Ik had het al maanden in mijn hoofd, maar door het zwakke vlees kwam het er maar niet van. Bij zonsopgang het bos in! Vroeger deed ik het soms, op de fiets, om wild te spotten. Vanochtend was ik al na vijven wakker en ik lag te twijfelen of ik het moest doen. Dat had ik wel vaker, maar dan viel ik weer in slaap, en mislukte het plan alsnog.
Volgens Google zou de zon iets na zevenen opkomen, wat al behoorlijk laat is. In juni begonnen de vogels even na vieren al te fluiten. En wat ook meespeelde; dit zou het laatste weekend zijn, hierna gooit zijne Majesteit zijn domein dicht en mogen we er ruim drie maanden niet meer in. Bronsttijd, werd ons vroeger altijd verteld, inmiddels weten we beter. De koning heeft het over het beheer van de wildstand maar hij bedoelt gesubsidieerde plezierjacht. In elk geval, deze aanstaande sluiting was de reden dat ik vanochtend om kwart voor zeven, met hond in het bos liep.
Ik had het net zo goed niet kunnen doen. Ik hoopte op een ontmoeting met een wolf, maar ik kreeg die eeuwige zwijnen te zien. Ook een paar herten konden mij niet bekoren. Na een uur kwam ik de eerste collega gek al tegen. Toen volgden er nog twee mountainbikers en drie hardlopers. Het enige voordeel was dat ik ruim acht kilometer had gelopen. En, zo zeggen wij thuis gekscherend: dan heb je nog iets aan je dag.
Het opstaan kost mij steeds meer moeite …
Luie groet,
LikeLike
Je bent mij voor. Nu het steeds later licht wordt, wordt het wel gemakkelijker … maar toch.
LikeLike
Heerlijk zo vroeg en dan de dag nog voor je!
LikeLike