Los!

Ik sla nooit geliefden, maar vandaag moest ik een uitzondering maken. Ik heb Tammar in haar meest dwarse bui ooit wel eens een trap gegeven, en nog veel vroeger mijn zusje in net zo’n dwarse bui, maar het geeft alleen maar een slecht gevoel. Misschien deed het mij wel meer pijn dan hen. Wat dat betreft begrijp ik niet dat er vroeger zo lustig op los werd geramd door vaders.

Degene die vandaag de klos was, was Lori. Ook zij zit in haar puberteit en neemt het ineens niet meer zo nauw met mijn gezag. Ik speel altijd met haar tijdens het uitlaten, maar als ik “los” zeg, moet ze loslaten. Tot nu toe lukte dat, maar gisteren liet ze het touw waaraan ik trok niet meer los. Ik trok aan haar oor, draaide haar nekvel om, ik deed zelfs een nekklem, maar niets hielp. Ze hield vast. Het enige dat mij nog restte was haar aan de lijn te doen en linea recta naar huis te gaan. Klaar met het spelen. Thuisgekomen vroeg ik me af of ze dat nu begrepen had. Nee natuurlijk niet! Aan de lijn en niet meer spelen is geen straf.

Vandaag probeerde ik het opnieuw. Zelfde touw, zelfde rondje, en zelfde situatie. Ze liet niet los. Ik gaf haar een ram met de leren riem. Bij de tweede liet ze los. Even daarna liet ze weer niet los, maar nu hoefde ik alleen maar te dreigen met de riem, en ze liet los. Ik was weer de baas.

Die laatste zin, die meen ik totaal niet, want ik laat mijn hond luisteren door te slaan of te dreigen en ik ben er helemaal niet trots op. En waarom ik het zo belangrijk vind dat ze loslaat als ik dat zeg weet ik eigenlijk ook niet. Alsof ze een politiehond is. Misschien moet ik er minder een punt van maken als ze een keer niet luistert. Ze luistert toch al beter dan alle vorige honden bij elkaar.

Een geliefde slaan is in het algemeen geen goed idee. Dat moet je niet willen. Zelfs als je dat nooit doet, geef je ze onbedoeld al wel eens een klap in het gezicht. Honden zijn wat dat betreft minder gevoelig. Gelukkig maar. Anders kon het nog wel eens een lastige zaak worden.