Oude man

Vanochtend zag ik een oude man lopen. Hij was 87 of 88. Dat kwam ik later te weten. Hij liep voor me en ik vond er al wat van. Mijn hart ging naar hem uit, want hij liep niet al te snel, maar hij liep deze ronde nog. Een kilometer ongeveer. Ik had mijn ronde juist ingekort wegens mank lopen van de hond. Bij het passeren groette ik hem. Ik liep hem voorbij en nam nog een kleine omweg.

Door de omweg moest ik de man nog een keer voorbij en daardoor raakten we aan de praat. Hij begon met zeggen dat de motor nog draaide maar dat de versnelling kapot was. Waarop ik zei dat dat op zijn leeftijd toch geen schande was. “Jij bent nog jong en vitaal,” zei hij en dat was in zijn ogen ook zo. Ik denk daar zelf anders over, dus ik zei dat we allemaal ouder worden en dat ik ook geen 25 meer was. “De mensen om me heen worden allemaal 92, 93, dus dan zou ik nog vijf jaar hebben, Aan alles komt een einde,” verzuchtte hij.

Hij vertelde mij waar hij woonde, hoe lang, waar hij gewerkt had en waar hij vandaan kwam. Eindhoven. “Dus morgen hebben we misschien feest,” zei hij. Ik keek hem lachend aan en zei dat ik ook voor PSV ben. Ik wenste hem succes morgen en dacht dat ik deze man niet voor niks was tegengekomen. Ik heb respect voor zijn ouderdom en hij liet mij de toekomst zien waar ik op een of andere manier naartoe moet terwijl ik me tevergeefs verzet, maar ook dat hij nog steeds met voetbal bezig was. Aan zijn korte analyse merkte ik dat hij het seizoen goed gevolgd had en nog steeds plezier aan zijn club beleefde.

Ik weet niet of ik verder ben gekomen in mijn zoektocht naar de zin van het leven, maar ik voelde me in elk geval beter door deze man. Wellicht gewoon omdat hij aardig was.