Omdat ik de Noord-Veluwe inmiddels uit mijn hoofd ken, ben ik altijd op zoek naar nieuwe wandelroutes. Nog niet eenvoudig, want voor de hond moet het ook leuk zijn, dus ze moet wel op sommige stukken los kunnen lopen. Meestal begin ik op het zelfde stuk en ga na twee kilometer het bos in. Vaak kom ik dan langs een huis, midden in het bos, waar ik best jaloers op ben. Op de bewoners dan, want ik weet niet of je jaloers op een huis kunt zijn.
Ditmaal liep ik verder en nam een pad dat ik nog niet eerder genomen had. Althans, dat dacht ik want na een klein stukje zag ik toch weer iets bekends. Ik was nu zeker een of twee kilometer oostelijker dan waar ik normaal loop. Ik ging rechts omdat ik links al eens geweest was, en rechts was een uitdagender paadje. De normale route die ik vaak loop is een kilometer of zes, nu was ik zeker nog vijf kilometer van de auto verwijderd en had er al vier opzitten. Ik kwam op de driesprong en zag dat waar ik in wilde, een bordje stond met “niet betreden”. Ik sloeg een ander pad in en zag waarom ik dat andere pad niet in mocht. Hier stond ook een huis midden in het bos. Het perceel was omheind met stapels dennentakken, en op een plekje waar ik er doorheen kon kijken stond weer een bordje met “niet betreden”. “Zouden deze mensen weten dat er twee kilometer verderop ook een huis in het bos stond, “dacht ik. Ach ja, natuurlijk weten ze dat en ik liep verder. Dit huis had wel iets weg van het andere huis vond ik, maar het was toch anders. Het had een soortgelijk pad erlangs lopen, met zo’n bocht erin. Alleen dit huis stond anders ten opzichte van de bijgebouwen en dit had een groen grasveld. Toen ik er voorbij was zag ik dat het bos ernaast ook hetzelfde leek, en ik begon me af te vragen of het niet hetzelfde huis was, wat helemaal niet kon want daar was ik zeker een kilometer van verwijderd. Als er daar nu straks ook een stoel staat, dan….
De stoel stond er, en nog was ik niet overtuigd. Pas toen ik een jong dennenbos zag, snapte ik dat dit hetzelfde huis was, ik liep er alleen in tegenovergestelde richting langs, daarom kwam het me allemaal vaag bekend voor. Hoe het kon dat heel ergens anders was dan waar ik dacht, daar snapte ik niks van. Ik had gedacht nog zeker vijf kilometer terug te moeten, maar nu hoefde ik nog maar de helft. Ik bleef me er over verbazen. Was ik door een wormgat gelopen, liep ik in een parallel universum nu, of zoals ik ook vaak redeneer: something wrong with the Matrix?
Mack 
Ik ga niet meer wandelen hierachter in het bos. In kan elke dennennaald uittekenen.
LikeLike
Ik heb een paar dagen terug precies hetzelfde gehad, herinner ik mij. Ik liep een totaal andere weg dan ik gebruikelijk loop en naar mijn idee veel verder uit de bewoonde wereld. Op een gegeven moment zag ik in de verte het dak van een huis door de bomen en dacht nog ‘jeetje staat hier zo ver in het bos een huis’ waarvan ik het bestaan niet kende. Maar dichterbij bleek het het huis waar ik vrij vaak langs was gekomen, alleen deze keer met een veel grotere omweg.
LikeGeliked door 1 persoon
Welkom in de club der verwarden. Ik heb dat altijd, zelfs als ik in een stad loop en een winkel uitkom en de verkeerde kant op loop (dus waar ik net vandaan kwam) en weer een Blokker zie, dan denk ik: goh twee Blokkers hier vlakbij elkaar! Ik zie een totaal andere wereld als ik de andere kant oploop. Zelfs in gebouwen ben ik gedesoriënteerd. Ik neem aan dat er een schroef los zit in mijn hersens, maar ben blij een lotgenoot te kennen.
LikeGeliked door 2 people
Dat heet ouderdom, nog even en je komt er niet eens achter dat het idd hetzelfde huis was. Fijn toch, dan kom je iedere dag op nieuwe plekken 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Nee hoor, heeft niets met ouderdom te maken , ik heb het m’n hele leven al.
En ja, het leven blijft verrassend zo! 😂
LikeLike