Valkuil

Ik had van mijn kinderen voor mijn verjaardag een shirt gekregen, want dat had ik gevraagd, om in te badmintonnen. Nu hebben ze het bij de PSV fanstore besteld en staat er aan de voorkant het logo van PSV en aan de achterkant staat PSV Eindhoven. Niet al te groot gelukkig. Ik had al sokken en een trainingspak uit de fanstore maar daar staat alleen 1913 Est op. Dat is een merk van PSV voor volwassenen die niet voor joker willen lopen. Als ik een volwassen man zie met een shirt van zijn club denk ik: oh jee.

Nu moest ik het wel dragen. Hans had de maat aan Linda gevraagd en die had L gezegd. Normaal heb ik minimaal XL, maar ik ben voor het eerst in mijn leven afgevallen. Een kilo of zeven. (Depressie) Het shirt paste en ik droeg het vanavond met verve, het is lichtblauw en ik had er een witte broek onder, en ik won alles. Ik denk vanwege de nieuwe outfit. Dat kan zijn uitwerking hebben.

Na afloop in de kantine werd het onderwerp ineens op armpje drukken gebracht door een vrouw die docente is en armpje drukt tegen haar leerlingen. Ze wint vrijwel alles omdat de jeugd zo slap is. Maar eentje had het hele jaar getraind om haar te verslaan. En dat was gelukt. Ik geloof dat ze er een weddenschap over afsluit met haar leerlingen. Ik zette mijn elleboog op tafel en daagde haar uit. Het viel me eerlijk gezegd tegen, ik drukte haar zonder moeite plat. Maar toen wilde een vijfentwintigjarig jongen ook tegen mij. Tenminste, zijn vader zei dat ik hem eens moest proberen.

Het was toen ik nog op school zat dat we onze krachten maten door armpje te drukken. Ik was sterk, ik won bijna altijd. Maar hoe lang is dat geleden? Bijna veertig jaar en ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst deed.

Ik won van de jongen. Weliswaar had ik moeite met de laatste twee centimeter, maar hij ging plat. En het vreemde is, het voelde goed. En dat is levensgevaarlijk, want straks ga ik me weer dingen verbeelden om daarna weer geconfronteerd te worden met mijn almaar toenemende leeftijd. Een valkuil. Dus ga ik het bij voorbaat opgeven en volhouden dat ik oud ben. Daardoor raak ik weer in een depressie, verlies nog meer gewicht en word ik weer beter in badminton. Waardoor ik weer naast mijn schoenen ga lopen. Het is een vicieuze cirkel.