Overeenkomsten

Dit schreef ik gisteren, onvolledig dus nog niet geplaatst.

En toen riep Marco van Basten bij wijze van grap, Sieg Heil op televisie. En toen stond het land op zijn kop. Want jonge jonge, we hebben te maken met een onvervalste nazi hoor, Van Basten, daar moest het hele internet wel over vallen. Dat het niet handig is op tv, dat hoeft geen betoog, maar kunnen we nu helemaal niets meer relativeren? Van Basten maakte gelijk zijn excuses en legde uit waarom hij dat riep. Om het niveau van de beheersing van de Duitse taal van Hans Kraaij belachelijk te maken. Sieg Heil niveau, zoiets. Die grapjes maakten we vroeger zo vaak, big deal. We kunnen geen grap meer van ernst onderscheiden helaas. Kranten pikten het op en in het buitenland doen ze dat nog helemaal verkeerd ook, zodat ze daar denken dat Van Basten er kennelijk nazi-sympathie op nahoudt, en dat wat allemaal in shock zijn.

Idioot gewoon. En dan moet heel Twitter weer laten zien hoe verontwaardigd ze zijn door Nederlands beste voetballer ooit even op zijn plek te zetten. Ik word er wel wat wanhopig van, eerlijk gezegd. Mag iemand nog een foutje maken hier? Van Basten zou het zeker niet geroepen hebben als hij zich op dat moment realiseerde wie er allemaal mee luisterden. Maar dat deed hij niet, hij maakte een grapje, zoals dat vroeger zo vaak gebeurde. Theo Maassen noemde Hitler de man van zes miljoen, de hele zaal lag dubbel, inclusief ondergetekende. Maar ja, binnen de muren van de cabaretzaal is het kunst, dus dan hoor je er niemand over.

Niemand snapt straks meer hoe belangrijk humor is. Straks zitten we alleen nog maar naar politiek correctie flauwe grappen te luisteren waarin niemand meer gekwetst wordt. Dat is pas een gevaarlijke ontwikkeling.

Dit schreef Hugo Borst vanochtend

Ik zag Theo Maassen recent in het Nieuwe Luxor. In zijn laatste show, Situatie Gewijzigd, speelt de cabaretier met zijn leven. Een karrenvracht aan seksistische grappen passeert, en al die mensen in de zaal maar lachen. Ik had ook aandrang, maar ik durfde niet zo goed, het is tegenwoordig immers verboden om politiek incorrect te zijn. Nou, Theo Maassen was dus de sjaak. In een recensie in de Volkskrant schreef een inquisiteur dat de ironie er niet dik genoeg bovenop lag en dat zijn verhaal nu niet verteld dient te worden.

Marco van Bastens ‘Sieg Heil’ was een loze of ‘Allo Allo’-achtige opmerking, niet bestemd voor andermans oren. Maar, oei, het werd gehoord. Er volgde, op zijn aandrang, meteen een excuus, maar het was al te laat. Zoiets wordt anno 2019 een inktvlek. De microfoons stonden open en zo reikte het tot aan Berlijn en Londen en New York, alsof het luid geschreeuwd was – wat niet zo was.

Elke donderdagavond zit ik met twee vrienden die beschikken over zelfspot en gevoel voor humor foute grappen uit te wisselen. Een Suri, een Marokkaan en ik-zei-de-bleekscheet vertellen ze fluisterend. Voor je het weet hoort iemand het, word je verklikt en word je in een kerker gegooid. Het is zonde, want het zijn heel goede foute grappen, we zouden ze zo graag delen met andere mensen die een beetje kunnen relativeren. Maar we kijken wel uit. We leven in verwarrende tijden. Zelfs maandverband moet tegenwoordig genderneutraal zijn.

Enfin. Hoe redden we Marco na zijn foute opmerking? Een optie is: het is allemaal de schuld van Hans Kraay junior. Met zijn mavo-Duits-interviewtje heeft hij Marco van Basten er gewoon in geluisd. Als we Kraay junior ontslaan dan kunnen we voetbalicoon Van Basten behouden door hem een taakstraf te geven. Ik denk aan vier geschiedenislessen van Maarten van Rossem. Dat zal ’m leren.

Wie denkt dat ik Marco niet hard aanpak: echt wel. Hij weet dat ik vind dat-ie Poetin nooit een hand had moeten geven. Onvergeeflijk!

Wie Marco van Basten echt wil leren kennen moet zijn boek Basta lezen. Dat komt volgende week uit. Het is ontroerend, niet-rancuneus en zeer zelfkritisch.

Wat zijn faux pas betreft: ik ben blij met Hanna Luden van Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Zij zorgde voor context. Die twee misplaatste woorden van Van Basten, zei ze, zijn ‘laakbaar, maar laten we er geen olifant van maken.’