De vraag van Hans was dus of wij even naar boven konden verkassen als hij een paar vrienden uitnodigde. Normaal gaan ze in de veranda zitten, die weliswaar een heater heeft, maar met die gasprijs van tegenwoordig vond ik zelfs dat geen goed idee. Kun je nagaan wat ik van z’n eerste plan vond.
“Dat vindt je vader nooit goed,” zei Linda, en reken maar dat dat zo was. Ik heb veel voor ze over, maar me mijn eigen huiskamer uit laten jagen voor een stel meisjes en jongens, nee. Hij zou dus in de veranda moeten gaan zitten, en eventueel als wij naar bed zouden gaan kon het gespuis naar binnen, mits ze de tent niet op z’n kop zetten. En daarna kon hij nog wel even de hond uitlaten, als geringe tegenprestatie.
Wij keken de film “a beautiful mind” en in een van de pauzes nam ik een kijkje in de tuin. Meisjes die me deden denken aan meisjes uit mijn eigen, niet al te hechte, vriendengroep van vroeger. Eentje zat te rillen van de kou, maar het wicht had dan ook geen jas aan.
Vijf minuten later kwam ik melden dat ze wel naar binnen konden, de rest van de film namen we wel op, bovendien heb ik hem vaker gezien. Oh ja, en ik had de hond bij me, die ging ik vast uitlaten zodat Hans het niet meer hoefde. Want ja, zo ben ik. Onverbiddelijk van te voren, maar een absoluut watje als puntje bij paaltje komt. En zo kon het dus gebeuren dat ik op zaterdagavond om 22:00 in bed lag, te luisteren naar het gelal in de huiskamer.
Mack 
Zo herkenbaar, wat een watjes zijn we toch.
LikeLike
Haha, gouden hartje dus.
LikeLike
Jullie zijn leuke ouders 🙂
LikeGeliked door 1 persoon