Gisterenavond kwam ik in gesprek met een muzikant. Hij had even daarvoor op het feest een paar nummers gezongen en gegitaard, en we raakten in gesprek over muziek. Hij had twee nummers van Elvis gespeeld, Mean woman blues en Jailhouse Rock, dus ik voelde een klik. En hoe langer we praatten hoe meer we tot de ontdekking kwamen dat we van dezelfde muziek hielden. Enige verschil, hij is muzikaal, ik niet. “Soms zeggen mensen dat ze niet muzikaal zijn en dan bedoelen ze dat ze geen instrument bespelen”, zei hij. “Maar iemand die kan dansen op de maat is al muzikaal.” Ik zei dat ik bij een polonaise nog uit de maat liep. In een ritmische klappende zaal klap ik vals. “Maar als ik hoor van welke muziek je houdt, en wat je weet, zou je toch zeggen dat je muzikaal bent.” Ja, dat zou je zeggen, maar nee. Ik kan alleen horen of ik muziek mooi vind, voor de rest niet. Dat is natuurlijk ook het enige belangrijke. Voor mij is het belangrijk dat anderen muziek maken. Want ik hou wel van muziek. Het komt wel goed mijn hersenen binnen volgens mij. Thank you for the Music zou ik bijna zeggen om maar eens een heel muzikaal kwartet aan te halen. Ik zal er geen youtube linkje aan wagen want dan raakt één van mijn lezers over de zeik, maar muzikant en ik waren het wel over Abba eens.
Later op de avond kwam hij wat voorbij dansen met een glas bier in zijn hand. Hij danste niet bijzonder goed, maar hij viel niet uit de toon. Ik had niet genoeg bier gedronken om muzikaal te worden maar toch werd ik op een gegeven moment de dansvloer op getrokken. Ik voel mij daar als een vis op het droge. Een houten klaas ben ik en ik stond ook verschrikkelijk voor schut tussen al die muzikalen om mij heen. Maar is muzikaliteit dan misschien gewoon een kwestie van de schroom van je afgooien en erin opgaan? Zoals ik Elvis moves kan imiteren als niemand kijkt? Of zoals ik Herman van Veen kan imiteren onder de douche? Toen we weggingen legde ik mijn hand op zijn schouder en zei gedag. “Leuk je ontmoet te hebben”, zei hij. Ja, dat vond ik nu ook.
Mack 
Dansen heeft een overlap met muzikaliteit, maar het is niet hetzelfde. Ook ik ben een enorme kruk met dansen en ik kan er alleen onder zware chantage toe gedwongen worden. In bijna vijftig jaar is dat me slechts drie keer gebeurd. De essentie van muzikaliteit zit inderdaad in wat je hoort. Ik las het eens van een bekende jazzgitarist (John Scofield): “Je kunt slechts zo goed spelen als je het zelf hoort in je hoofd’.”
LikeLike
Ik zou willen dat ik wat muzikaler was maar helaas zit het niet in mijn genen. Mijn opa was wel erg muzikaal. Aanleg en veel oefenen is volgens mij de truc.
Over Elvis gesproken, deze vind je vast leuk.
LikeLike
Dank je wel voor het weglaten van het youtube linkje!
Verder: Dansen is fijn. Dat stijve gedoe moet maar eens afgelopen zijn. Als mensen zeggen niet te kunnen dansen, dan zit dat tussen hun oren.
LikeLike
Maar er zijn ook mensen die zeggen te kunnen dansen, maar ook dat zit tussen hun oren. En daar heeft de samenleving veel meer last van.
LikeLike
Hmm . . . ik (part of the samenleving) heb nog nooit last gehad van mensen die zeggen te kunnen dansen. Mensen die zich generen om eens iets spontaans te doen, die vind ik soms wel lastig.
LikeLike
Hoezo vind je die lastig? Laat ze gewoon in hun waarde, dan heb je er geen last van. Ik geneer mij meer voor mensen die spontaan dansen en er geen zak van kunnen, en dat ook nog heel opvallend gaan staan doen. Of nog erger, in hun eentje naar een jong meisje toe dansen om haar te verleiden tot een dansje.
LikeLike
Klinkt nogal burgerlijk. Wat is er mis met een jong jongetje die een jong meisje verleidt tot een “dansje”?
LikeLike
Niks hoor. Maar jong is een relatief begrip. Veel mensen rekenen zich ertoe, maar ook dat zit tussen de oren.
LikeLike
@Kwebbel: komt goed met dat kind. Heeft er in elk geval verstand van. 😉
LikeLike
Mensen die spontaan dansen is ok maar mensen die gepressed worden ‘spontaan’ te dansen, dat is erg.
Dat kind is supermuzikaal!!
LikeLike