Als je als leek geïnteresseerd bent in sterrenkunde verzand je al gauw in honderd vragen. Als je het even aanneemt van de oerknal dan was er een punt met een bijna oneindige dichtheid dat uit elkaar spatte in enorm veel deeltjes. Ik dacht dat het er ongeveer een 1 met 78 nullen waren. Doet er verder niet toe hoeveel, op een gegeven moment, nadat de temperatuur van die explosie gedaald was tot waarden die wij weer kunnen bevatten, deed de zwaartekracht zijn werk. Die deeltjes begonnen samen te klonteren. Niet allemaal, want anders zouden weer bij dat beginpunt zijn, maar sommigen van die deeltjes. De rest werd nog steeds met de snelheid van de explosie weggeschoten.
Die deeltje die samenklonterden, daar wil ik het even over hebben. Het was puur afhankelijk van hoeveel deeltjes daar samenklonterden, wat bepaalde of de samenklontering een ster, een uit gas bestaande planeet zoals Jupiter, of een aardachtige planeet zoals Aarde werd. Als er weinig deeltjes waren werd het een aarde, als er wat meer deeltjes waren werd het een Jupiter, en als het heel veel deeltjes waren, werd het een ster, zoals onze zon. Als het heel veel deeltjes waren, zoals bij de zon, dan werd de druk in het middelpunt zo groot dat er kernfusie plaatsvond en de ster begon te gloeien. Was hij iets minder groot, dan ontstond er door de druk in het middelpunt een vloeibare metaalachtige substantie, die de rest van de deeltjes belette om een vaste vorm aan te nemen. En was er niet zoveel druk, dan ontstond er een kern van magma en erom heen een vaste substantie.
Of het allemaal exact klopt weet ik niet, ik ben een leek, maar zoiets was het. Om een planeet zoals de aarde te vormen zijn er nog veel meer omstandigheden nodig, en eentje ervan is de aanwezigheid van een grote planeet als Jupiter. Door zijn enorme zwaartekracht vangt hij een groot deel van de meteorieten die anders op aarde zouden storten op. Nu is het miljoenen jaren geleden dat er een enorme meteoriet de aarde raakte, zonder Jupiter zou het eens in de 100.000 jaar zijn, en dat zou een te korte periode zijn om leven te vormen. Kortom, we moeten Jupiter dankbaar zijn. Of niet, want zonder Jupiter zouden we er nooit geweest zijn, en zouden we niemand dankbaar kunnen zijn.
En als je grote problemen ondervindt in je leven, bedenk dan dat die allemaal te wijten zijn aan de zwaartekracht. En de zwaartekracht kun je eenvoudig overwinnen door te denken. Want op het gedachtendeeltje heeft de zwaartekracht geen invloed. Zelfs de relativiteitstheorie kan je er niet van weerhouden dat je je voorstelt dat je sneller dan het licht gaat.
Ik probeer te begrijpen wat jij beschrijft.
Als ik maar stevig genoeg denk dan kan ik zweven naar Mars?
En dat zou zelfs sneller dan het licht gaan?
Ik doe mijn fiets aan de kant en stop met mijn OV-chipkaart. Voortaan reis ik op de door jou beschreven manier.
Vrolijke voorjaarsgroet,
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk logje Maurice. Er is hier een basisschoolleerling, die het heel aandachtig heeft gelezen, omdat hij inderdaad geïnteresseerd is in sterrenkunde.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik sta open voor begrijpelijke aanvullingen en correcties.
LikeLike
Die hoef je van mij niet te verwachten. Trouwens ook niet van Tom, de basisschoolleerling, want hij zit pas in groep 5.
LikeLike