Wenen

Ik moet aankomende week naar Wenen. De anderen uit mijn team zouden waarschijnlijk zeggen: ik mag naar Wenen. Want voor hen is het een leuk uitje, behalve voor eentje die niet komt wegens vliegangst. Waarom heb ik ook geen vliegangst verzonnen gelijk in het begin? Nee, ik moet het altijd afzwakken, en uiteindelijk hik ik er weer tegenaan. Nu is het wel zo dat er een Nederlandse collega meegaat die niet in mijn team zit. Mijn manager weet van mijn angst en nodigde daarom deze collega ook uit, zodat ik niet alleen hoef.

Ik vroeg me al wel af of mijn rug het zou houden, want ik kan niet ontkennen dat er een patroon is tussen stress en mijn rug. Volgens mijn eerste fysiotherapeut was dit niet mogelijk, waarmee hij waarschijnlijk bedoelde dat het nooit wetenschappelijk is aangetoond. Maar elke keer als ik stress heb, ook al voel ik het zelf niet zo, is het raak. (maar in de vakantie ook, moet ik eerlijk zeggen) Dus afgelopen maandag dacht ik nog dat het goed ging, totdat het bij het tanden poetsen ineens in mijn rug schoot. Ik kan dan twee dingen doen, me overgeven en op bed gaan liggen en het rekken tot na de reis naar Wenen, of me weer omhoog sleuren en verder gaan. De eerste optie is geen serieuze optie, want ik meld me alleen ziek als ik ziek ben. En pijn in je rug is niet ziek, vind ik nog steeds. Eikel die ik ben. Ik belde de fysio en legde uit dat ik volgende week naar het buitenland moest en dat ik geholpen moest worden. Normaal kun je bij deze tovenaar pas een afspraak maken over twee of drie weken, maar hij kent me inmiddels en hij maakte de volgende dag een kwartiertje vrij voor me.

Die avond ben ik naar het bos gegaan met de hond; de eerste 200 meter met een van pijn verwrongen gezicht, maar later loop ik het een beetje los. Totdat je weer thuis op de stoel ploft, dan is het weer mis. Die avond liep ik de trap op en toen ik boven was, deed een pijnscheut me neerstorten en ik kon niet meer overeind. Het heeft een minuut of tien geduurd eer ik weer stond, en strompelend ging ik naar de wc en poetste mijn tanden. De volgende dag naar de fysio, hij maakte zich zorgen over het feit dat er nu voor de derde keer dit jaar was, want hij vond het een indicatie dat er een hernia zit aan te komen.

Nou ja, of je nu niet kunt lopen van een hernia of door gewone pijn in je rug maakt ook niks uit. Ik heb inmiddels twee hernia’s gehad, en ook dat gaat weer over. Hij deed zijn gebruikelijk sloopwerk en ik voelde me al iets beter. Dat was dinsdag en donderdag was ik klachtenvrij. Heb zojuist in de tuin gewerkt. Wenen, ik kom er aan.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack