Ik heb nooit in een ziekenhuis gelegen. Goed, toen ze mij met de vacuumpomp moesten halen een paar daagjes, maar dat tel ik even niet mee.
Twee jaar geleden is er bij mij een enorme angst voor ziekenhuizen, bloed, narcose en dood ingeslagen. Ik weet zelf ongeveer waarom maar dat wil ik even voor mezelf houden.
Laten we het erop houden dat het heftig was, en dat ik er angstremmende middelen voor kreeg, en dat ik ervoor onder behandeling ben. Mijn "grapjes" over de angst voor de bevalling waren dus ook niet zomaar, ik ben er behoorlijk angstig voor geweest. Van tevoren had ik al verteld dat ik geen navelstreng wilde doorknippen en geen nageboorte wilde zien en zeker zou ik niet kijken naar de operatie mocht het een keizersnee worden. En toen ging er nog vanuit dat alles goed zou verlopen.
Nu heb ik een behoorlijk zware bevalling die uiteindelijk resulteerde in een keizersnee meegemaakt. Alle aanwezige artsen en zusters hadden de aantekening "vader angstig" meegekregen. Ik werd tijdens de bevalling bijna net zo scherp in de gaten gehouden als mevrouw Mack en de baby. Om de tien minuten werd mij gevraagd of het nog ging en de anesthesist zei me dat als het niet ging bij de keizersnee dat ik op de grond moest gaan liggen.
Uiteindelijk heb ik alleen maar gezegd "met mij gaat het goed." Toen Hans ter wereld kwam was er snel handelen nodig omdat hij even niet kon ademen en ik stond er bij toen ze hem intubeerden en zuurstof toedienden. Toen dat klaar was heb ik het navelstreng doorknippen toch opgeëist. Ik zag de nageboorte naast mij liggen en heb aan de dokter gevraagd of ik Hans heel even aan moeder mocht laten zien. Dat mocht, twee tellen, en toen ik erheen liep zag ik perongeluk haar buik nog openliggen. Daarna moest Hans snel naar de couveuseafdeling waar wederom zijn luchtpijp werd schoongezogen.
Al mijn angsten zijn weggebleven. Dankzij de begripvolle zusters en doktoren ( je kunt ze niet genoeg prijzen) en ook omdat ik vond dat ik niet degene was die het zwaar had maar mevrouw Mack en de baby. De gyneacoloog zei me later dat zo'n schokeffect soms wel eens hielp om iemand van zijn angsten af te helpen. Ik weet wel beter. De op dat moment veel belangrijkere doktoren en zusters dan angstige ik, hadden ook nog eens begrip voor mij. Dát heeft me er doorheen geholpen.
Ik schaamde mij een beetje voor de complimenten die ik na afloop kreeg en deed ze op dat moment met een voorzichtig knikje af.
Ik dacht nog: De complimenten haal ik later op mijn weblog wel op.
Vooruit dan, dappere, ’t eerste compliment en de wat late doch welgemeende felicitaties.
Pappie!!!
Mijn complimenten hoor, en geheel verdiend. 😀
Zeker een compliment, Mack, want iemand die zijn eigen angsten overwint is een grote held in mijn ogen.
Tsjakkaaaaaa !!! 😀
Als wij ooit een kind krijgen (kans is zeer klein), zal ik tijdens de bevalling op de gang zitten. Zeker na het lezen van jouw verslag.
Doe Hans de groeten.
Robert, geloof me. Je vrouw zal dat nooit toestaan. 😉
Inderdaad. Mijn complimenten. Het gebeurt vaker: op het moment dat je sterk moet zijn, verdwijnen je angsten. Je kunt het je namelijk niet permitteren.
Ik hoop dat je er voorgoed doorheen bent.
3 dappere Macks!
Ach Mack, je bent echt geen watje hoor!
Ik heb een geweldige angst voor injectienaalden!
Ik moest naar de kaakchirurg om een kies te laten trekken…
Toen ik mijn ponsplaatje op de balie wilde leggen, ging ik al plat!
Dus ik weet wat je door hebt moeten maken!
Ik heb er alleen maar ontzag voor!
*Is zeer diep onder de indruk* Niet alleen hoe je er heen bent gekomen – ook al is het met goede hulp van de medici – maar ook dat je zo openhartig erover bent. Volgens mij kampen heel erg veel mensen met hetzelfde, alleen men lult er nooit over.
Ik ben overigens ook erg bang voor bevallingen en ik zou het ook nog zelf moeten doen *grmbl* Het enige voordeel daaraan: ik kan zeker niet op de gang gaan zitten 😉
Je hebt je een waardig commando getoond! Ga maar snel je nieuwe insigne bij de boekhoudkazerne ophalen.
‘Hé dappere Dodo. Je hebt wel een lintje verdient 😀
Een mens lijdt het meest…etc.
Ik ben trots op je, pappa-Mack!
En Hans vast ook, zo tot zijn tiende dan!
Zo’n bevalling doet best wat met vaders. Op zo’n moment komt er een oergevoel vrij. Voor zo’n klein hummeltje doe je op zo’n moment alles. Ook naar nageboorte kijken.
Klopt helemaal Bjorn. En helemaal als ie het een beetje moeilijk heeft gehad. Ik had dat niet verwacht van te voren want ik maakte me negen maanden zorgen over m’n vadergevoel dat maar wegbleef.
Nou ja, je kon het nog nergens op richten in elk geval.