Ik wil u een verhaal vertellen. Over een vrouw die ik ken. Als het op liefde bedrijven aankomt, steelt ze de show. Ze is niet echt mooi, ze is niet wat je zegt: klein, maar zo begint het beste rock-‘n-roll nummer dat ik ken. AC/DC, ik had het vroeger met viltstift op mijn pukkel geschreven zonder dat ik wist wie dat waren. En heel erg lang zijn ze me niet opgevallen. Bon Scott is al lang dood, zoals een goede zanger van een hardrockband betaamt, Brian Johnson heeft hem reeds lang vervangen en intussen heeft AC/DC meer albums verkocht dan The Beatles.
Het is Angus Young geweest die mij dwong van AC/DC te houden. Angus met zijn schooluniform en zijn mooie danspasjes die elk concert weer de show steelt. Een paar coole muzikanten met een peuk in hun mond omdat ze het kunstje intussen wel kennen, doen de rest. Whole lotta Rosie, waarvan ik toch jaren gedacht heb dat het over rozen ging, doet mij nog het meest verlangen naar lang haar. Zodat ik ermee kan slaan. Maar ik doe het wel met de autoradio en het gaspedaal.Het zit wel in me hoor, dat snoeiharde. Ik heb het ook met Ace of Spades en met Paranoid. Maar net zo makkelijk luister ik weer naar Shania Twain, en dan verraad ik mezelf weer.
Was het niet gewoon een kop&schoudersreclame? 🙂
Zelf had ik meer met Uriah Heep (Easy Livin), waar ik pas onlangs achter kwam dat dat ooit een Karel Dickensfiguur was.
LikeLike
Zelf had ik meer met Pink Floyd, Dire Straits, en andere jaren 70-80 iconen. Daar heb ik nog steeds met meest mee. Of klink ik nou heel erg oud?
LikeLike
Uriah Heep, bekende naam, onbekende muziek, behalve Easy Living.
Pink Floyd vind ik te vergezocht, maar ik geef gelijk toe dat dat aan mij ligt, dat ik niet zo ver zoek. Dire Straits ook geweldig.
LikeLike
Er zijn er weinig die hun totaalgeluid zo goed voor elkar hebben als AC/DC. Helder en toch ook krachtig en vol.
LikeLike
Zie je wel? Fijn dat ik het even van een kenner bevestigd krijg. Ik wist zelf niet wát het was, maar wel dát het iets was.
LikeLike