Ontketend

Daar liep ik dan, op 31 maart te banjeren door de sneeuw. Het was al lente geweest, ik had al in m’n t-shirt in de tuin gewerkt. De hond was blij, ze kwam me voorbij sprinten, als een dartel veulen, zo blij als een koe die na een winter op stal weer de wei in mag.

Ineens herinnerde ik mij een gevoel dat ik vergeten was. Een gevoel dat ik ook nooit meer heb, maar waarom eigenlijk niet? Omdat ik oud ben? Als kind wilde ik als het gesneeuwd had ook graag naar buiten. Met de andere kinderen spelen. Maar je moest nog even wachten omdat je nog iets moest. Aankleden of zo. Ontbijten. Maar dat wilde je liever overslaan. Die drang om naar buiten te rennen was zo sterk dat je het bijna niet meer hield. Dat kinderlijk enthousiasme dat er niet uit kon, dat ging in je lichaam zitten als een bol van energie.

Totdat je eindelijk vrijgelaten werd, je aangekleed was en je naar buiten rende, en die energie eruit kon. Na een minuut of vijf was je eraan gewend en was je betrokken in het spel van de andere kinderen. Dat vergeten gevoel werd bij me opgeroepen door die in de sneeuw rennende hond. Wat is er eigenlijk aan, volwassen zijn?

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack