Afgelopen week overleed de zanger van The Prodigy. Ik had wel eens gehoord van de naam, maar er zit dan ook iets in mijn hoofd dat weet dat het mijn muziek niet is. Ik zocht het even op, en een nummer zei me wel iets. Reggae, house en kinderstemmetjes door elkaar. Typische jaren negentig bagger. De andere nummers waren zo mogelijk nog erger. In mijn hoofd is er geen begrip voor mensen die dit wel mooi vinden. Omdat ik de democratie respecteer klaag ik ze nog net niet aan, maar om deze misvattingen van de fans in mijn hoofd weer recht te krijgen, denk ik dat ze zich graag willen onderscheiden van de massa, en daarom maar vage baggermuziek zijn gaan aanhangen. U denkt misschien dat ik een grapje maak, maar helaas, zo werkt het echt in mijn hoofd. Het bestaat gewoon niet, dat je zulke talentloze troep goed vindt. Er moet iets kapot zijn in je hoofd.
Met mijn collega, die een nog veel bredere muzieksmaak heeft dan ik, besprak ik het kort. Tot mijn afgrijzen zei hij dat hij graag nog eens naar een concert van ze gegaan zou zijn. Ik vergruisde van binnen. Hij had voor mij cd’s gebrand met Franse chansons. Hij luisterde naar Frank Sinatra. Hij vond Elvis de beste zanger ooit. Hij waardeerde dezelfde jaren-80 muziek als ik. En nu dit!
Ik vroeg hem hoe dit kon. Er klonk net uit mijn computer “the promise you made” van Cock Robin. Ik zei: “het lijkt toch in helemaal niets hierop?” Hij vond dat een vreemde redenering. Ik niet. Ik legde uit dat we van harmonie hielden, dat dat onze gemeenschappelijke factor in de muziek was. En the Prodigy deed niet aan harmonie. Die ramden maar wat. Het deed me pijn, ik voelde me verraden.
Mack 
Oei oei oei, het is zeker niet mijn bedoeling om zout in de wonde te wrijven, maar een beetje Prodigy op zijn tijd kan ik heel goed hebben. Firestarter bijvoorbeeld, heeft bij de juiste stemming eenzelfde effect op mij als Canto Ostinato van Ten Holt. Maar ik ben dan ook een omnivoor als het om muziek gaat.
LikeLike
Firestarter, die heb ik ook geluisterd. Het werd er niet beter van. Maar op zijn tijd goed hebben, wat betekent dat? Dat je het vaak niet kunt hebben? Misschien is dat de fout die ik maak. Ik moet muziek altijd kunnen hebben.
LikeLike
Goede vraag. Diverse soorten muziek of bands kan ik bijna altijd hebben als achtergrondmuziek of om goed naar te luisteren. Maar sommige soorten muziek horen bij een bepaalde stemming. Wil ik stoom afblazen, dan mag het best zwaar en ruig worden, eventueel met een upbeat tempo. Dus bijvoorbeeld the Prodigy, Oasis, Nirvana, Soundgarden. Ben ik helemaal zen, dan kan het Agnes Obel zijn. Voor een vrolijke bui kies ik David Guetta, When love takes over. Want dat past daar dan helemaal bij.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik geloof niet dat ik dat heb. Ik vind iets mooi of niet. Dat werkt met eten ook zo bij mij. Ik lust het of ik lust het niet. Dat is onafhankelijk van bui of tijdstip van de dag. Ik ben net een hond, wat dat betreft.
LikeLike
Oké, eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om mij er een voorstelling van te maken (dat: ik vind iets mooi of niet), juist omdat muziek heel sterk van invloed kan zijn om mijn stemming. Misschien een beetje confronterend: maar is jouw muzieksmaak wel zo breed als je zelf denkt? Drie jaar geleden heb ik een zeer uitvoerig log over muziek geschreven (De wondere wereld van muziek.) Hoeveel soorten zou jij daarvan wegstrepen?
LikeLike
Nee, dat heb ik inderdaad niet (meer) dat muziek mijn stemming beïnvloedt. Nou ja, the Prodigy kan mij erg chagrijnig maken natuurlijk. Of mijn smaak breed is? Ik vind het soms al irritant dat mensen precies denken te weten in welke genre bepaalde muziek hoort. Het is diffuus. Er zit zoveel overloop in.
LikeLike
Het is trouwens niet helemaal waar. Ik heb laatst een bandje van Connie van den Bosch uitgezet, dat dreigde me treurig te maken. Maar volgens mij lag dat aan de tekst.
LikeLike
Nou ja, waar het om gaat, is dat er genoeg keuze is en dat we allemaal wel iets mooi of prettig om naar te luisteren vinden.
LikeLike
Ja en nee. Natuurlijk heb je gelijk. Maar mijn logje probeert juist te overtuigen dat dat niet zo is. Het komt erop neer dat ik sommige dingen niet zomaar accepteer als een kwestie van smaak. 😉
LikeLike
Oh, maar dat je muziek op basis van harmonie beoordeelt, is best een logisch criterium. Harmonie is een reeks samenklanken van twee of meer tonen in een bepaalde orde, lees ik ergens. En die orde, daar zie ik wel weer een verband in met boekhouden.
Afijn, heb je nu al geluisterd naar dat liedje van David Guetta? Dat is echt leuk hoor. Zit ook melodie in. Da’s net zoiets als harmonie.
LikeLike
Kutmuziek. Punt.
LikeLike
Hihi, na het lezen van je post en je dialoog met Raam Open… durf ik nauwelijks iets toe te voegen 😉 Laat ik het zo zeggen, ‘ik heb weinig CD’s, maar The Prodigy heb ik’ 😉 Bij bepaalde stemming past het wel, heeft het humor en power —ofzoiets. Ik snap je (smaak en visie) wel hoor…. En ik kan me ook ergeren aan muziek die ik als onharmonisch ervaar, of opdringerig, of gillerig, zeurderig of whatever. Maar ik was toch best wel geshockeerd van het berichtje van een 17jarige uit m’n omgeving “Die zanger die je pas liet horen is dood..” Mèèèènnnnn. WEER een depressieslachtoffer. Hij “had me mogen bellen voor een goed gesprek.” Maar ja.
Kun jij er als wereldleider niet even een algeheel verbod op uitvaardigen?
LikeLike
ik heb er nog even een video-blogje aan gewijd 😉 https://youtu.be/dRO31OttgSU
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha! Wat een eer. Ben blij dat ik dit geschreven heb. Muziek met humor? Elvis. I hope this suite won’t tear out baby!
LikeLike
En wat knap gemaakt van je.
LikeLike
Thnx!
LikeLike
Haha, ja, dat zong ‘ie echt… https://youtu.be/yAPqrAp7jh0?t=3m35s
LikeLike