M’n kleine aapje

Mijn kinderen zijn pubers. De jongste is 12, de oudste 15. De jongste trekt zich veel op aan de oudste, dus ik heb het af en toe zwaar. Ze lachen mij uit. Normaal handel ik dat wel af, maar nu, met nog steeds die vermoeiende tinnitus is het me soms te veel. Gisteren heb ik ze alle twee naar boven gestuurd. Dat gaat zonder slag of stoot, wat het lastig maakt. Want als ik niet sla of stoot heb ik weinig overmacht en duurt het vrij lang voordat ze opgedonderd zijn. Vooral de jongste die een kei in discussiëren is. De oudste heb ik aan zijn oor getrokken en richting uitgang van de huiskamer gedirigeerd.

Die oudste, Hans, u kent hem wel, kan behoorlijk irritant doen. Als ik net beneden kom gelijk vragen: Jack (geen Mack), hoe was je dag? Of Jack, wat doe je hier? Maar wat me helemaal irriteert is zijn muzieksmaak en zijn manier van zingen. Er hoeft maar een Nederlandse artiest op de tv te zijn of hij vindt het goed. En dat is nog niet zo erg, maar hij komt het elke keer vermelden. Dan gaan die handen omhoog en zegt hij: Jack, dit is pas goeie muziek. En het is geen goeie muziek, het is precies die muziek waar ik al mijn hele leven tegen in opstand kom. “Joost is anders geaard”. Hij blijft mij dan aankijken terwijl ik hem negeer. Hij kent inmiddels mijn regel, mij langer dan drie seconden onnodig aankijken is een klap voor zijn kop. Maar dat boeit hem niet. Of hij zorgt dat hij net buiten mijn bereik blijft.

Waar dit precies mis is gegaan weet ik niet. Het moet van zijn voetbal interesse komen. Jack van Gelder was zijn grote held. Tenminste, ik vermoed dat het Luuk de Jong is, en Jack van Gelder meer als grapje. Het begon een jaar of drie geleden met de vraag die meerdere keren per dag kwam: papa, wat vind jij nou van Jack van Gelder? En inmiddels ben ik nu zelf Jack.

En natuurlijk ben ik ergens wel trots op hem. Hij is immers precies die jongen waar ik vroeger tegenop keek. Die zijn eigen gang gaat, die overal om lacht, die aanvoerder en klassenvertegenwoordiger is, die vrienden heeft, die zijn haar niet kamt, en die erover denkt om bij defensie te gaan werken. Maar hij is niet meer het jochie waar ik vroeger trots op was. Dat lieve, mooie, verlegen jochie dat troost zocht als hij bang was, dat ik ’s nachts uit zijn bedje kwam tillen als hij huilde en dan vroeg ik of hij mijn kleine aapje was. “Jah,” zei hij dan. Die tijd is weg.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack