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps en vooral om hun wisselwerking. Iemand had ze moeten vertellen dat één van twee een andere kleur kleding had moeten aantrekken want nu lopen ze als twee parkeerwachters in het donkerblauw naast elkaar.
Matthijs is geboren om DWDD te presenteren maar in dit programma is zijn houterigheid wat moeizaam, vooral naast de veel spontanere Rob Kemps. Ze paraderen naast elkaar en bespreken dan de geschiedenis van het chanson. Daarbij herhalen ze elkaar veel en gooien ze hier en daar een Franse term naar de microfoon om hun gebrekkige Frans te verhullen.
Rob: het is 1962 en wie loopt hier, op deze plek?
Matthijs: Piaf!
Rob: Oui! Edith Piaf!
Matthijs: de mus.
Rob: inderdaad, en waarom noemde zij zich de mus? Die bijnaam kreeg ze van een nachtclub eigenaar omdat ze als een verlegen musje op het podium stond.
Matthijs: en we gaan haar graf bezoeken, want ze ligt hier op:
Matthijs en Rob kort achter elkaar: Père Lachaise.
Vervolgens komen ze nog in contact met een Fransman die hun een anekdote vertelt.
Rob: Bonjour! Comment allez-vous?
Matthijs: Bonjour! (Luid)
Vervolgens steekt de Fransman een verhaal af van enkele minuten, Matthijs staat naar de grond te kijken, armen over elkaar, aandachtig luisterend, knikt na elke zin ten teken dat hij het begrijpt en herhaalt soms vragend een woord. “Ici?” En wijst dan naar de plek voor zich.
Nou, dat vind ik nu best grappig allemaal. Drôle, Oui! Père Lachaise. On-y-va! Oui! Ik herken de stijl.
Mack 
Kijk er ook naar, maar dan vaak later als het mij schikt. Kan ik ook nog eens wat doorspoelen. Dat knullige frans heeft voordelen. Ze snappen meteen dat je niet uit Frankrijk komt en nemen dan meer de tijd. Zelf ben ik er goed in fransen te immiteren en kan ik erg overtuigend overkomen,. Met het gevolg dat zij beginnen te ratelen en ik de draad kwijt raak.
Bij dit soort programma’s zie ik voor me dat er op z’n minst 2 mensen meelopen, 1 met camera en de ander voor het geluid. Dan kan je wel ‘spontaan’ een café binnenstappen, maar ik bedenk dat ze eerder aan de deur staan te onderhandelen met de uitbater en aan moeten geven wat ze in beeld willen brengen. Vervolgens moet het 4-tal naar binnen en ik weet hoe lastig dat is voor 1 persoon. Kan me overigens ook prima vermaken met dat gedoe wat niet in beeld komt.
LikeGeliked door 1 persoon