De dag begon met een slecht voorteken. Er zat een enorme hoeveelheid vogelpoep op mijn voorruit. Ik hoorde mezelf denken: “dit wordt een schijtdag.” Op mijn werk aangekomen leek het ook een schijtdag te worden. Ik had sales weer tegen me in het harnas gejaagd, en goed ook, want ze moesten het escaleren. Zo heet het in het bedrijfsleven als je er iemand bij haalt omdat je het niet meer kunt winnen. Dus ik zag een e-mail naar allerlei hoge pieten gaan, en om eerlijk te zijn, kneep ik hem wel een beetje. Totdat ik bedacht dat ik best wel sterk stond omdat ik in het bedrijfsbelang handelde, en sales in eigen belang. De zaak loopt nog, ik vermoei u er verder niet mee. Maar ik had lichte zweetplekken onder mijn oksels.
’s Middags was een zogenaamd event waar altijd een spreker uitgenodigd wordt. Omdat ik de doelgroep van het event ben (finance, red.) is mijn advies gevraagd en opgevolgd. Ik had niet zo’n zin in de zoveelste positivo die ging vertellen dat we het helemaal anders moesten gaan doen, dus ik had gekozen voor een lange afstandszwemmer die Olympisch goud heeft gewonnen in Peking. Laten we hem Maarten noemen. Ik had Maarten niet voor niks uitgekozen. Ik kende hem al van tv, en vond hem interessant. Zijn wiskundige achtergrond, zijn ziekte, zijn lichte stotter, en zijn nuchtere kijk op zaken. De kans op een lulverhaal was nihil.
Mijn collega had hem al verteld dat ik hem had uitgekozen dus toen ik aankwam heb ik hem even aangesproken en succes gewenst. Na een plichtmatige speech van onze directeur kwam Maarten. Hij vroeg het publiek wie in de zaal een echte droom had en die met hem wilde delen. Na lang aarzelen was er iemand die een berg boven de 8000 meter wilde beklimmen. Maarten ging er even op door en vroeg toen wie er geen dromen had. Ik moest mijn vinger wel opsteken, omdat mijn collega’s dat gewoon van mij verwachtten. Ik was ook de enige, dus Maarten vroeg waarom ik geen dromen had. Omdat ik het wel prima vond zo, antwoordde ik en ik zou wel zien waar ik over vijf jaar zou zijn. Vervolgens vroeg hij aan de zaal wie er vond dat succes maakbaar was. Zeker driekwart stak zijn hand op. En toen vertelde hij zijn verhaal.
Het werd een prachtverhaal, met een komische wisselwerking tussen zijn ambitieuze zwemvriend Pieter en zijn oplossingsgerichte trainer Marcel enerzijds, en de nuchtere, niet ambitieuze Maarten anderzijds. Hij zou wel zien. Hij wees een paar keer naar mij, omdat hij van mening was dat juist als je je situatie accepteert je daarmee je kans op succes vergroot. Alleen kon hij het logisch verklaren, en ik nu niet meer, hoe ik er ook over nadenk. In elk geval, na afloop zei ik triomfantelijk tegen mijn sales collega, “ik zal wel zien, mijn kansen op succes zijn het grootst.”
Bij het buffet bleek dat al gelijk. Ik zei tegen de kok dat het er goed uitzag, waarop hij antwoordde dat ik er ook goed uitzag. Ik wist met de situatie geen raad, keek hem snel aan en lachte vluchtig om zijn compliment. Maar ik zag dat hij het meende, en ik zag ineens dat hij homo was, hoewel het schijnt dat dat niet aan mensen te zien is. Het was voor hem kennelijk een teken en hij zocht daarna nog een paar keer oogcontact met mij. Ik voelde mij zeer ongemakkelijk, maar wilde er ook geen punt meer van maken in 2015. Ik denk dat ik maar wat ambitieuze doelen ga stellen, om zo mijn kansen op succes weer wat te verkleinen.
Mack 
Ik denk dat het een toevalstreffer is geweest, ik ben niet ambitieus en heb maatschappelijk bezien dan ook niks bereikt.
LikeLike