Heimat

1980. Het was voor mij een magisch getal. Ik maakte voor het eerst een decenniumwisseling mee. Op het moment dat het zover was stak ik sterretjes af. Ik zwaaide met ze als ware het een toverstaf. Ik zal ook iets gewenst hebben, maar wat, dat herinner ik me niet. Wat ik wel weet is dat het leven eenvoudig was, al moest ik dat jaar naar de middelbare school. In mijn geval, Mavo. Die Mavo brugklas was in een ander dorp, maar dat dorp lag slechts aan de andere kant van de Maasroute. Twee kilometer fietsen, misschien drie. Het jaar erop ging ik naar het hoofdgebouw, nog geen kilometer verwijderd van ons huis. Het jaar daarop verhuisden wij naar Vaassen, en ik ging weer naar de Mavo, één kilometer van ons huis.

De eerste keer dat ik erheen moest, bracht mijn vader mij. Ik vond het imponerend, zo midden in het jaar naar een andere school moeten. In Vaassen spraken ze weliswaar Nederlands, toch was alles anders dan in Drunen. Ze spraken anders, ze waren anders. Ik was blij dat mijn vader me bij het schoolhoofd bracht, die mij vervolgens meegaf met een leraar, welke mij de klas wees waar ik plaats mocht nemen. Ik ging zitten tussen alle vreemde kinderen en hield mij gedeisd. Het weekend erop kwam mijn vader op mijn zolderkamer. Ik huilde vanwege de verhuizing. Alles wat ik had opgebouwd was achtergelaten in Drunen. Ik had heimwee.

Inmiddels is de Mavo in Vaassen er niet meer. Er waren er destijds twee. Hans is nog maar één jaar verwijderd van de vroegere zesde klas, groep 8. Daarna moet hij naar de middelbare school. Minimaal 8 kilometer fietsen naar het volgende dorp. Ik heb nu al een beetje met hem te doen. Ik hoop dat hem veel bespaard blijft van wat mij niet bespaard is gebleven, en dan heb ik het niet alleen over dat eind fietsen. Hoewel ik het wel vreemd vind dat er geen voortgezet onderwijs meer in dit steeds groter wordende dorp zit.

Vroeger was het normaal als je moest verhuizen voor je werk, en wellicht is het dat nog steeds, maar als het even niet anders hoeft, blijven mijn kinderen gewoon op dezelfde school. Ik heb gezien wat een verschil het maakt als je nog steeds woont in de buurt waar je bent opgegroeid, en je onderdeel bent geworden van de plek waar je woont. Je bent dan thuis en hoeft nooit te twijfelen aan waar je wortels liggen. Waar je ook gaat, je afkomst ligt vast, en daar zul je terug keren.

Auteur: Mack

Mack is nu vijftig en begon in 2004 met bloggen en volhardt tot nu toe. Kwam zelfs met de blogwet 2011 om tegenwicht te bieden aan de vele overlopers van weblog naar hypes zoals FB, Twitter en andere vluchtige en oppervlakkige zelfbevlekking. Of hij in al die jaren wijzer is geworden, is de vraag. Hij denkt zelf van wel. Het valt me op dat het steeds lastiger wordt om het met elkaar oneens te zijn. Zeker op facebook. Dan plaatst iemand iets en zet eronder: en zo is het! En soms is het juist helemaal niet zo! Maar als je dat zegt, dan kan je dat komen te staan op een afwaardering van het beeld dat iemand van je heeft. En dat moeten we bestrijden. Dus bent u het oneens met mij, zegt dat gerust, daar leer ik van! Bekijk alle berichten van Mack