Er zijn twee zangers die ik altijd door elkaar haal. Als ik de de naam van de ene weet, dan kan ik nooit op de naam van de andere komen. En elke keer als ik de ander dan heb gevonden, ben ik de één weer kwijt. Het zijn alletwee Britse zangers, dat weet ik. Het doet me een beetje denken aan het Pauliverbod. Of nee, aan die andere natuurkundige wet die ik hier altijd mee verwar. Dat je onmogelijk tegelijkertijd de snelheid en de positie van een deeltje kunt weten omdat de meting van de één de ander beïnvloedt. Het onzekerheidsprincipe van Heisenberg is dat, zocht ik net op. Volgende keer verwar ik dat weer met het Pauliverbod. Als ik dus op de naam van die ene ben gekomen, verdwijnt de naam van de ander. Of andersom. Dat komt door de “meting”.
In elk geval, vanochtend draaiden ze op de radio een nummer van de één. Dat bleek dus Brian Ferry te zijn. Die is van de hit: “Let’s stick together”. Die je dus niet moet verwarren met “Addicted to love” van die andere. Robert Palmer dus. Maar goed, nou ben ik de naam van die eerste alweer kwijt. Dat komt dus door het Heisenbergverbod. Nu niet meer vergeten, Brian Palmer, met Slave to both worlds.
Alle twee nog nooit gehoord. Maar ik zit ’s morgens dan ook niet meer in de auto.
En toen ik wel in de auto zat om naar school te rijden had ik nooit de radio aan.
Die wetten kende ik trouwens ook niet.
En de auto heb ik ook niet meer.
LikeLike
Ik wilde eerst ken ik ook niet zeggen, maar door jou kende ik ze niet, maar ken ik ze nu wel.
LikeLike