Hans heeft moeite met het verlies van zijn vriendje. Hij krijgt op school wat extra aandacht van een juf maar dat verhindert niet dat zodra hij naar bed moet hij het moeilijk krijgt. Hij zegt dan in tranen dat hij Luc mist. En dat is ook zo, maar hij is ook bang geworden van deze trieste gebeurtenis. Bang dat er bij ons iemand doodgaat. Ik vertel hem dan dat het ook heel erg is wat er gebeurd is en dat het logisch is dat hij verdriet heeft. Dat het heel erg is, maar het ergst voor de ouders van Luc. Waarop hij opmerkte dat ik bijna nooit verdrietig ben. Ik liet het maar zo. Ik weet uit eigen ervaring dat het prima is als een kind zo naar z’n vader kijkt.
Ik legde hem uit dat de meeste mensen pas dood gaan als ze ongeveer 80 zijn en dat wat er met Luc gebeurd is heel weinig voorkomt. Hans had het erover dat mensen toch carnaval gingen vieren ondanks dit. “Jij zou toch geen feest gaan vieren als ik dood was gegaan,” vroeg Hans. Nee natuurlijk niet Hans, ben je gek zeg! Ik hou sowieso al niet van feest vieren, en ik imiteerde een paar hossende carnavalsvierders. Hans schoot in de lach dus ik deed er nog een schepje boven op. Polonaise, Arie Ribbens en alles waar ik mij niet aan kan overgeven deed ik na. Hans lachte. Ik vroeg of hij in mijn bed wilde slapen, mama zou ook vroeg naar bed gaan. Niet veel later sliep hij al.
Mack 
Waarom is het prima dat hij jou bijna nooit verdrietig ziet? (Oprechte vraag.)
LikeLike
Ik zorg er ook voor dat m’n jongens altijd met een slappe lach gaan slapen. Werkt best hier.
LikeLike
Wat fijn dat Hans er zo open over kan praten en zo goed z’n gedachten kan verwoorden – dat je hem ook de ruimte daartoe geeft. Ja, schouderklop waard Mack!
(En ik denk dat iedereen zich hier wel afvraagt ‘hoe dat nu zomaar kon’, ik betrapte mezelf ook al op pogingen-tot-verklaringen als ‘niet-ontdekte suikerziekte?’ tIs hoedanook toch ook hartverscheurend.)
LikeLike
Goed bezig, Mack 🙂
LikeLike
Kip: ik kom daar niet uit. Heb al een hoop antwoorden geprobeerd maar het dichtst in de buurt komt nog Tom Hanks die wegloopt om te huilen, zich vermant en dan weer zijn manschappen verder door de oorlog leidt.
Jolie: ik weet de oorzaak niet, en als ik het zou weten weet ik niet of ik het hier zou moeten zeggen.
LikeLike
@Mack, oh nee, zo bedoelde ik het helemaal niet (waar zit de “OOPS-multi-interpretable-zin-smiley ;-)) Dat Hans zich afvraagt “HOE kon dat nu in vredesnaam en kan dat iedereen zomaar gebeuren??”, dat kan ik me indenken, ik denk dat dat een 100% normale, volwassen reactie is… DAT wilde ik zeggen, niet zoiets als “vertel op” ;-))
LikeLike
Oh het was een vriendje van hem??? Sjonge, dat is wel een heel erg grote gebeurtenis op die leeftijd. Sowieso natuurlijk, maar dan helemaal…
LikeLike
Ja, in die zin dat hij bij hem in de klas zat en een paar keer bij hem thuis heeft gespeeld.
LikeLike
Tjee
LikeLike
@mack juist die zin trof me, omdat uit je eerdere logjes blijkt hoezeer het jou raakt. Net als dat het je zoon raakt. Door zijn vraag blijkt dat hij zich wel degelijk bezighoudt met jouw emoties, waarom dan niet de waarheid? Wat Jolie zegt, het is fijn dat hij zich kan uiten. Wanneer hij weet wat jij voelt, kun je samen delen en leert hij dat zulke heftige emoties er ook voor grote mensen bij horen. Mooi om als kind met je vader te kunnen delen, toch? Vandaar mijn vraag – dank voor je antwoord.
LikeLike
De vraag van Kip snap ik wel Mack.. ik moest er vandeweek nog aan denken, toen Rosalie “kwijt” was (Oh Horror! Weggegaan bij vriendinnetje A om naar de Musicalles te gaan en niet thuis, noch op de Musicalles, aangekomen… Bleek bij een meisje thuis waar ze nog nooit eerder geweest was.. Een scenario waar ik al bijna niet meer op durfde te hopen..)
Toen we haar eindelijk gevonden hadden, stonden er tranen in mijn ooghoeken (ik was me aan het beheersen om niet totaal hysterisch te gaan uitvaren.) Zei Rosalie “Waarom zie ik nou tranen in je ogen, en dan zelfs waar vriendinnetje A bij is?” Heb ik geantwoord: “Omdat kinderen, jij, en ook vriendinnetje A, best mogen weten dat moeders héél ongerust worden als een kind zomaar verdwijnt, en niemand weet waar ze is…”
Nu was dat misschien “een soort van opvoedend”, maar ook bij verlies mogen kinderen best zien dat iets hun ouders raakt…. Toch..?
LikeLike
Ja zeker Jolie. Hij streelde gewoon even mijn ego. Hij was even kleine Mack en ik was mijn vader.
LikeLike