Tijdens het ziekbed van mijn vader had ik nog strijd met hem, en hij was sterker dus hij dwong mij om een Zilvervlootspaarrekening te openen. Hij kon niet overweg met mijn onverschilligheid over die hoge rente van zeker vijf procent plus die extra tien aan het eind. Als ik mij goed herinner had ik na zijn overlijden toch een kleine f 2000,- (guldens zijn dat) Een enorm bedrag voor een 17-jarige. Waar ik het aan besteed heb weet ik niet meer. Een rijbewijs kan het niet geweest zijn, want dat kreeg ik van mijn moeder voor het niet roken tot aan mijn 18e. Daar begon ik mee op mijn twintigste. Vier jaar later hield ik er weer mee op. Drie jaar later begon ik weer. En zo nog een paar keer op en af. Maar ik dwaal af. In elk geval, sparen loonde in die tijd.
Vandaag deed ik wat achterstallige administratie, en mijn oog viel op een Comfortspaarrekening van ING -een overblijfsel van de giro/zilvervloot, en ik had 11 cent aan rente. Euro’s weliswaar, maar wat zijn dit voor tijden? Ik deed al heel lang niks meer met die girorekening, al dertien jaar hou ik hem aan zonder dat er nog iets op gebeurt. Kosten eraf, af en toe saldo aanvullen, een pasje bij me dragen dat ik nog nooit gebruikt heb, maar omdat het een “erfenis” van mijn vader was, hield ik hem aan.
Vandaag heb ik die rekening de nek omgedraaid. Het nummer zit in mijn hoofd, in tegenstelling tot het Rabobank nummer dat ik wel gebruik. Ik moest bij de opheffing voor de eerste keer de pin gebruiken, maar ook die zit in het oproepbare gedeelte van mijn geheugen. Net als pi tot zes cijfers achter de komma en de eurokoers toen we hem invoerden. Ik was een beetje gehecht aan die rekening, waar ik nog altijd papieren afschriften van ontving en waar ik geen online toegang tot had, als een der laatste der Mohikanen.
Mack 
Ja, ik herken dat. Op een gegeven moment heeft alles zijn plek gekregen. Blijkbaar is alles verwerkt.
Verleden week heb ik het trouwboekje van mijn ouders weggedaan. Wij hebben nu de plaats van oudsten ingenomen. En redelijkerwijs zullen wij als eersten overlijden.
Ook het schuldgevoel over zaken waarvan ik meende dat ik het beter had moeten doen, ben ik kwijt.
Alleen de herinnering blijft verankerd in mijn hoofd. Daar heb ik geen foto of trouwboekje voor nodig.
En het klopt van die hoge spaarrente. Maar vergeet niet ,toen wij een hypotheek namen, het in die tijd rustig 8% of meer was.
LikeLike
Jammer, dat je het de nek hebt omgedraaid. Ik beleef er een misschien merkwaardig genoegen aan om dit soort volledig achterhaalde zaken, vooral in stand te houden.
LikeLike