Het gaat gevoelsmatig niet geweldig met me, ik ben bezorgd en ik lig wakker. Ik heb niet het gevoel dat ik nog meetel en van mij hoeft het allemaal niet meer. Een ex-collega is plotseling overleden, nog geen veertig jaar. Het grijpt me aan. Een hond is door zijn baas in de steek gelaten, en het grijpt me aan. Er liep een muis in huis, ik zette een muisvriendelijke val maar ik werd er wel van wakker om twee uur ‘s nachts. De wetenschap dat het beest gevangen zit een kleine ruimte zonder bewegingsvrijheid zorgt dat ik niet lekker slaap. En inderdaad, toen ik naar beneden ging midden in de nacht zat hij erin. Ik liet hem er in de tuin weer uit.
Door de overleden ex-collega moest ik aan een vriend van mijn vader denken die ook overleden is, maar wiens naam ik niet meer wist. Ook dat nog, dementie ligt ook op de loer. Hoe kon ik die naam vergeten zijn! Drie uur ‘s nachts en zijn voornaam schoot me weer te binnen. Een kwartier later, hoe weet ik niet meer, had ik zijn achternaam ook. Ik zocht hem op op internet en zag dat hij een roman geschreven had. Over een jongeman die niet tevreden was met z’n burgerlijke leven en zijn tegenpool ontmoette. Ik vroeg mij af of er iets in het boek terug te herleiden was naar mijn vader, die ik ook nog steeds mis. Ik las iets over de schrijver, dat hij Duits en filosofie had gestudeerd, en achter zijn naam stond: Utrecht, 1944. Magischer dan die tijd- en plaatsbepaling kan het voor mij niet. Daar kwam mijn vader ook ter wereld, in Utrecht, 1944. Hoe mooi moest het zijn als je dat achter je naam kon zetten? En je in de jaren vijftig opgroeide in die toen geweldige stad?
Ik viel weer in slaap en werd veel te laat wakker. Ik had al achter mijn bureau moeten zitten. Maar ook op mijn werk gaat het niet geweldig, voel ik me eenzaam en lijkt alles ingestort. Ik sloeg me door de dag heen en ik bestelde het boek. In de ijdele hoop op inspiratie.
Mack 
We worstelen allemaal met de dingen die jij noemt; tel ik nog mee, ouder worden. Je bent niet alleen, hoor, misschien helpt dat een beetje.
Ik vind het mooi dat je het deelt. Als mensen dat vaker zouden doen maakte het de worsteling minder eenzaam.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat helpt wel een beetje ja. Dank je.
LikeGeliked door 1 persoon
Hopelijk geraak je snel door deze nare periode heen.🌸
LikeLike
Het lijkt wel een epidemie. Om mij heen gaan ook maar mensen en dieren (te jong) dood of zijn ernstig ziek. Ik lig er niet van wakker, maar het vliegt me wel zo nu en dan aan. Ik denk dus dat ik een beetje snap wat jij bedoelt.
LikeLike
Dit vind ik heel begrijpelijk . We zijn allemaal soms zoekende naar een manier om een zinvolle invulling aan ons leven te (blijven) geven.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat ondervinden alleen intelligente mensen. Dus toch een opstekertje.
LikeLike
Dank je
LikeGeliked door 1 persoon
Ik probeer op internet ook nog wel eens iets over mijn vader te vinden. Ik heb wel eens passagierslijsten van een schip uit 1932 gevonden waarop mijn oma en haar twee zoons vermeld stonden, toen ze uit Nederlands-Indië terugkeerden naar Nederland. Op een lijst van een klein jaar later stond mijn opa vermeld, die hen kwam bezoeken (en waarschijnlijk hoopte dat ze weer terug zouden keren, maar dat is nooit gebeurd). Maar behalve dat, en een personeelsadvertentie van de HEAO te Sittard waar hij als directeur op vermeld stond niets.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik je blog lees komt er een liedje in mijn hoofd van Stef Bos, https://youtu.be/iP2yjGGfOB0?si=e9DfgIE-mj1PlPoK sterren tellen. Ogen dicht..en luister. Ik herken je gevoelens.
LikeLike