Gisteren schreef ik weer eens een logje dat ik daarna volledig uitgumde. Ook de contouren zijn niet bewaard gebleven. Ik voelde mij wat bezwaard om het te plaatsen, omdat ik leed aan het vergelijken was. En dus schreef ik maar een logje over het motorweekend (autodoordeweeks). En toen zei mevrouw Mack: “ik word een beetje moe van al die overleden vaders op Facebook op vaderdag. Da’s toch gewoon aandachttrekkerij? Ik heb er nu al vier voorbij zien komen.”
En precies daar ging mijn logje over. Elke vaderdag komen ze weer voorbij, de vaders die jammer genoeg overleden zijn. Maar het is alleen maar een foto en een ik mis je. Vader leest dat nooit meer. Ik schreef zelf ook veel over mijn vader, en kennelijk heeft het geholpen want ik schrijf niet vaak meer over hem. Ik mis hem niet meer elke dag. Hij is er al heel lang niet meer, en ook daar ben ik aan gewend geraakt. Hij is veel te vroeg overleden, maar zijn dood heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Ik ben nu zelf vader, en ik voel zijn genen in mij. Ik neem zijn goede kanten mee, en zijn mindere kanten laat ik voor wat ze zijn.
Maar mijn schrijven verwoordde mijn gevoel, mijn verdriet, en het hielp bij de verwerking. Hij was pas veertig, ik vijftien, en dan was ik nog de oudste thuis. En daar zit hem de kruks, il schreef over hem, niet aan hem. Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat zeventig een mooie leeftijd is, maar het heeft als het goed is niet een verwoestend gat geslagen, als een ouder overlijdt op zeventigjarige leeftijd. Maar misschien ook wel. Ik kan emoties slecht inschatten. Of misschien juist wel goed. Maar Facebook zou voor mij niet de plek zijn om te herdenken. Heb er al moeite mee dat bekenden me wel eens vragen naar mijn weblog. Liefst was ik anomiem. Maar ja, dat is buiten mijn schuld mislukt.
Mack 
Ik word een beetje moe van de mening van mevrouw Mack. 😉
LikeLike
Ik weet niet meer van je dan je hier laat zien.
LikeLike
De impact van het wegvallen van een 40-jarige vader op zijn gezin met opgroeiende kinderen is anders dan bij het overlijden van een 70-jarige vader waarvan de kinderen al op eigen benen staan en meer levenservaring hebben. Zowel in praktische, fysieke als emotionele zin.
Op vaderdag dacht ik ook aan mijn bijna 83-jarige vader die eind januari overleed. Wat meespeelt bij gewenning aan het gemis, is dat ik hem al jaren hooguit een keer per week zag, terwijl mijn moeder bijna dag en nacht bij hem was. Haar leven is flink veranderd, terwijl ik alleen mijn vader mis.
LikeLike
Eens! Aandacht trekken op Facebook is dat. Heeft niets met herdenken te maken. Zijn dezelfde types die op Facebook inchecken als ze bij een ziekenhuis en/of dokter zijn zodat de hele wereld kan vragen wat voor vreselijks er aan de hand is.
LikeLike
Moet bekennen dat ik geen seconde aan mijn vader gedacht heb. Maar er zijn heel wat dagen dat ik niet aan hem denk.
Moet ik er wel bij vertellen dat we aan het rijden waren. Op weg in België. En dan denk je meer aan de schokbrekers dan aan je vader.
LikeLike
Mijn vader is 73. En het zou een enorm gat slaan in mijn leven als hij weg zou vallen, ook al ben ik midden veertig en zelfstandig. Dat mensen op vaderdag hun vader herdenken, die ze missen, waar dan ook (op FB, Twitter, aan zijn graf…) vind ik persoonlijk geen aandachtstrekkerij. Ik zou het zelf niet op vaderdag doen, maar op de dagen dat ik aan hem denk. Maar gelukkig is mijn vader er nog en weet ik dus niet, hoezeer ik hem zal missen, op vaderdag of welke dag dan ook. Het gemis van de één is niet het gemis van de ander, want andere ervaringen en andere verledens. Ik wil daar niet over oordelen, ik zal slechts t.z.t. mijn eigen ervaringen moeten maken.
LikeLike
Zo is het natuurlijk ook. Je kunt het niet vergelijken vandaar dat ik ook wat moeite had het op te schrijven. Maar je ziet soms aan de types die het plaatsen dat je denkt….nah ja, laat ook maar.
LikeGeliked door 1 persoon