We keken een geweldige film, The Father, met Anthony Hopkins. Als hij daar geen Oscar voor beste acteur voor krijgt, dan weet ik het niet meer. Ik kan trouwens geen enkele acteur opnoemen die een Oscar voor beste acteur kreeg. Misschien Dustin Hofman in de film Rain Man? Anthony Hopkins doet hier iets soortgelijks, maar dan nog veel beter. Hij speelt een man die dement aan het worden is en niet meer in de gaten heeft wat echt is en wat niet, en als kijker heb je dat ook niet constant door.
Ik had deze film even nodig om me te realiseren dat dementie een trieste ziekte is. Ik heb er nooit bij stilgestaan, ik vond kanker erg, of ALS. Ik kende eigenlijk maar één demente man, die kwam wel eens met iemand bij ons op bezoek. Die wist niks meer, en vond alles wel prima. Ik vond het altijd wat overdreven, mensen die zich willen laten euthanaseren voor het geval ze dementie zouden krijgen. Stiekem dacht ik dan dat ze zich te belangrijk voelden om in hun onderbroek op de gang aangetroffen te worden. En dat als je dat nu vast laat vastleggen, je straks een ander doodt die dat absoluut niet wil, namelijk je demente zelf. Waarom zou dat mogen?
Maar Anthony liet hier een andere kant zien. De kant van de man die het niet meer snapt, die denkt dat hij bestolen en belazerd wordt, die eenzaam is en maar niet snapt waarom zijn dochter nooit meer komt, en die bang is omdat hij niet meer weet wie hij is, en die huilt en om zijn moeder roept. Daar had ik nog nooit over nagedacht…
Mack 
geen simpele kwestie die je aansnijdt, ik kan niet beloven dat ik maar een enkele reactie geef. De vraag waarom zou dat mogen? vind ik een belangrijke vraag. Je koppelt het aan het doden vanjezelf, het doden van het demente zelf.
Mijn antwoord daarop is al enige jaren: ja dat mag van mij, maar dan niet door tegelijkertijd een treinmachinist een trauma te bezorgen natuurlijk.
Je hebt het specifiek over dementie, daarbij komt de vraag naar boven: mag je van iemand hulp vragen bij zelfdoding? Daarop zeg ik al een aantal jaren: nee of voorzichtiger: nee zover ben ik nog niet. Ik heb deze vraag aan mij ook al eens met een duidelijk nee beantwoord..
En ik zadel daarmee natuurlijk een demente persoon op met zijn of haar probleem: hoe in der eentje de klus te klaren.
Frits Bolkenstein, een heldere geest van de VVD, had ooit een vriendin die besloot uit het leven te stappen, en deed dat ook door eenvoudig geen eten en drinken meer in te nemen. Ik vind dat een logische en sympathieke uitwerking van hoe je eigen leven in eigen handen nemen.
Kan je dit ook aan een demente persoon vragen? Indien van nee, heb ik nog geen alternatief, maar misschien levert je blogpost wat op..
LikeLike
Uithongering is een zeer, zeer pijnlijke dood. Hier zit niets sympathieks bij. In de medische wereld wordt nu eindelijk dit versterven in vraag gesteld. In het hospice waar mijn moeder met progressieve dementie terechtkwam werd versterven bij haar toegepast. Bij mijn echtgenoot (nierdialyse en een geheel verkankerd lichaam) heeft men het stervensproces bespoedigd door de behandeling stop te zetten en extra morfine toe te dienen. Dat is een zachte manier van sterven.
LikeGeliked door 2 people
Hersenschimmen van Bernlef over hetzelfde onderwerp was voor mij ook een eye opener. Het sleept je mee in het proces van de steeds dikker wordende mist waarin de dementerende persoon ronddoolt. Zodat je zelf ook het gevoel krijgt in die mist te lopen. Ik ken de film niet, maar ik word niet vrolijk van dit onderwerp. Ik denk dat als ik die ziekte krijg ik in een constante staat van paniek zou zijn. Ik zou er dan liever niet meer zijn.
LikeGeliked door 2 people
Dat vond ik zo’n indrukwekkend boek!
LikeLike
Ik zie het dagelijks in de verpleeghuizen waar ik werk, geef er les over, en heb ook lang met demente ouderen gewerkt als verzorgende en verpleegkundige. Ik ben altijd verbaasd als mensen niet weten wat een ontluisterende ziekte het is, maar dat zal beroepsdeformatie zijn. Je raakt je omgeving, je leven en uiteindelijk jezelf kwijt, en daarna heb je nergens meer houvast aan. Ik vind het een van de ergste ziektes die je kunnen treffen.
LikeLike
Het afglijdende besef bij beginnende dementie lijkt mij al lastig.
Maar ook het verlies van contact voor de mensen rondom dementerende.
Allebei lijkt mij vreselijk!
Stille groet,
LikeLike
Een moeilijke materie waar je niet zo maar je mening op kunt geven. Ook is de ene dementerende de andere niet. Hulp bij zelfdoding krijg je als zwaar dementerende niet meer dus is het op een gegeven moment met je eigen beschikkingsrecht afgelopen en moet je de euthanasie tijdig hebben geregeld en wie wil daar vooraf nou over nadenken? Als buitenstaander kun je op een gegeven moment ook niet meer in de ‘kop’ van een dementerende kijken of het daarin niet alleen nog maar kommer en kwel is. Dat terwijl die dementerende zich ogenschijnlijk prima en aangepast gedraagt en zich ogenschijnlijk wel happy lijkt te voelen.
LikeLike
Mooie reacties allemaal. Dank.
LikeLike
Tot diverse jaren nadat mijn moeder overleden was zapte of klikte ik weg van alle onderwerpen over dementie. En mijn moeder bleef er dan nog redelijk gelukkig onder, werd zelfs iets vrolijker dan de jaren ervoor. Maar ik vond het altijd aangrijpend om ook die andere arme ouderen te zien in haar tehuis die het helemaal niet meer wisten. Die ene mevrouw bijvoorbeeld, die permanent in paniek was omdat ze haar familie nooit meer zag. Ook als ze een kwartier geleden nog op bezoek waren geweest.
LikeLike