Toastjes met poedersuiker

Ik wil een klein verhaaltje vertellen. Het is een waargebeurd verhaaltje en het is goed afgelopen, maar daarom niet minder triest. Het gaat over een gezinnetje waarvan de vader ontslagen werd en aan de drank raakte. Het speelt in de jaren tachtig en het gezin moest rondkomen van de bijstand. Dat wil zeggen, de moeder moest dat want de vader liet het allemaal verslonzen en zoop de bijstand ook nog op. Tot de moeder orde op zaken stelde en de vader vertelde dat er een limiet werd gesteld aan het bedrag dat hij op kon zuipen en dat als hij niet meer had, het op was. Ik vond het nog heel schappelijk van de moeder, want het was ruim meer zakgeld dan dat ik in die tijd kreeg.

De twee dochters zaten op de lagere school en één van hen vertelde mij dit verhaal. Het ergste vond ik nog dat er aan het eind van de maand geen geld meer was en de meisjes Melba toastjes met poedersuiker mee naar school kregen van de moeder. Daar brak mijn hart. Armoede is één, maar je kinderen niks kunnen geven is twee.

De moeder is kort daarna met de twee dochters weggegaan, en ze kreeg een baantje. Waardoor de vernedering in elk geval stopte.  Met de dochters en de moeder is het goed afgelopen, met de vader is nooit meer contact geweest. Dochter schijnt hem een keer onder een brug zittend gezien te hebben, maar de band was al gebroken, dus het bleef bij zien.

Het is waarschijnlijk mijn grootste angst. Er zo’n zootje van maken dat je vrouw en kinderen door zoiets heen moeten. En dat je niet op tijd aan de alarmbel trekt. Door welke hersenkronkel dan ook. Of doordat je niet opgewassen bent tegen het leven en naar de fles grijpt. Ik ga nog liever dood dan dat ik met zo’n schande zou moeten leven. Een verrekte ouderwetse en onhandige opvatting, want eergevoel is on-Nederlands. Je schijnt in dit land tegenwoordig prima met schande te kunnen leven. Alleen hebben ze mij die kunst nooit bijgebracht.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack