Twee weken geleden bezeerde ik mijn pink toen ik een collega in een heupworp wilde nemen. Ik kon op dat moment niks laten merken, want dat zou afbreuk doen aan mijn heupworp. Mijn pink werd blauw, maar de pijn verdween redelijk snel. Een paar dagen daarna ging Tammar aan mijn pink hangen, en dat voelde niet goed. Daarna bleef mijn pink dik en zag hij er wat raar uit. Gisteren adviseerde een andere collega om er eens door een dokter naar te laten kijken, hetgeen ik vanochtend deed. Conclusie, gebroken en morgen word ik eraan geopereerd. Iets met een pinnetje erin of zo.
De huisarts stuurde me door voor een foto en had vast een spalk bij de apotheek besteld. Bij de röntgenafdeling zagen ze iets meer dan een scheurtje, wat voor hun reden was me door te sturen naar de spoedeisende hulp. Daar kon ik mijn auto al niet kwijt, daar begon het mee. Vervolgens meld je je aan en mag je plaatsnemen in de wachtruimte en word je verteld dat er zo een zuster komt. Die kwam na tien minuten, om te vertellen dat er zo een zuster kwam. Die liet op haar beurt een kwartiertje op zich wachten, en ik mocht meekomen naar een kamertje, alwaar mij verteld werd dat ik in een andere wachtruimte mocht plaatsnemen. Daar heb ik anderhalf uur gewacht, alvorens ik werd opgehaald door een verpleegkundige, die me vroeg plaats te nemen in de behandelruimte en even te wachten op een arts. Na een half uur kwam er een assistente, die de pink bekeek. Zij ging even overleggen met een ander, en vroeg me even te wachten. Twintig minuten later kwam ze terug met een andere assistent, en mijn pink werd weer onderzocht. De ene assistent legde de ander uit wat er aan de hand was, en men moest even overleggen met de arts. Ik werd weer een half uur alleen gelaten, en de assistent kwam terug. Ik moest geopereerd worden, anders zou ik last van die pink gaan krijgen. Dat ging hij even regelen, en weer zat ik zeker drie kwartier te wachten voordat hij terugkwam met de details. Ondertussen hoorde ik uit andere kamertjes allerlei onheilspellende gesprekken. Over of iemand gereanimeerd wilde worden als er bij de operatie is mis ging.
Uiteindelijk ben ik van half negen tot half drie in de weer geweest, en hebben er in totaal vier mensen naar mijn pink gekeken. Al met al heb ik met die vier mensen nog geen half uur gesproken. Toen ik wegging kreeg ik een verbandje (ik loop al twee weken zonder) en mocht ik vier uur afrekenen bij de parkeerplaats van het ziekenhuis. Ondertussen werd van mij verlangd begrip te hebben voor de lange wachttijden, terwijl de wachtruimte toen ik aankwam, leeg was. Je ziet wel honderd witjassen voorbij de wachtruimte lopen, en niemand wekt de indruk dat hij aan het werk is. Ik kreeg er niet echt het gevoel van een vlekkeloze efficiëntie bij. Maar je weet natuurlijk niet wat er achter de gesloten deuren gebeurt. Ik hoorde in elk geval geen pingpongtafels.
Mack 
Sjesusss…. maar niet fijn zeg. Maar wie neemt er nu ook collega’s in de heupworp?
LikeLike
Ja, dit was ook de laatste keer.
LikeLike
Zo is je tenminste wel duidelijk gemaakt wat voor een nutteloos ding een pink is. Of gebruik jij hem ergens heel gericht voor?
LikeLike
Ja, ik heb mijn linkerpink altijd als enige vinger een de andere kant van het stuurwiel. En verder vind ik het wel leuk als ze hem weer recht kunnen zetten. Een boekhouder hoort wel nette handen te hebben.
LikeLike
Terwijl die pingpongtafels toch regelmatig een lawaai van lik m’n vestje maken.
LikeLike
Links. Oh dat valt mee. Kun je gewoon doorgaan met boekhouden. Of ben je links(on)handig? 🙂
Sterkte morgen. Je maakt wat mee de laatste tijd!
LikeLike
En dan vragen ‘we’ ons af hoe het toch komt dat de zorg zo duur is. Het zal deels in de personeelskosten zitten dus.
Sterkte met de pink!
LikeLike
leuk hoor, zo’n pin. Er zit een haakje aan en dat steekt er dan uit, voor als ze hem er weer uit willen trekken, tenminste zo was dat bij mij. Als je niet oppast blijf je daar overal mee achter hangen.
Als hij er dan eenmaal uit is verwacht je dat alles weer goed is, maar je pink is recht en blijft recht, geen beweging in te krijgen. Daar moet je dan weer oefeningen voor doen.
Veel sterkte vandaag.
LikeLike
Tergend. Wat ik erg knap vind is dat je de diverse wachttijden hebt weten bij te houden en er verslag van kunt doen. Misschien moet je daar wel boekhouder voor zijn. Ik zou bij wachtverzoek 3 al zijn ontploft.
LikeLike
Had je maar midden in de nacht moeten gaan. Wordt je gelijk geholpen en ook nog geopereerd. Ik denk dat ze zich dan vervelen.
Ik heb ooit mijn pink gebroken met volleyballen. Had geen zin in gedoe. Het is weer gewoon aan elkaar gegroeid. Alleen zit er op het bovenste gewricht een knobbel. Hadden de kinderen in de klas geen moeite mee.
LikeLike
Ha ja, heupworpen en ander gestoei, heb ik vroeger ook graag gedaan. Vanaf zeker ogenblik krijg je van je lijf dit soort harde lessen en begrijp je dat je dat niet meer moet doen.
LikeLike
Op het kantoor waar ik ooit werket deden de boekhouders niet aan heupworpen. Ze braken dan ook nooit hun pink.
Het klopt dus tòch dat vroeger alles beter was 🙂
LikeLike
Die verpleegkundigen wilden natuurlijk zo’n knappe jongeman zolang mogelijk in hun ziekenhuis houden.
Pingpongtafels? Mis, tegenwoordig is het Facebook.
LikeLike
Emigrant: volledig raak!
LikeLike
Sterkte!
Maar wat een gedoe. Het doet mij denken aan mijn gebroken arm bijna 40 jaar terug. Dat was toen een uur of 6 wachten. Een paar jaar terug brak ik mijn arm voor de 2de keer en stond ik alweer binnen een kwartier buiten. Pasje gemaakt, zuster en dokter er naar gekeken en er is zelfs met mij overleg gepleegd. Ik mocht kiezen uit gips of rekverband en vond het laatste prima. Waarschijnlijk weten ze dat ik weblog en naast het ziekenhuis woon. Mijn auto staat dan ook nog altijd in de showroom geparkeert en ik kon het lopend af. Wisten ze dan niet dat jij een gevierd weblogger bent? 🙂
LikeLike
En, en, en??? Hoest nu met de patiënt?
LikeLike
Nu je toch even zit te revalideren, lees de column van Youp. Alle waanzin verwoord in één verhaaltje.
LikeLike
Margo: prima. Nu opletten dat ik mezelf niet ga overschatten, anders zit ik er zo weer.
LikeLike