Een goed begin

Het jaar begon in het ziekenhuis, met een nieuwe knie voor mevrouw Mack en met zware rugpijn voor mij, al was ik slechts op bezoek.  Ik had juist een weekje vrij genomen om te kunnen helpen bij van alles en nog wat. En precies nu laat mijn rug me in de steek. Die rug die het eigenlijk weer behoorlijk goed doet sinds wij de hond hebben, en da’s toch alweer bijna twee jaar. Op derde kerstdag begon het, ik heb het een weekje aangekeken, dacht dat het erger werd, dacht dat het beter ging, maar gisteren lag ik plat op de grond en kon bijna niet meer overeind komen. Dus toch maar de fysiotherapeut gebeld. Ik ben weer op de been, maar bepaald niet van harte. Ik slik een morfineachtig medicijn en hoop met heel mijn hart dat echte morfine beter hielp toen gewonde soldaten het toegediend kregen, want dit doet niks. Ik mag er de eerste twee weken niet bij autorijden staat in de bijsluiter, maar ik moet er echt zes flesjes bier bij drinken om enigszins het gevoel te krijgen dat ik niet meer mag autorijden. Bijsluiters zijn voornamelijk voor mijn schoonmoeder gemaakt, die krijgt namelijk wel alle bijwerkingen van een medicijn, en door de bijsluiter weet je dat je die bijwerkingen krijgt. Niet dat je ze kunt voorkomen, want ja, dat medicijn wordt nu eenmaal voorgeschreven.

Mevrouw Mack wordt een beetje depressief van mij. Een nieuwe knie, en nu laat ik haar in de steek. Of beter gezegd, mijn rug. Ik niet, ik nooit. Dus ik strompel wat af, en zij strompelt wat af, want samen hebben we 1 goede rug en drie goede knieën. Daar kun je ver mee komen. Nu is zij wel in het voordeel, want ze heeft twee krukken. Drie eigenlijk, als ik mezelf meetel. Verder gaat haar herstel zoals verwacht. Met pijn en moeite. Het kan drie maanden duren voor ze haar hobby, poolstokhoogspringen, weer kan oppakken.

We krijgen wel veel hulp aangeboden, we pakken weinig aan. Zo is dat ons geleerd vroeger. Bewaar het voor nood. Je weet nooit wanneer het nood wordt. Een oorlogswinter bijvoorbeeld. Of meteorietinslag. We hebben de hond tijdelijk ondergebracht bij de uitlaatservice, en krijgen filmpjes doorgestuurd  van een hond die ons absoluut niet mist. Ondankbare teef.

Ik hoop dat 2016 weer een goed blogjaar wordt.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack