1980. Het was voor mij een magisch getal. Ik maakte voor het eerst een decenniumwisseling mee. Op het moment dat het zover was stak ik sterretjes af. Ik zwaaide met ze als ware het een toverstaf. Ik zal ook iets gewenst hebben, maar wat, dat herinner ik me niet. Wat ik wel weet is dat het leven eenvoudig was, al moest ik dat jaar naar de middelbare school. In mijn geval, Mavo. Die Mavo brugklas was in een ander dorp, maar dat dorp lag slechts aan de andere kant van de Maasroute. Twee kilometer fietsen, misschien drie. Het jaar erop ging ik naar het hoofdgebouw, nog geen kilometer verwijderd van ons huis. Het jaar daarop verhuisden wij naar Vaassen, en ik ging weer naar de Mavo, één kilometer van ons huis.
De eerste keer dat ik erheen moest, bracht mijn vader mij. Ik vond het imponerend, zo midden in het jaar naar een andere school moeten. In Vaassen spraken ze weliswaar Nederlands, toch was alles anders dan in Drunen. Ze spraken anders, ze waren anders. Ik was blij dat mijn vader me bij het schoolhoofd bracht, die mij vervolgens meegaf met een leraar, welke mij de klas wees waar ik plaats mocht nemen. Ik ging zitten tussen alle vreemde kinderen en hield mij gedeisd. Het weekend erop kwam mijn vader op mijn zolderkamer. Ik huilde vanwege de verhuizing. Alles wat ik had opgebouwd was achtergelaten in Drunen. Ik had heimwee.
Inmiddels is de Mavo in Vaassen er niet meer. Er waren er destijds twee. Hans is nog maar één jaar verwijderd van de vroegere zesde klas, groep 8. Daarna moet hij naar de middelbare school. Minimaal 8 kilometer fietsen naar het volgende dorp. Ik heb nu al een beetje met hem te doen. Ik hoop dat hem veel bespaard blijft van wat mij niet bespaard is gebleven, en dan heb ik het niet alleen over dat eind fietsen. Hoewel ik het wel vreemd vind dat er geen voortgezet onderwijs meer in dit steeds groter wordende dorp zit.
Vroeger was het normaal als je moest verhuizen voor je werk, en wellicht is het dat nog steeds, maar als het even niet anders hoeft, blijven mijn kinderen gewoon op dezelfde school. Ik heb gezien wat een verschil het maakt als je nog steeds woont in de buurt waar je bent opgegroeid, en je onderdeel bent geworden van de plek waar je woont. Je bent dan thuis en hoeft nooit te twijfelen aan waar je wortels liggen. Waar je ook gaat, je afkomst ligt vast, en daar zul je terug keren.
Ook een beroerd moment om te verhuizen
anderhalf jaar voor je examen, als ik het goed uitreken?
En was je op heel jonge leeftijd niet ook al verhuisd?
tweeëneenhalf. Ik kwam halverwege de tweede klas op die nieuwe school. Maar dat examen was niet het probleem. En inderdaad, ik was op mijn tweede al verhuisd van Utrecht naar Drunen, maar daar weet ik niks meer van.
Ik ben halverwege de lagere school naar een andere gegaan, omdat de school waar ik op zat pedagogische ideeën uit 1932 erop na hield. Ik moest wel 5 km reizen, maar het was er veel leuker. Mijn moeder had er toevallig over gehoord van een nogal bekrompen kennis van vroeger die vond dat ze daar veel te vrij waren en maar van alles mochten, dus dat leek mijn moeder wel een goed idee. Het was een normale school, zo bleek, alleen dus niet voor Z-Limburgse normen.
En tijdens de kleuterschool zijn we van Rijswijk naar Z-Limburg verhuisd
Vandaar dat ik mij niet heel sterk aan een gebied verbonden voel
Slim van je moeder, L., om zo tussen de regels door te kunnen luisteren en het positieve er in te horen 🙂
Als veelverhuizer en veelontwortelde kan ik je laatste regels beamen. Het is zo. Je raakt nooit goed geworteld. Er is echter ook een keerzijde.
Verhuizen in je pubertijd, wanneer je leven toch al op zijn kop staat, lijkt mij knap lastig.
Voel je je nu wel helemaal thuis in de plaats waar je woont?
Zelf voel ik mij al min of meer thuis in plaatsen waar ik nooit heb gewoond, maar waarvan ik weet dat mijn voorouders daar generaties lang hebben gewoond.
Nee, niet helemaal. Ook niet oncomfortabel, maar ik hoor niet bij de Vaassenaren. Hoewel die niet klieken ofzo, dus kan ook aan mijn liggen. Wat jij zegt heb ik met Utrecht. Voel me er min of meer op mijn plek.