Het zijn de afgelopen maanden niet de beste maanden uit mijn geestelijke gezondheidsgeschiedenis geweest, maar hoe anders is dat met mijn lichamelijke! Ik denk dat ik de hond moet bedanken, met wie ik elke ochtend een half uur loop direct nadat ik opsta. Vorst, regen, de hond moet er eenmaal uit. Ze is momenteel loops en ontsnapt af en toe aan mijn gezag. Dan sprint ze er vandoor en zal ik er rennend achteraan moeten, want reuen gaan onmiddellijk tot actie over als ze de kans krijgen. En aangezien de hond, zo zag ik vanochtend, haar staart uitnodigend aan de kant doet, kun je haar geen drie seconden uit het oog verliezen.
Door al die rondjes gaat het met mijn rug goed, volgens schema had ik allang weer plat moeten liggen. Vanavond ben ik zelfs, omdat de hond zo onrustig was, drie kilometer gaan hardlopen met haar aan de riem naast me. Het is dankbaarheid van drie kanten. Van Linda, omdat ik dat al maanden ’s ochtends volhoud, van de hond, maar dat spreekt voor zich, en van mezelf, voor mijn algehele conditie. Lichamelijk gaat het niet uitsluitend achteruit als je wat ouder wordt. Ik ben dit jaar sterker dan vorig jaar, en vind dat een hele prestatie van mezelf. Mijn boekjaar loopt overigens van juni tot mei, dat u niet denkt dat ik nu al de dag prijs eer het avond is. Nu de ziel nog harden, want met een gehavende ziel begint zelfs het meest getrainde lichaam niks.
Jawel hoor. Ik doe al jaren zonder ziel.
Jouw ziel is zo gehard dat-ie één is geworden met je lichaam.
Ziel, bezieling.. zingeving.