Zaterdagavond verzilverde ik mijn verjaardagscadeau en ging ik met Hans naar het Philips Stadion voor de wedstrijd PSV – Excelsior. We zaten op de eretribune, de beste plaatsen van heel het stadion. Voor Hans moet het een onvergetelijke ervaring zijn geweest, zijn eerste echte voetbalwedstrijd ooit. Hoeveel ik dacht dat het zou worden, of Willems nog geblesseerd was en of De Jong en Lestienne alweer zouden spelen wilde hij weten. Voor de wedstrijd liepen we nog door de Fanstore, omdat ik thuis al met mijn vrouw had afgesproken dat hij daar wat zou mogen kopen van zijn eigen geld. We maakten een rondje en Hans liep daarna zwijgend naar de uitgang. Of hij niks wilde kopen vroeg ik hem, waarop hij verrast antwoordde: “als dat mag?” Bescheidenheid, ik waardeer dat bij iedereen, en zeker bij mijn kind, alleen is het jammer dat verlegenheid en bescheidenheid geen eigenschappen zijn waar je nog iets aan hebt. Hij liep regelrecht naar de nieuwe uitshirts en koos als opdruk “De Jong”. Hij kwam zeven euro tekort en vroeg of ik het verschil van zijn zakgeld wilde inhouden. Ik heb ze hem geschonken.
Op de tribune zaten we vlak achter een bekende PSV supporter, een hele dikke met een Dzsudzsák shirt. De man gaf eerst de mensen om hem heen een hand maar toen het fluitsignaal klonk ging hij los. Prachtige scheldkanonnades richting scheidsrechter waar zelfs Hans om moest lachen. “Godverdomme, da’s gewoon geel!” “Hee, kut-KNVB! Da’s de vijfde keer hè!” “Hee, niet ouwehoeren nu, dat doen wij wel!” Elke minuut maakte hij met zijn handen een toeter en riep iets richting grens- of scheidsrechter. Niet dat die hem in de gaten hadden dus ik vroeg me af waar die stroom van negativiteit voor nodig was.
In de zestiende minuut werd er een overtreding gemaakt door een speler van PSV. Redelijk hard, maar nadat de getroffen tegenspeler weer was opgestaan, besloot scheidsrechter Kamphuis de kaart op zak te houden. Dat kwam hem op een groot applaus te staan, en Hans en ik applaudisseerden luid mee. Later las ik in de krant dat het applaus was voor Lestienne, de nummer zestien die op de tribune zat en vorige week zijn moeder heeft moeten begraven. Maxime Lestienne was geroerd door dit gebaar van de fans, stond erbij. We laten het maar zo. PSV speelde kansloos gelijk met 1-1. Pas in de blessuretijd scoorde Excelsior tegen door een treffer van Hasselbaink, een naam die mij al angst inboezemde toen hij werd ingebracht. Het stadion was stil, op een groepje meegereisde Excelsiorsupporters na. Het was een domper, maar desondanks vond Hans het toch het leukste wat hij ooit samen met mij had gedaan, en bovendien was daar zijn nieuwe shirt.
Mack 
Mooi.
Ik had die bolle trouwens nog wel even vriendelijk verzocht z’n bakkes te houden. Maar ja, dat ben ik.
LikeLike
Ik blijf bescheidenheid hoogstelijk waarderen.
LikeLike
Begrijp ik, ik ook, maar wij moesten waarschijnlijk nog solliciteren bij mensen die dat waardeerden.
LikeLike
Laten we vooralsnog blij zijn met de bescheidenheid van je prachtzoon misschien dat deze weldadige deugd dankzij hem weer eens verspreid gaat worden. We blijven toch een voorbeeld voor anderen.
LikeLike
Past naadloos op mijn herinnering aan de eerste grote voetbalwedstrijd die ik mocht zien. Het was 1950, Culemborg en zondagmiddag 2 uur aan de Westersingel waar een paar duizend mensen keken naar Vriendenschaar tegen Stormvogels, bij welke club Piet Kraak, de keeper van het Nederlands elftal, op doel stond. Zijn de tijden wel zo veranderd? Voor mijn gevoel in essentie niet. Want die jongetjes van zeven, acht, negen jaar hebben nog altijd hun voetbalidolen.
LikeLike