Motorweekend

Dit weekend was het jaarlijkse motorweekend waar ik eens in de zoveel jaar met de auto aan meedoe. Op vrijdagochtend gingen we weg, en op vrijdagmiddag werd ik ziek. Nou ja, ziek is een groot woord, maar ik werd wat koortsig. ‘s Avonds kleedde ik me om, ik had mijn fijnste broek meegenomen, hoor ik: er zit een scheur in je kont. Daar bedoelden ze mijn broek mee. Omdat het tevens mijn enige lange broek was, ben ik met scheur naar het restaurant gegaan. Bij het parkeren beschadigde ik mijn velg. We gingen het steakhouse in en ik bestelde tortellini, dan steek ik daar wel in. De muziek vergoedde veel. Carpenters, Elvis, en andere muzikalen.

Na een koortsige nacht, reden we de volgende dag ochtend naar Bad Nauheim, de stad waar Elvis was gelegerd in zijn diensttijd. Nadat ik gestopt was om over te geven, konden we weer verder over de schandalig slechte wegen in Duitsland -ik kan geen bord met Strassenschaden meer zien- en kwamen we na een poosje aan in deze Elvisstad. We zagen een politiebusje en mijn schoonvader vroeg aan de agenten wo die Goethestraße war. Echt, alsof ze water zagen branden. Elvishome, probeerde hij, en toen begon hen iets te dagen. Ze stuurden ons finaal de verkeerde kant uit. Of het nu was omdat ze in hun pauze gestoord werden, dat ze niet van Elvis hielden, of omdat wij Nederlanders hen ook altijd de verkeerde kant op stuurden, wij liepen in de verkeerde richting. Na 150 meter hadden we hun poets door, en keerden om. Toen we langs het busje liepen zijn we er aan beide kanten hard tegenaan gaan duwen. Helaas gelijktijdig, dan merken de inzittenden er niks van.

Op een gegeven moment komen we op een brug waar een beroemde foto van Elvis is gemaakt, en daar staat zijn standbeeld. Ik stond nu voor het eerst in mijn leven op dezelfde plek waar Elvis ooit stond. Het was magisch, en ik knapte gelijk wat op. We kwamen langs het huis waar hij gewoond had, op nummer 14, maar er was geen enkel ding aan het huis dat daaraan herinnerde. De bewoners waren kennelijk gewone mensen met een Mercedes, die dat huis als woning gebruikten. Nou ja, gewoon, ik vind het behoorlijk gestoord als je daar gewoon woont en verder niks! Hang op z’n minst een bordje op of zo.

Ik kocht een nieuwe broek in Bad Nauheim, die ik vanaf nu stiekem mijn Elvisbroek noem. Met deze nieuwe broek kon ik tenminste weer fatsoenlijk een restaurant in. En zo geschiedde in de avond, maar nu brak weer een pootje van mijn enige leesbril af. De koorts kwam weer opzetten en ik had geen paracetamol bij me. En degene die hoopgevend zei: moet je paracetamol hebben, ook niet. Iemand van ons, ik weet niet wie, had gezegd dat je in Duitsland niet zomaar paracetamol kon kopen, daar moest je een recept voor hebben. Omdat dat aannemelijk klonk hebben we het ook niet geprobeerd, maar eenmaal thuis hoorde ik dat dat niet klopt. Rillerig van de koorts gaf ik na het restaurant aan dat ik naar het hotel wilde, en de rest was solidair.

Op de laatste dag, vandaag, ging er weinig meer mis, behalve dan wat verkeerd rijden door de getto’s van Gelsenkirchen. Daarvoor hadden we Winterberg nog aangedaan, waar ik heel lang geleden wel eens geweest was, maar waar ik liever niet aan herinnerd wordt. Door hoge nood gedwongen kwamen we uit bij de McDonald’s en aten we een lauwe Big Mac. Ik begon wat op te knappen en even later tikte ik de 220 aan. Harder was ik zelf nooit gegaan. Ik weet dat het niks bijzonders is, maar ik vind het knap hard. Op een motor zou ik daar helemaal niet aan moeten denken. Al met al was het niet zo’n kutweekend als het lijkt in mijn beschrijving.