Categorie: Nostalgie

Er was vroeger, in de jaren ’70, een razendspannende jeugdserie genaamd: “de zwarte pijl.” En ik herinner me er praktisch niks van, behalve dat het een spannende serie was en dat er een man, gehuld in het zwart en gezeten op een zwart paard, in voorkwam die zwarte pijlen afschoot. Ik weet niet meer of hij goed of slecht was maar in die jaren werd er geen tv-serie naar je vernoemd als je slecht was. Dus hij moet wel goed zijn geweest. En verder herinner ik me de televisie die in onze groen-witte kast stond, en dat mijn vader afstemde op deze serie en tegen mij zei dat “de zwarte pijl” begon.

Ik heb wel eens gegoogled naar deze serie maar zonder resultaat. Of ik fout googlede of te vroeg, ik zal het nooit weten. Maar feit is wel dat ik gisteren geattendeerd werd op een ‘hit’. De serie bestond echt! Ik heb hem niet verzonnen. Je kunt hem zelfs bestellen op dvd. Weliswaar in Engeland want hier is de serie kennelijk onbekend. De hoofdrolspeler, Simon Cuff, is ook geen hitkanon op google. Er bestaat niet eens een Wikipediapagina van hem. Op youtube nergens een fragment te vinden. Alleen van de Italiaanse versie uit de jaren ’60. Opvallend vond ik wel dat toen ik aan het zoeken was naar deze serie, die ik me alleen herinner door de woorden ‘de zwarte pijl’ die mijn vader uitsprak, ik uitkwam bij Louis Hayward, die de hoofdrol speelde in de verfilming, en die op dezelfde dag overleed als mijn vader. Maar goed, dat zou verder niemand opgevallen zijn.

Nou ja, voor de echte diehards heb ik toch een fragmentje gevonden. Het zwarte paard bleek achteraf wit. Maar zie dit fragment en beoordeel zelf hoe spannend dit geweest moet zijn voor het kind dat ik toen was.

Gisterenavond herleefden oude tijden. Gewoon hier achter mijn pc toen de overige gezinsleden al op één oor lagen werd ik via Hyves aangesproken door een klasgenote van de lagere school. Zij was mijn eerste verkering in een lange reeks van zeven, en we haalden herinneringen op, en hadden het over hoe het nu met ons ging. Onvermijdelijk kwam mijn verhuizing aan de orde en wat er gebeurd zou zijn als ik was blijven wonen in het dorp waar ik kind was. Dan was ik volgens haar met haar getrouwd. "Zeker," antwoordde ik, hoewel ik daar nog lang niet zo zeker van ben, maar dat is op dat moment het enige juiste antwoord om de magie van het moment niet te bezweren. Ik zei dat ik zo weer tien jaar zou willen zijn en weer in die lagere school zou willen binnenlopen. Zij vroeg of ik dan alles anders zou doen dan ik gedaan heb. Maar nee, dat niet. Het was alleen zo'n onbezorgde tijd hoewel ik mij wel herinner dat de moeder van een ander klasgenootje destijds zei dat dit de mooiste tijd uit mijn leven was, en ik daar heftig ontkennend op antwoordde, doelend op het feit dat ik school niet leuk vond. Maar dat was stoerdoenerij.

Terugkijkend denk ik dat die tijd de mooiste uit mijn leven was. Maar misschien is dat gewoon idealiseren? Als ik nu terugdenk aan de Meao dan krijg ik ook mooie herinneringen door, terwijl ik zeker weet dat het een ellendige tijd was. Eigenlijk vanaf mijn 15e tot mijn 23e was het een beroerde tijd. Daarna werd het langzaam beter. Ik verbaas me nu nog wel eens hoe leuk het zelfs op een doordeweekse ochtend kan zijn. Vroeger maakte ik me zorgen over wat de dag allemaal voor ellende voor me in petto had, (dat moest je dan juist kansen en uitdagingen noemen volgens mensen die ik nu graag belachelijk maak) maar dat is niet meer. Elke dag lijkt op de vorige en dat is fijn. Een spannend leven is net zoiets als een romantische contactadvertentie. Met strandwandeling, open haard, en een flesje wijn en dat soort onzin. Maar die worden altijd geschreven door mannen die lijken op het tegengestelde van Brad Pitt. Om gelukkig te worden moet je bepaalde dromen vooral niet najagen. Je moet ze in stand houden om erover te kunnen dromen, want als je ze hebt gerealiseerd, vallen ze tegen. De lotto moet je vooral niet winnen, erover dromen is veel mooier. Om één uur kwam het gesprek ten einde en om tien over één sliep ik. Vast wel met een glimlach.

Weet u wat ik nu een leuk vak vond op de Mavo? Duits! Wij kregen Duits van de heer Velders, een oud Oost-Duitse grenswachter die aan één oor doof was. En zijn andere oor hoorde ook niet als een vleermuis. Het leukste aan Duits vond ik dan ook het propjes schieten. Een balpen met afgezaagde loop diende als schiettuig, een nat propje erin en blazen maar in de richting van een klasgenoot. Uiteraard schoot die wel terug. Er was één les, waarbij de klas (het mannelijke gedeelte althans) in twee kampen was verdeeld en wij het Ardennenoffensief nog eens dunnetjes over deden. Dat meneer Velders die miljoenen propjes op de grond niet opviel, was mij een raadsel. Maar op een gegeven moment was ik het geschiet wel zat, en liet dat merken aan de tegenpartij, die echter van geen ophouden wist. Ik besloot dan ook om de tegenpartij aan te geven bij de leraar. Ik stak mijn vinger op en wachtte tot de leraar mij aansprak. Ondertussen hoorde ik afkeurend gehoon uit de andere helft van de klas komen. "Lafaard, wacht maar straks" en dat soort kreten. Maar ik liet mij niet chanteren, deze heerschappen waren er gloeiend bij, en daar zou ik voor zorgen.

"Ja, Mack, wat is er," vroeg meneer Velders. Ik wees naar het bord en vroeg wat daar nu precies stond. Toen hij zich omdraaide schoot ik snel een natte prop naar de leider van het andere kamp en bedankte daarna de leraar voor zijn toelichting.

In 1985, 1986 en 1997 was er een Elfstedentocht. Dat waren pas winters zou je denken. Ha! Helemaal niet! Wie van mijn lezers herinnert zich nog de barre winter van 1978/1979? Dat was pas een winter! Met sneeuwhoogten tot drie meter in het noorden des lands. Ik woonde in Brabant dus wij moesten het doen met een halve meter maar toch! Ik zie mijn vader nog naar de schuur klunen, elke stap die hij zette zakte hij tot aan zijn kniëen weg in de sneeuw. En de buurman met zijn Opel Rekord station en trekhaak, die alle jongetjes uit de buurt tegelijk met hun slee achter zijn auto bond en door de straten reed. Dat kon gewoon nog in die tijd. Brabanders waren zuinig op hun sneeuw en gingen dus niet gelijk de stoep schoon scheppen zodat er geen slee meer langs kon. En ik vergeet nog het belangrijkste: je kon schaatsen over de weg. Ja, je leest het goed, lezer onder de dertig, schaatsen over de weg. Een dikke laag ijzel lag er over Nederland en wij gingen op schaatsen naar school. Dat was nog eens een winter.

http://nedweer.nl/winter1979.htm

Meneer B. was mijn wiskundeleraar in Havo 4 en 5. Hij had in Zwitserland gestudeerd en dat moesten wij bijna dagelijks aanhoren. Een klein, autoritair en vrijgezel mannetje dat zichzelf enorm geweldig vond en hele vervelende humor had. Op een paar dingen na want als er een wesp in het lokaal vloog, sloeg hij het klassenboek open op vier oktober, en ging op wespenjacht. Soms duurde het tien minuten, maar aan het eind van de zomer zat het hele klassenboek op die datum vol met vier-oktobertjes zoals hij dat noemde.
Verder had-ie een oude Rover 3500 Vitesse met open dak, en hij kwam soms de straat in rijden met zijn hoofd uit het dak gestoken. En als het hoofd der school binnenkwam zei hij altijd respectloos: "Daar hebben we het opperhoofd."
De man geilde echter op de meisjes uit onze klas, (ik ook, maar ik was 16, hij 55) want hij maakte vaak dubbelzinnige opmerkingen. En hij klakte altijd zijn hakken tegen elkaar als hij iemand groette, en wij verdachten hem van extreemrechtse sympathieën.

Na de zomervakantie zat hij vol met stoere verhalen over het meisje dat hij in Tunesië had leren kennen. Hij had de hele vakantie met haar opgetrokken en hij had haar als cadeautje een klein radiootje gegeven, en daar was ze enorm blij mee. Maar het contact was nu verbroken vertelde hij lachend. Haha.

Toen ik twee jaar later informeerde naar meneer B. hoorde ik dat hij was overleden aan Aids. "Huh, was hij homo dan?" vroeg ik destijds. (1987)

Van mijn oom en tante kreeg ik ooit een Walt Disney goochelboek. Ik was een hard-core Donald Duck lezer (tot in de 3e klas Mavo volgehouden) en ik heb hier nog complete jaargangen 1978/1983. Walt Disnep's las ik altijd, de y voor een p aanziend. In dat goochelboek stonden ook alle basiskaraktertrekken van de sterrenbeelden weergegeven.

Ik vond Leeuw het mooiste sterrenbeeld. Vooral voor mannen. Leeuwmannen mag ik allemaal. Ze zijn eerlijk, moedig, en ze worden nooit kaal. Voor vrouwen is het misschien beter om Maagd te zijn. Ze verzorgen zichzelf goed, zijn intelligent en voelen mensen feilloos aan. En ze houden het huis schoon!

Vroeger geloofde ik het allemaal, van die sterrenbeelden, en wist uit mijn klas van iedereen zijn sterrenbeeld. Later geloofde ik het niet meer en vroeg mij af waar deze pseudo-wetenschap dan wel niet op gebaseerd was. Tot ik een paar jaar terug eens las wat nu het verband tussen je geboortedatum en je karakter is, volgens de astrologie. Het antwoord is: zwaartekracht. Hoe hard trokken de hemellichamen aan jou toen je werd geboren? Of misschien wel: toen je verwekt werd. Of, tijdens de periode dat je in je moeder's buik zat. Het komt erop neer dat volgens de astrologie, de aantrekkingskracht van de zon, de maan en de planeten, jouw karakter vormde.

Vandaag, 20 augustus, was de uitrekendatum van de baby. Als deze kleine nog een leeuwin wil worden, moet ze opschieten. Maar het ziet er naar uit dat ze maagd wordt. Net als haar vader, die helemaal aan de andere uiterste maagdkant zit. Ik zal het in de gaten houden, of we op elkaar gaan lijken.
Walt Disney was trouwens Boogschutter.

Vroeger, toen een vijfde versnelling nog een optie was, zat ik op zwemmen omdat ik mijn A en B moest halen. Met Sinterklaastijd werd er dan ergens een middagje Sinterklaas gevierd en alle kinderen die op zwemmen zaten mochten komen.
Ik werd door de verklede lul (het was niet de echte) naar voren geroepen en voor schut gezet voor een volle zaal. Eerst had hij zogenaamd van een zwarte piet gehoord dat kleine Mack, vaak dingen niet wist. Bijvoorbeeld dat we van kleedkamer waren veranderd of dat het zwemmen een half uurtje later begon. Lekker belangrijk! En vervolgens liet Joseph Mengele me een liedje zingen voor de volle zaal en die was zeker voor 85% gevuld met afzichtelijke, vette, paffende moeders die de arme kleine Mack uitlachten. Vuile hoeren waren het, dat wist ik toen al, maar ik kende het woord nog niet. Maar ik vond het ze wel.

Ja, daar moest ik aan denken toen ik vanochtend Hans naar de kinderopvang bracht en daar merkte dat alle kindjes verkleed waren i.v.m. carnaval.

Ik hoorde vanochtend iets moois op de radio, onwaarschijnlijk. Ik had het wel eens eerder gehoord maar kon het niet thuisbrengen. De klanken van het melodietje veranderden de focus van mijn concentratie van weg op radio. Totdat ik het herkende…ontroerend mooi.

Tijdens mijn afscheid van mijn werk van alweer twee werkgevers geleden heb ik drie boeken gekregen. Een van Leo Blokhuis over muziek, een van Stephen Hawking over hoe het heelal in elkaar zit (uiteraard naar de huidige stand van de wetenschap gemeten, over 10 jaar klopt er toch geen hol meer van) en eentje van een veelbelovend jeugdboekenschrijfster waarbij vergeleken J.K. Rowling roddeljournalistiek bedrijft.
Ik hou enorm van jeugdboeken omdat je bij het lezen ervan geen lastige vragen hoeft te beantwoorden, die ik altijd wel kreeg als ik bij de plaatselijke kinderboerderij lollies en zuurstokken stond uit te delen.
In elk geval, het verhaal gaat over een jongen die via een tijdmachine in de middeleeuwen terecht komt en zich aansluit bij een kinderkruistocht. Met zijn kennis uit de twintigste eeuw probeert hij de kruistocht zo goed mogelijk te laten verlopen en de ontberingen voor de kinderen wat dragelijker te maken. De naam van het boek en de schrijfster? Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman. Onthoud die naam. Daar ga je meer van horen!

The A-team was ooit een superserie en Hannibal, Face, Murdock en B.A. waren helden. Vanavond was het weer op t.v. en het was nog steeds super. Ik bleef zelfs de reclame afwachten om te zien hoe het afliep. Nou ja, ik wist natuurlijk dat de slechterikken klappen zouden krijgen en dat er 8000 kogels afgevuurd zouden worden zonder dat er iemand geraakt werd, en dat the A-team zou zegevieren. En je moet nooit aan B.A. z'n busje komen want dan wordt-ie boos. En dat wil je niet meemaken.
I love it when a plan comes together.