Nu zat ik gisteren bij de eindmusical van groep 8, mijn zoontje speelde mee als Barry Badjas, een gladjakker eerste klas, en ineens zag ik de basis die gelegd is op deze school. Ze stonden er met z’n allen op dat podium en niemand viel uit de toon. Het was een eenheid die er stond op te treden, inclusief de van de zijlijn coachende meester. Ik had het me lang niet gerealiseerd, maar hij is nu van de basisschool af. Hier zijn belangrijke dingen gebeurd die in zijn herinnering opgeslagen zullen worden.
Hij gaat naar een middelbare school waar veel van zijn klasgenoten heen gaan. De meester noemde bij elk kind de naam van de school waar het kind heen ging. Twee gingen er in hun eentje naar een nieuwe school. Eentje ging ver weg naar Arnhem om daar de dansacademie te kunnen volgen, en de ander ging in zijn eentje naar een school die een dorp verder ligt dan waar Hans heengaat. Ik heb geen idee waarom, maar ik vind het een beetje triest. Ik zie hem al half voor me, vijftien kilometer fietsend in zijn eentje, die eerste dagen. Ik hoop dat Hans later nog vrienden heeft van nu, iets dat ik door een verhuizing op mijn 13e mis. Ik werd weggerukt uit en gelukkige omgeving, en ik had het op dat moment niet door. Ik dacht dat het normaal was, en dat het gewoon verder zou gaan. En dat ging het ook, maar toch ook niet. Ik kwam op een vreemde school, waar ze een vreemd taaltje spraken, en waar ze zo gesloten waren als de bossen van de Veluwe. Ik veranderde, werd stiller, ingetogener, verlegener. En er gingen meer dingen mis, zoals mijn puberteit die laat op gang kwam, het verlies van mijn vader, en mijn talent tot mezelf terugtrekken groeide.
Ik merk het verschil in het Facebooktijdperk weer. Ik heb veel contacten van basisschool en de brugklas uit Brabant, en geen enkel contact van de middelbare scholen uit Vaassen en Apeldoorn. Mijn beste vriendje van vroeger, ik heb hem 35 jaar niet gezien, sprak mij vorige week op een avond aan omdat zijn vrouw bij hem wegging en vertelde mij het hoe en waarom. Kennelijk zitten er diepe banden in het verleden.
Ik weet nog dat ik twee rollen had op mijn eigen eindmusical. Ik was een minister in een pak en ik was en een conciërge met een stofjas. Ik weet nog de tekst van mijn rol als conciërge- het was maar één zinnetje- terwijl veel mensen zich niet eens kunnen herinneren of ze wel een eindmusical gespeeld hebben. Het is toch triest dat ik dat nog weet. Het heeft niet te maken met een goed geheugen, maar met het lang zijn blijven hangen in het verleden. Al zijn uw problemen nog zo groot, geen probleem voor Beukenoot.
Mack 
Een breuk in de continuïteit van je jeugd kan nogal traumatiserend zijn. Op mijn 13e veranderde ik niet alleen van school en van woonplaats, maar van land en continent. Het was niet het juiste moment en ik reageerde zoals jij. Je raakt, net als je geestelijk en fysiek een metamorfose ondergaat, je vertrouwde omgeving en houvast kwijt. Je bent even stuurloos en hulpeloos. Ik heb daar veel moeite mee gehad toen. Tot overmaat van ramp bleef ik in de eerste klas zitten, bijspijkeren van vakken die ik op de lagere school niet gehad had was er toen nog niet bij en er was niets ergers dan blijven zitten als je de lagere school met een 8 gemiddeld had doorlopen. Ik kan wel zeggen dat het allemaal weer goed gekomen is, maar het heeft er behoorlijk ingehakt en denk zeker te weten dat het mijn innerlijke stabiliteit permanent heeft ontwricht.
LikeGeliked door 1 persoon
Mij ook wel. Ik ben toch geen nomade!
LikeLike