Als ik een film zie die zich in Amerika afspeelt, het liefst in de tijd van de cowboys, maar anders in het pré DNA/cameratoezicht/gezichtsherkennings-tijdperk, dan heb ik het idee dat daar meer geleefd werd dan hier en nu. Natuurlijk, onze levens zijn makkelijker, gemakzuchtiger wellicht, maar dat leek mij toch het echte leven. Een enorm groot land, dunbevolkt en niet overal winkels tot je beschikking. Je trok op je paard door de woestijn en je moest je maar zien te redden. Soms kwam je dagen niemand tegen. Je vroeg je niet af wat je vanavond zou eten, maar of je vanavond zou eten.
Omdat ik ook gemakzuchtig ben zou ik dan kiezen voor de jaren zeventig of tachtig. Dat je met je dikke V8 over de highway toert, en dat je kan stoppen bij zo’n typische hamburgertent. En dat je dan niet zou hoeven werken, tenminste niet in vaste loondienst, maar dat je allerlei mensen ontmoette waar je verder niks aan verplicht was, en dat je ’s avonds in een motel sliep en dat je geen idee had waar je de volgende dag terecht zou komen.
Om het echt een leuke film te maken moet je natuurlijk wel in een gevecht terechtkomen, en een barkruk op iemands hoofd kapot slaan. En zelf door de ruit heen naar buiten worden geslagen. Of als je er een thriller van wilt maken, schiet je er eentje dood en begraaf je hem in het bos. Vandaar dat ik begon met het tijdperk vóór Dna, gezichtsherkenning en cameratoezicht, anders zou het avontuur al afgelopen zijn voordat het begon. Zoals wij nu in Nederland leven eigenlijk. Ik begon goed hoor, als kind in de jaren zeventig. We bouwden hutten op geheime plekken en we rookten stiekem de weggegooide shag van anderen. Het avontuur was wel begonnen, maar het duurde tot aan de middelbare school. Toen was het wel over.
Mack 
Heerlijk, dat dagdromen. Ik ging helemaal met je mee, tot het geweld begon.
LikeLike
Tja, cowboys zonder pistool slaan ook nergens op natuurlijk.
LikeLike
Wat zou Amerika dan nu een vredelievend land zijn geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Zonder pistolen? Dan leefden er nog indianenstammen.
LikeLike
Meer nog. Dan heette Amerika nu Siouxland.
LikeLike
ik deel de opvatting van marieclaire dat culturen zijn uitgeroeid, niet zozeer omdat ze minder en zwakker waren, maar omdat het wapenarsenaal minder ontwikkeld was. Maar ik denk dat het dagdromen van Mack dezelfde waarde houdt als hij in plaats van het schieten met een pistool, hier zou hebben verteld. van ” het scalpen verzamelen”
LikeLike
Dat gaat wel wat langzamer, hè. Dus dat is nog wat langer genieten van het dagdromen.
LikeGeliked door 1 persoon
wat jij noemt : het pre/DNA/gezichtsherkennings-tijdperk doet me denken aan de franse filosofen als M.Foucault aan het eind van de vorige eeuw die waarschuwden: er zit ook een groot nadeel aan als je (bijvoorbeeld als homo) uit de kast komt. Het werd ook wel geformuleerd als volgt: op het moment dat studenten van de sociale akademie scripties over jou schrijven en jou in kaart brengen en die kaart in het openbaar publiceren, verlies je een groot deel van je vrijheid. Jouw dagdromen hierboven gaat over deze vrijheid denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat avontuur begon voor mij pas na mijn 18e, maar het is altijd in het beginstadium gebleven.
LikeGeliked door 1 persoon
vertel EstherD!
LikeLike
De lokale wegen op het platteland in Amerika geven je nog steeds wel wat dat gevoel. Je rijdt er door van die hoofdstraten waar je je prima een shootout tussen twee revolverhelden kunt voorstellen.
LikeGeliked door 2 people
Je hebt het niet meer in de gaten maar het begint al op de lagere school waar je elkaar wordt opgedrongen. Kinderen zijn al nauwelijks meer in staat zichzelf te vermaken of in stilte te zijn.
LikeLike
Als je altijd met je linkeroog op zoek bent naar het klavertjevier, dan is het geen toeval: Ik las vandaag een essay van Basje Boer in de Groene Amsterdammer van 17 december 2020. Een waar kadootje, maar ook voor Mack denk ik, en voor marieclaire en ook Francien. Daarom geeft ik het door met veel plezier.
De boventitel luidt: het leven als scenario, de ondertitel: De mens heeft de neiging om de werkelijkheid in verhalen te vatten. Op die manier geven we betekenis aan een bestaan dat, omdat het eindig is, feitelijk zinloos is. Welke rol speelt Hollywood daarin?
……In zijn essay over het filosofisch absurdisme, De mythe van Sisyfus (1942), schrijft Albert Camus: “we teren op de toekomst: “morgen”, “later”, “als je eenmaal een vaste baan hebt”, “als je ouder wordt”, dan zul je het begrijpen. Dat zijn wonderlijke inconsequenties, want het gaat tenslotte om de dood. (….)
Morgen, hij keek uit naar morgen, terwijl alles in hem zicht daartegen had moeten verzetten”
een prachtig essay van Basje Boer, ze sluit af met de les die zij zelf trekt, die wil ik jullie niet onthouden:
Maar bij Camus vind ik ook een oplossing: “Als ik ervan overtuigd ben dat dit leven geen andere kant heeft dan die absurde kant (….), dan moet ik zeggen dat het enige wat telt niet is dat ik zo goed mogelijk leef, maar dat ik zo veel mogelijk leef .” Ik probeer niet na te denken over het einde, happy of anderszins. Ik leef, zo veel mogelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had hem wel eens willen horen als hij 76 jaar was geworden. Reken maar dat hij dan ook zijn vitamine pilletjes had geslikt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees te weinig belangrijke filosofen, merk ik, niet nu voor het eerst.
LikeLike
Van Camus heb ik ook alleen maar de Pest gelezen. (Verplicht voor de Franse boekenlijst).
LikeLike
Goeie vraag Francien, maar Basje Boer leeft nog
LikeLike