Ik lees een boek van een Hongaarse psychologe over intergenerationeel trauma. Dat is het overgaan van een trauma op volgende generaties. Er worden zoveel voorbeelden gegeven van hoe zo’n trauma zich uit dat ik haast concludeer dat iemand uit een generatie boven mij iets dergelijks heeft doorgegeven. Dat schijnt zelfs op celniveau te kunnen (Epigenetica). Ik schrok een beetje van de precieze beschrijving van de werking ervan. Waar we vroeger spottend praatten over het verkeerde kleur fietsje, snap ik nu ineens dat we er faliekant naast zaten. Daarmee bedoel ik dat de hardheid waarmee vroegere generaties werden opgevoed behoorlijk veel schade heeft berokkend aan de ziel. Terwijl we vroeger juist dachten dat je daarmee een doel bereikte of je het kind behoedde voor erger.
Ik verdenk al mijn opa’s en oma’s van deze onbewuste en onbedoelde trauma’s zonder ze iets kwalijk te nemen; misschien speelde er bij hen ook al een intergenerationeel trauma of werd het veroorzaakt door de oorlog. En misschien geef ik het ook al wel door. Mijn taak is nu het doorbreken ervan. Als dit het is tenminste. Ik heb volgens het boek al best een aantal dingen goed gedaan.
Eigenlijk is het bijna beangstigend hoe de psychologie hier als wetenschap wordt beschreven. Het verwijdert bijna iemands vrije wil. Ik moet ook steeds denken aan een lied van Simon & Garfunkel. I am a rock. Ik heb dat kennelijk altijd al aangevoeld, en het is mij duidelijk dat de schrijvers ook aan een intergenerationeel trauma lijden.
Nu zal de waarheid van de ziel heel lastig te doorgronden zijn en is er wellicht toch iets als goed en kwaad (wel of geen inlevingsvermogen) en is er ook een vrije wil. Alleen zal die wil wel beïnvloed worden door hoe je frontale kwab is gevormd als gevolg van genoemde trauma’s. Ik heb in bepaalde situaties absoluut geen vrije wil. Dan reageer ik gewoon zoals het in mijn hersenen of ziel geprogrammeerd staat. En volgens mij is dat juist een gevolg van wel of geen empathie. Waarmee ik dus tegenstrijdig moet concluderen dat de vrije wil om goed of kwaad te doen veroorzaakt wordt door een overerfelijk trauma waar je geen invloed op hebt. Of wellicht toch, als je besluit het te doorbreken.
Er werd zelfs de bedoeling van de natuur van het doorgeven van trauma’s beschreven. De erfelijk belaste generatie zou zo grotere overlevingskansen in zelfde situaties hebben. Alleen als het trauma (oorlog, armoede, honger) niet meer aanwezig is, gaat de erfelijk belaste generatie het alleen maar lastiger krijgen. En dat laatste is waar ik mee kamp.
Natuurlijk komen deze gedachten in je op tijdens het lezen van zo’n boek. Maar in mijn geval heb ik ook een duidelijk trauma opgelopen op mijn vijftiende. Ik heb het alleen nooit als excuus willen gebruiken voor mijn latere angsten en depressies. En dat was misschien niet zo verstandig. Maar ja, je mocht niet meehuilen met de wolven in het bos en je moest door. Dus deed ik dat maar. En intussen was ik een steen, een eiland.
Mack 
De ene generatie geeft van alles door aan de volgende. Dat kan ook niet anders. Je wordt nu eenmaal opgevoed door mensen, die wat langer geleefd hebben en zelf ook hun pakje te dragen hebben/hadden. Je zoekt sowieso niet zelf je wiegje uit. Heeft het dus zin om je angsten en depressies de schuld te geven van een opgelopen trauma? Enerzijds wel, denk ik. Het kan je geruststellen want ‘het is niet jouw eigen schuld dat je je op dit moment zo voelt’. Maar dan is de volgende vraag: ‘Waarom moet je in schuld denken?’ Is het jouw schuld als je bij je geboorte blind bent? Iedereen zegt dan: ‘Nee, natuurlijk niet!’ Is het jouw schuld, dat je vader veel te vroeg is overleden? Uiteraard niet!
Maar ik denk zeker, dat het benoemen van een trauma (en er over te lezen/te vertellen/te schrijven) helpt om allerlei gevoelens enigszins te begrijpen. Het is misschien wel genezend.
De naoorlogse generatie heeft absoluut te maken gehad met wat de ouders toen hebben meegemaakt. In gesprekken met mijn generatiegenoten komt het regelmatig aan de orde. Wij werden – achteraf gezien dan – vrij hard opgevoed in de zin van niet zeuren, altijd doorzetten en met een heleboel standaardgezegden.
LikeGeliked door 1 persoon
Interessant. Hoe heet de schrijver en het boek?
LikeLike
https://www.meulenhoff.nl/auteur/no%C3%A9mi-orvos-t%C3%B3th
LikeLike
😉
LikeLike
Die hypnosekoning lijkt wel in een van zijn eigen hypnoses te zijn blijven hangen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik snap je, toen ik hem nog niet kende en voor het eerst iets van hem las was mijn eerste indruk niet al niet te best. Als je hem hoort praten (relatief grofgebekt met plat Rotterdams accent), wordt je indruk niet per se beter. Als je niet weet waar hij het over hebt, komt hij al snel in de hoek wappie of woke, naar gelang de uitspraken. En hoewel ik het niet altijd met hem eens ben, is het best een slimme jongen die wel eea doorheeft.
LikeLike
*hebt=heeft
LikeLike
Er staat letterlijk, die wetenschappers naaien je een oor aan en helpen je tijdelijk voor veel geld. Ik doe het voorgoed voor weinig. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
LikeLike
Hij is gewoon een slimme jongen, die doorheeft hoe het werkt met je beleving van ellende en lijden. Hij zal je ws niks anders brengen dan datgene waar ik 10 jaar voor nodig had om zelf te ontdekken. Maar geen idee hoor, heb nooit iets van hem gevolgd, anders dan zijn Instagram en luttele interviews en podcasts.
LikeLike
Het boek dat ik lees laat aan de hand van wetenschap, celonderzoek, statistiek, hersenscans zien dat intergenerationeel trauma echt is. Ik heb het nog niet uit, maar het gaat er helemaal niet om de schuld bij je opa te leggen of jezelf vrij te pleiten. Het gaat om het begrip ervan. Dat kan meneer de hypnose koning gelul vinden, maar dan heb ik betere argumenten nodig dan alleen de qualificatie : gelul 😉
LikeLike
Ik geloof daar ook echt in. Maurits de Bruijn heeft er een heel mooi boek over geschreven, Ook mijn Holocaust.
LikeLike
Klopt dat het op celniveau aan te tonen is, zoals eigen trauma dat ook is. Daar zegt hij ook helemaal niks over. De grove termen zijn misleidend, in die zin dat hij het naar mijn interpretatie niet heeft over dat voorouderlijk trauma op zichzelf gelul is, maar wel al die ophef erover. Ineens is dit weer een hype en heeft iedereen last van voorouderlijk trauma, terwijl dat in werkelijkheid niks nieuws is, we dealen daar al generaties lang mee, waarschijnlijk zelfs de gehele mensheid.
Het wil verder niet zeggen dat het niet te genezen is. Wat hij volgens mij bedoelt, is dat je er allemaal geen coaches, trajecten of het zoveelste zelfhulpboek voor nodig hebt. Sociale media puilen uit van de guru’s, coaches met een zelfhulpboek etc. Je kunt er je maandsalaris makkelijk aan kwijt, terwijl de oplossing voor het helen van trauma eenvoudiger is dan je denkt. Overigens bedoel ik dit niet als een promopraatje voor hem, ik heb nooit een hypnose ondergaan of wat dan ook. Ik geloof wel dat wij zelf in één grote “hypnose” leven en die ook weer op dat niveau te manipuleren is.
Nogmaals, ik deelde de post alleen omdat ik het zo grappig vond dat jij erover begon, terwijl ik net die post had gezien (na een aantal podcasts over dit onderwerp, waarvan ik dacht… je kunt jezelf zo gek maken als je wilt natuurlijk… uiteindelijk maakt de aard van welk trauma dan ook niet uit (hoe erg iets ook kan zijn), het gaat uiteindelijk om de mate waarop je je eigen gedachten serieus neemt en daar naar handelt).
Maar ik merk dat dit lastige materie is voor de meesten, en ik heb wel iets meer dan een blogreactie nodig om toe te lichten wat ik werkelijk bedoel.
LikeLike
Plat Amsterdams accent…
LikeLike
Ik denk niet dat het de hardheid is waarmee vroegere generaties werden opgevoed trauma heeft veroorzaakt. Je wist dat je een reprimande of soms een klap had verdient, want je had je immers misdragen. Dit idee als zou straffen traumatiserend werken werkt(e) uit in de omstandigheid dat alles maar mag en nergens meer regels aan worden verbonden. Ik vind het raar dat je niet geleerd wordt een ander zijn levensruim, aanwezigheid (bubbel) te respecteren en dat je niet langer meer leert om niet tot last te zijn voor je omgeving. Ik hoor overal luidruchtige mensen die geen rekening houden met anderen terwijl mij is voorgehouden ‘mijd luidruchtige mensen want ze belasten de geest’. En wat te denken van al dat lawaai in de vorm van muziek als je argeloos een winkel of bedoeld een wachtkamer betreed. Reclame die de godganselijke dag door je speakers staat te knetteren, en dat de eindeloze herhaling er van veroorzaakt dat je gehersenspoeld wordt Ik vermoed zo maar dat al die inbreuken die doorlopend op je privacy gemaakt worden eerder traumatiserend werken. Niettemin is trauma iets dat eerder veroorzaakt wordt in de gevoelige (zo niet hoog gevoelige mens) die meer dan anderen onder dit geweld te lijden hebben. Velen zijn er mee opgegroeid en weten niet beter en daar is van trauma geen sprake. Trauma ontstaan indien je langdurig machteloos niet meer aan de in je persoonlijke sfeer ingrijpende omstandigheden ontkomt. Ik denk dat leven in oorlogsgebied traumatisch is en generaties lang jaren nodig heeft om daarvan te herstellen. Zulke ingrijpende gebeurtenissen zetten zich vast in de lichamen en geen psycholoog die ze daar dan nog uitkrijgt.
LikeGeliked door 1 persoon
Want je had je immers misdragen. Volgens wie? Ik heb het ook niet zozeer over een pak slaag, maar over hoe er vroeger naar kinderen werd gekeken. Ze werden getolereerd in het gezin indien ze niet uit de pas liepen. Als je dat wel deed kreeg je te horen dat je niet deugde. Voor kinderen kan dat traumatisch zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Vlgs mijzelf.
Ik had zelf het besef me te hebben misdragen want ik had me niet aan regels gehouden.
Trauma is niet zomaar wat. De definitie had ik eerder gegeven.
LikeLike
Wat een mooi onderwerp om aan te stippen en uit te vergroten. Het geeft een blik op wat wij hebben meegekregen en wellicht, als we zonder kritisch oog naar ons eigen handelen kijken, onbedoeld doorgeven aan de volgende generatie.
Elke generatie heeft zijn eigen rol in de geschiedenis. Emotioneel welzijn op maatschappelijk vlak voelt nu als een groot onderwerp onder de generaties van nu. Daar mag ook ruimte voor gecreëerd worden.
Mijn vraag (vooral naar mezelf) is dan ook hoe kunnen we dat geen helen wat niet van ons is.
LikeLike
♥️
LikeLike