Vandaag liepen we een keer met z’n vieren in het bos om de hond uit te laten. Komt zelden voor want meestal ga ik alleen. Ik was ’s ochtends al gaan fietsen met Tammar, wat ook niet vaak voorkomt, maar vergeleken bij dat eerste, overvloedig. Beweging is belangrijk.
Wij hadden de hond uit het vorige logje weer meegenomen en beide honden rosten door het moeras dat het een lieve lust was. Tot er uit tegenovergestelde richting een man aankwam met een klein hondje, Monster. Toen Milo (da’s pas een monster) een kijkje ging nemen maakte Monster zich uit de voeten. Het baasje ging er achteraan en wij liepen verder. Na een kwartier kwamen we het baasje weer tegen, zonder Monster. Spoorloos. Het hondje had de benen genomen. Wij zochten maar even mee, maar na een uur was hij er nog niet. De baas had inmiddels zijn fiets opgehaald om sneller te kunnen zoeken. We hadden zijn telefoonnummer gekregen, mochten we Monster vinden. Ik maakte me een beetje zorgen, want Monster was maar klein, en de roofvogels die er vlogen, groot.
We reden naar huis, met een ronde om het natuurgebied heen om te kijken of we Monster nog ergens zagen. Maar nee. Eenmaal thuis informeerden we per app naar Monster, maar die was nog steeds spoorloos. Ik was bang dat het hondje verdronken was, het gebied is erg drassig, ik had al natte voeten van het zoeken, en sommige stukken waren ronduit verraderlijk. Ik besloot mijn fiets te pakken en terug te gaan naar het gebied waar Monster was zoekgeraakt. Aan de andere kant van het gebied zag ik haar baasje weer en nog steeds geen spoor. Het was nu bijna twee uur geleden en we moesten nu serieus gaan zoeken in het drassige gras, de rietkragen en de bosjes. Ik ging te voet de vlakte op en het baasje deed hetzelfde op een ander punt.
Maar toen kwam na tien minuten het verlossende appje, hij was gevonden. Goddank. Het baasje kwam me tegemoet en bedankte me oprecht voor het helpen zoeken. Een kleine moeite natuurlijk, als het mijn hond was geweest zou ik het ook fijn gevonden hebben als er hulptroepen kwamen. Monster was zelf naar huis gelopen. Zo eindigt het een spannend avontuur meestal in Nederland. Een soort van moeras, roofvogels, vossen, ik begon de moed al op te geven om hem nog levend terug te vinden, staat-ie gewoon thuis. Nou ja, eind goed, al goed. Ik had mijn beweging weer gehad vandaag.
Mack 
Een opwindende zondag dus. (En goed voor je rug, al dat lopen.)
LikeLike
Buiten zijn is altijd goed.
Zeker met dit einde van jouw blogpost.
Diervriendelijke groet,
LikeLike