Ik ben te goed. Dat is de treurige conclusie die ik moet trekken nadat ik een week of vier geleden begon met hardlopen. Inmiddels ben ik al twee weken geblesseerd aan mijn knie. Hardlopen dient opgebouwd te worden, maar ik dacht dat ik die uitzondering zou zijn, met mijn 93 kilo. En ik liep te hard van stapel, keihard de valkuil in waar al velen in zijn gevallen. Want ik liep, en ik liep, ik liep om de drie dagen. En ik perste er na twee weken al een hele aardige tijd uit op zes kilometer.
En ik trok mij niks aan van de hardloopmode, ik liep nog gewoon in mijn oude outfit en op mijn oude schoenen waar de demping uit is volgens velen, maar dat schijnt ook weer niet zo belangrijk te zijn volgens deskundigen. Maar ik overbelastte mijn knie, en die doet nu zeer. Ik kan er op lopen, maar niet hard. Ik werd keihard teruggefloten, want ik was alweer op weg naar records, daarbij in mijn achterhoofd wat tijden van collega’s, want zo ben ik. Mijn verstand zet ik uit en mijn bewijsdrang voert de boventoon. Om te hardlopen moet je gedisciplineerd zijn en dat ben ik niet. Je moet je niet laten verleiden om harder, verder of langer te lopen dan een voorzichtig schema, tenzij je natuurlijk een jongeling bent, maar dat ben ik niet met mijn bijna 46 jaar. Ik had de discipline moeten opbrengen om te stoppen na een kilometer of drie, in plaats van door te gaan wat veel gemakkelijker is. En ik had die laatste keer niet moeten gaan lopen, want tijdens het inlopen voelde ik al dat er iets niet goed was.
Dinsdag word ik 46. En nog steeds verbeeld ik mijzelf dingen. Terwijl de wijsheid ondertussen toch eens moet gaan komen. Het verstand is er al heel lang. Mijn hersenen begrijpen best veel. Maar wijsheid, dat is handelen naar je verstand, dat is een totaal andere discipline. Want dan moet je een ander het laatste woord gunnen, en minzaam kunnen glimlachen als je uitgedaagd wordt. Tegen dat soort mensen kijk ik op. Want een tegenpool trekt aan je.
Maar ehm, het is toch juist tevéél discipline, als je harder, verder, langer en vaker loopt dan het opbouwschema aanbeveelt….? En heb je die dempende schoenen niet óók nodig voor je rug…?
Ja. Dat lijkt zo. Maar ik wist dat ik te snel ging. Dus ik had de discipline moeten opbrengen om een keertje over te slaan. Geduld is misschien een beter woord.
En wat die demping betreft, voeten en knieën schijnen uitstekend te dempen. Ik heb er nu veel over gelezen en kom tot de conclusie dat sportschoenen winkels demping erg belangrijk vinden, artsen zoeken het meer in een goede opbouw. In Ethiopië rent het halve land op blote voeten. Voor mijn rug is vooral niet te lang zitten belangrijk. Heb juist het idee dat hardlopen goed is voor je rug.
Oh, en er zit een Gym in de Dorpsstraat… (Waar niet ;-)) Met jouw discipline kun je beter daar naartoe gaan, daar hebben ze vast een leuk trainingsschema dat bij je past.. 🙂
Troost je, ik ben nu 71. En heb de hele week in de tuin gewerkt. Dat ging me toch lekker. Gisteren klaar. Zeer voldaan. En vannacht een migraineaanval.
Wanneer we die wijsheid verkrijgen.? Als we de overschatting kunnen indammen. En we onze leeftijd echt accepteren. Maar daar is moed voor nodig.
En nooit naar anderen kijken. Er zijn altijd mensen die meer kunnen. Welke leeftijd je ook hebt.
Dat bedoel ik. Dat weet ik verstandelijk.
Jij bent nu het typische voorbeeld van iemand die aan een personal trainer toe is. Over scoren gesproken. Wie van je kollega’s heeft daar van terug? Geef dat jezelf eens voor je verjaardag!